IRAN Weekly HR report (December 24, 2011) : (Prison)

Prison

 Prison Condition
 Mazandaran’s prisons house 3 times more prisoners than actual capacity
According to reports, Seyed Esa Hashemi Heidari said, “More than 9,500 prisoners are detained in Mazandaran’s prisons even as these prisons only have the capacity for 3,5000 prisoners”. “Mazandaran prisons suffer from a lack of space”, the Assistant to the Architectural Manager of Mazandaran said. (Mehr state-run News Agency – Dec. 18, 2011)

  Eye-witness report on inhumane conditions in Dizel Abad Prison in Kermanshah
The following is an eye-witness report by a soldier from Kermanshah: My name is Koroush Rostamianpour and I was sent to the Dizel Abad Prison as a soldier on duty. After finishing my time in the prison, I am writing my memories from Dizel Abad Prison in Kermanshah and what I saw with my own eyes as a way of informing the public of human rights violations... According to daily statistics which change every day, there are between 2,000 to 3,000 prisoners in this prison. This prison has 9 cellblocks which are called ‘Councils’. Because of the high amount of drugs in prison, in person visits are mostly banned. Most visits are done from behind glass partitions and under sever security control. There are at least 500 death row prisons, who can be executed at any time. Most of the death row prisoners have been charged with trafficking narcotics, intentional murder and rape... Council 8 in this prison is where prisoners with drug related charges and prisoners who are addicted to methadone are detained. In this cellblock, because of the high amount of drug injections and sexual relationships, a large number of prisoners are infected with hepatitis and aids. In some cases, these prisoners are transferred to other cellblocks as punishment despite the dangers it poses to other prisoners and the risks of infections. During the two years I was in this prison, at least 60 prisoners were executed. Political prisoners are scattered in various cellblocks as a way of putting more pressure on them so that they cannot have group relations and any kind of influence on non-political prisoners. The 300 political prisoners in this prison are under constant pressure and threats by the Prison Intelligence Protection Unit... In the winter of 2007, a prisoner suffering from hepatitis who was living his last days was transferred to the isolation unit. He died after four days and the soldiers left his body in the snow in the infirmary yard until morning and then gave his body to his family... Young prisoners sow their lips, eyelids and close their ears in protest to the harassment and [sexual] abuse of older prisoners. In reality, the head of prison and prison officials transfer them to cellblock 9 instead of listening to their requests as if there is no one to listen to them and the [young] prisoners gradually wither and are forced to tolerate the conditions. A prisoner named Mojtaba, who tried to escape when being taken to court, was severely beaten by special prison forces to the extent that his hand was severely fractured and he was unable to walk. After learning that he intended to file a complaint against prison officials, he was transferred to cellblock 9 for a few months until all the torture signs disappeared from his body. He was banned from visits and telephone calls in this time... In the quarantine section, because of the high numbers of new arrivals and drug addicts, there are daily suicide attempts and violent fights. Unfortunately, prison officials intentionally do not carry out the law which states that prisoners should be separated according to their crimes and diseases such as hepatitis and aids. Some prisoners threatened and beat other prisoners because they were under the influence of drugs or were suffering from psychological problems. I witnessed a few times that prisoners were threatened by these people infected with aids and hepatitis that they have to give them money or else they would infect them with HIV with a bloody knife and in this way, they would force prisoners to give them money. Political prisoners were in severe isolation because they were threatened not to communicate with other prisoners. The Intelligence Protection Unit gave special privileges to those willing to spy on political prisoners. Privileges such as cigarettes, prison leaves and telephone calls. Prisoners were threatened or summoned by the Intelligence Protection Unit for any kind of political discussion in the political prisoner’s room. A report on political prisoners’ actions was sent to the Intelligence Agency by the Intelligence Protection Unit and the Intelligence Department decided if they should be granted their prison leave requests in light of their behavior. Political prisoners unwillingly turn to drugs because [of pressures] from their severe isolation and long prison terms... A State Security Forces officer named Colonel Kakayi was a torturer in this prison. He would personally participate in the daily searches from various cells and would severely beat prisoners. In one instance, he severely beat a prisoner in the presence of 200 prisoners for playing a game in the quarantine section. After the prisoner protested, he took him to the prison yard, took his clothes off and then started beating him with a club after wetting his body. I saw with my own eyes on several occasions that he broke prisoners’ teeth by kicking them [in the mouth]. Maybe one of the most horrible scenes that I saw during my time was the hand amputations of a robber in the Dizel Abad Prison yard which was carried out with the presence of all prisoners convicted of robbery. This prisoner who was about 40 years old was sentenced to hand amputation for carrying out a number of robberies from shop safes in Kermanshah. After the sentence was carried out, he was transferred to the quarantine section for a few hours. Seeing this prisoner with his hand amputated only because of a robbery which he carried out because of poverty and unemployment greatly saddened me. (Iran Briefing website – Dec. 22, 2011)

زندان

شرايط زندان

درزندان هاي مازندران با ظرفيت سه هزار نفر 9 هزار نفر زنداني هستند

به گزارش خبرنگار مهر، سيد عيسي هاشمي حيدري ظهر يکشنبه در جلسه احداث زندان و بازداشتگاههاي مازندران در استانداري با اشاره به ظرفيت زندانهاي مازندران گفت: بيش از 9 هزار و 500 زنداني دربند در مازندران وجود دارد که از اين ميزان ظرفيت زندانهاي مازندران فقط سه هزار و 500 نفر است.

معاون عمراني استانداري مازندران افزود: زندانهاي مازندران از کمبود فضا رنج برده.  (مهر – 27/9/90)

اينجا ديزل آباد كرمانشاه است، ايستگاه آخر دنيا!

يک شهروند کُرد اهل کرمانشاه خاطراتي تکان‌دهنده را از وضعيت زندان مخوف ديزل‌آباد کرمانشاه بازگو مي‌کند...

كوروش رستميان بور هستم و ايام خدمت سربازي خود را در زندان ديزل آباد کرمانشاه سپري نمودم، در حالي که از زندان ترخيص شدم‌، نوشتار ذيـل خـاطراتي از زنـدان ديــزل آبــاد کرمانشاه ومشاهدات عيني که بعنوان اقدامي براي اطﻼع رساني و در قالب گزارش نقض حقوق بشر به نگارش در آمده است...

طبق آمار‌هايي که روزانه در حال تغييرند، تعداد زندانيان اين زندان هميشه از ٢ تا ٣ هزار نفر در نوسان است. اين زندان داراي ٩ بند است که اصطﻼحاً به آن مشاوره مي‌گويند. به دليل آمار باﻻي ورود مواد مخدر،ملاقات حضوري در اين زندان بسياري از مواقع ممنوع اعلام مي‌شود. بيشتر ملاقات‌ها به صورت کابيني و تحت کنترل شديد حفاظت زندان قرار دارد.

آمار محکومين به اعدام در اين زندان حداقل ۵۰۰ تن است که داراي محکوميت قطعي مي‌باشند و هر لحظه احتمال اجراي حکم آن‌ها وجود دارد. درصد بيشتر محکومين به اعدام به جرائم مواد مخدر، قتل عمد و تجاوز به عنف مربوط مي‌شوند...

مشاور ٨ اين زندان بيشتر مربوط به جرائم مواد مخدر و مصرف کنندگان متادون است اين بند زندان به دليل آمار باﻻي تزريق مواد و ارتباطات جنسي، تعداد زيادي از اين زندانيان به هپاتيت و ايدز مبتلا هستند. بعضي مواقع هم در جهت تنبيه اين زندانيان مدتي آن‌ها را به بند‌هاي ديگر تبعيد مي‌کنند و عليرغم خطرناک بودن اين زندانيان، مسئولين نسبت به وجود چنين زندانياني در بند‌هاي ديگر بي تفاوت هستند.

در طول دو سالي که من در اين زندان بودم حـداقل ۶۰ زنداني اعدام شدند، زندانيان سياسي اين زندان در جهت اعمال فشار بر آن‌ها و بر طبق برنامه از پيش تعيين شده در داخل بند‌هاي مختلف زندان پراکنده مي‌شوند تا نتوانند به صورت گروهي روابط صميمي با هم داشته باشند و بر زندانيان عادي اين زندان تاثير بگذارند.

زندانيان سياسي که شمار آن ها به ۳۰۰ تن مي‌رسد، همواره از سوي حفاظت اطﻼعات زندان تحت فشار هستند و به صورت مداوم از سوي اين نهاد مورد تهديد قرار مي‌گيرند...

يکــي از روزهــاي دي‌مــاه زمســتان ســال ۸۶، يکـي از زنــدانيان زنــدان بــازپروري شــهر کرمانشاه که به دليل ابتلا به هپاتيت روز‌هاي آخر عمرش را سپري مي‌کرد، به بخش ايزوله منتقل شد و بعد از ۴ روز زماني هم که مُرد، سربازان جنازه‌اش را تا صبح بر روي برف حياط بهداري رها کرده و پس از آن تحويل خانواده‌اش دادند...

زندانيان جوان به دليل اذيت و آزار از سوي زندانيان سابقه دار اقدام به دوختن لب، پلک‌هاي چشم و بستن گوش مي‌کردند. در واقع حفاظت و رئيس زندان به جاي گوش کردن به درخواست اين زندانيان آنان را به بند ٩ منتقل مي‌كرد گويا در اين زندان هيچ گوش شنوايي وجود نداشت و زنداني بايد ذره ذره مي‌سوخت و مي‌ساخت.

يکي از زندانيان به نام مجتبي هم که در حين اعزام به دادگاه شهرستان اقدام به فرار کرده بود بعد از دستگيري مجدد توسط نيرو‌هاي يگـان ويـژهٔ زنـدان، مـورد ضـرب و شـتم شديد قرار گرفت بطوريکه دست وي دچار شکستگي شديد شد و به دليل ضربات شديد وي قادر به راه رفتن نبود. مسئولين زندان پس از اينکه فهميدند اين زنداني تصميم به شکايت از مسئولين زندان را دارد، به مدت چند ماه تا بهبودي کامل و ناپديد شدن بقاياي ضرب و شتم وي را به بند ۹منتقل کردند و در اين مدت وي را از ملاقات و تلفـن نـيز محروم کردند...

در قرنطينهٔ زندان به دليل وجود آمار باﻻي زندانيان تازه وارد و درصد باﻻي اعتياد اين افراد به مواد مخدر، روزانه شاهد خودزني، درگيري شديد و پرخاشگري ايـن افـراد مبتـﻼ بـه اعتياد، بودم.

متاسفانه مسئولين زنـدان نسـبت بـه وجـود بيمار هـاي خطرنـاکي همچـون هپاتيت و ايدز و افراد متهم به قتل عمد قانون تفکيک جرائم را به اجرا در نمي‌آورند. در بين اين زندانيان افرادي وجود داشت که به دليل خماري و مشکلات رواني اقدام به تهديد و ضرب و شتم ديگر زندانيان مي‌کرد.

چندين بار شاهد آن بودم زندانيان از سوي تعدادي از اين افراد که حتي داراي کارت رسمي بيماري ايدز و هپاتيت بودند، تهديد مي‌شدند که بايد به آن‌ها کمک مالي کنند و در غير اين صورت با چاقوي آغشته به خون، آن‌ها را هم ايدزي خواهند کرد و بدين ترتيب گويا اين افراد از زندانيان ديگر باج ايدزي بودن خودشان را مي‌گرفتند.

زنـدانيان سياسـي داخـل بنـد، بـه دليـل تهديـد زنـدانيان از معاشـرت بـا آن‌هــا، در انــزواي شديدي قرار داشتند. حفاظت به تعدادي از زندانيان مخبر، در جهت زير نظر گرفتن زندانيان سياسي امتيازات ويژه منجمله سيگار، مرخصي و تلفن ارائه مي‌داد و بدين دليل هر گونه بحث سياسي در اتاق زندانيان سياسي با احضار و تهديد آن‌ها از سوي حفاظت صورت مي‌پذيرفت. گزارش عملکرد زندانيان سياسي از سوي حفاظت بـه ادارهٔ اطﻼعـات ارسال مي‌شد و اين اداره نيز با توجه به رفتار زندانيان در قبال درخواست مرخصي آن‌ها تصميم‌گيري مي‌کرد...

انـزواي شـديد زنـدانيان سياسـي و هـم چنيـن صـدور احکـام سـنگين بـراي آن‌هـا ســبب مي‌شود ناخواسته جهت گذراندن اوقات روزانه، از طريق زندانيان سابقه‌دار به مصرف مواد مخـدر روي بياورنـد...

يکي از افسران انتظامي زندان که سمت معاونت انتظامي را داشـت بـه نـام “سـرهنگ کاکايي” از شکنجه‌گران اين زندان بود، در بازرسي روزانه از بنـد‌هاي مختلـف زنـدان خـود شخصاً در ضـرب و شـتم شـديد زنـدانيان شـرکت مـي‌کرد. يــک بــار در حضــور نزديــک بــه دويست زنداني ديگر يک زنداني را که مشغول سرگرمي جوز جوز در قرنطينه بود، به دليل ممنوعيت اين نوع بازي‌ها، مورد ضرب و شتم و شديد قرار داد و بعد از اعتراض اين زنداني وي را به هواخوري منتقل کرده و بعد از لخت کردن وي و خيس کردنش با آب، اين زنداني را با باتوم کتک زد. بارها من خودم ديدم که با لگد زندانيان را زده و دندان‌هاي آنها را مي‌شکست.

شايد يکي از تلخ ترين صحنه‌هاي دلخراشي که واقعا مدتي مرا متأثر کرد، قطع دست يکي از زندانيان سارق سابقه دار در محوطهٔ داخل زندان ديزل آباد با حضور تمامي زندانيان جرائم سرقت بود. اين زنداني که نزديک به چهل سال سن داشـت بـه دليـل سـابقه چندين فقره سرقت از گاوصندوق هاي مغازه‌هاي شهر کرمانشاه، از سوي دادگاه به حد قطع دست محکوم شده بود. بعد از اجراي حکم براي ساعاتي وي را به قرنطينه زندان منتقل کردند، ديدن اين زنداني و قطع عضو وي تنها به دليل سرقت که آن هم به دليل فقر و بيکاري بود، مرا شديدا متاثر کرد. (ايران بريفينگ – 1/10/90)