CHRR statement reveals MOIS in action against HR activists in Iran

A statement by members of the Committee of Human Rights Reporters

When a dignified and noble palace, after years of proud resistance against upheavals, is destroyed by its inhabitants, what can we do but to sigh out of grief and pity? When the will of evil prevails over the pure and divine self-sacrifice of the heralds of liberty, what is left but regret? And when the wind of lies blows in the sky, how can we take refuge in the message of the disillusioned emissary?

We will emphasize as we have before that“the outlandish and preposterous claim that CHRR is linked to foreign governments or political groups has been repeated for a long time from various government tribunes- be it Tehran’s Prosecutor, the state and military news agencies, the Ministry of Intelligence interrogators, or the internet pirates who are floating in the swamp of their own lies.

Of course, no credible and trustworthy evidence is offered to back up this obvious lie. The Ministry of Intelligence, through its so-called experts, has launched a petty game to cover up the extent and depth of the systematic and organized human rights violations [in Iran]. Repeating these unfounded claims is, in fact, advertisement for and promotion of groups that have no [favourable] place in the Iranian public opinion.”**

We will state again that we confirm “there is no doubt that the Ministry of Intelligence, which spends large amounts of money out of the Iranian people’s pocket, is certainly aware of the independence of CHRR from all political parties and movements. That is why the absurd scheme of tying CHRR to the MKO (Mujahedin Khalq Organization), as it has been suggested by Ministry of Intelligence experts, cannot be considered anything but an attempt to pave the way for physical elimination of a reputable group of people whose activities are based on human rights since its conception.

For CHRR and all human rights activists, defending the human rights of every individual, regardless of their political orientation, religion, and ethnic background, is the most important principle. We candidly declare that in addition to the activities in the field of human rights including women, children, workers, religious, ethnic, and sexual minorities rights, we will be defending the rights of all political prisoners and prisoners of conscious.”**

We have said and we repeat once again that “The Committee of Human Rights Reporters (CHRR) is one of the organizations that has requested, with an emphasis on belief and commitment to the Universal Declaration of Human Rights, the implementation of the Declaration in all aspects of the Iranian people’s lives. As it has been repeatedly stressed, the Committee is independent and does not belong to any political party or branch. The Committee has no political mandate.

The Committee’s activities, which started in 2005, involve presenting reports and providing information on all humans whose rights have been infringed or violated. These people involve women, children, prisoners, workers, etc. CHRR has also tried to prevent the systematic and perpetual violation of human rights by spreading public awareness, seeking assistance from domestic and international institutions to draw the government’s attention to the violation of basic rights for citizens.”**

The intention behind reiterating the above statement is a letter that has been written by a number of CHRR members, including some who were recently released from prison. The purpose is not to blame and badger our dear colleagues, but to remind our readers to disregard [the previously released controversial statements by CHRR that were written with the force of regime interrogators) and judge fairly the situations our friends [referring to the imprisoned members of CHRR] have had to endure.

On May 13, 2010, a statement titled, “Human rights are human rights” was published on the CHRR website. The statement that was full of spelling and grammatical mistakes and had other signs that it was written in a rush (these mistakes are visible to an aware reader) is in clear contrast to the Committee’s conduct in recent years. On May 15, 2010, after the publication of the “letter of aversion,” some websites who picked up the letter and posted it added in the last paragraph that some exiled members of CHRR are accused of “unfairness,” “violation of individual rights,” and “lack of respect for group and organizational efforts.” Thus it has been insinuated that those members of CHRR who have not signed the statement are the subject of outlandish claims made by Intelligence interrogators and state-military media regarding ties with the MKO.

The flagrant and absurd lies published by interrogators and their media has been repeatedly denied by CHRR. However, since we have insisted on our independence and our apolitical activities, we have been trying to report human rights violations from a purely human rights stance to avoid falling in the whirlwind of taking a political stance for or against any political group.

We have always believed that writing “letters of aversion from a certain political group” is not a human rights activity, but rather a political act. We have tried to keep CHRR clear of such effluence. Moreover, it is evident that stepping into this field by those members who are not in jail will only increase the pressure Intelligence interrogators exert not only on the members who are outside of prison but also for those who are detained and may go forward and give false confessions.”

It is not our intention to shed light on the internal issues of CHRR, but to point out a reality that will help the public uncover the truth. After the proposal to write a letter of aversion was put forward by some of the recently released members of CHRR, and not all of them, naturally many of the members opposed the publication of such a statement for the above-mentioned reasons. However, regretfully, and despite the will of the majority of the Committee, another statement which was still contrary to the conduct of CHRR was published on the website on May 7, 2010. The text was temporarily removed since internal negotiations [in prison] were not yet conclusive.

In the wake of these events, some members of CHRR, including a few who have left Iran after perceptible and active threats against their safety, have resigned from their activities in CHRR as they are against the publication of such letters of aversion and consider these letters in clear contrast to the purpose of CHRR. The resignations came after the publication of the May 13th letter titled, “Human Rights Are Human Rights.”

There is no doubt that the majority of the politically-conscious people are aware of the poison that the garden of CHRR has been exposed to. This awareness makes us hopeful that our readers understand the current circumstance. Certainly, the haste of writers and publishers of this non-human rights statement is completely understandable and does not require hair-splitting analyses. Even the year the organization was founded was typed incorrectly in the statement.

The most unfortunate part is the unethical conduct of the writers of the letter in their accusations against those members who opposed the publication of this letter.

Authors of the letter believe that taking sides will only harm human rights activities and will result in the satisfaction of those who violate human rights. Thus, we consider this painful discussion closed. We will strongly avoid engaging in it any further in hopes that the flag of pure and honest human rights reporting shall forever be up and flying.

We wish that our imprisoned friends Shiva Nazar Ahari and Koohyar Goodarzi will be released very soon. There is no doubt that the breeze of freedom shall blow, sooner or later, on this wounded land.
Saeed Habibi Parisa Kakaee Hesam Misaghi Sepher Atefi Kianoosh Sanjari Parvaneh Vahid Manesh Aida Saadat Niloofar Golkar Navid Khanjani Saba Vasefi Ali Kalayi


Translation: Siavosh J. Persian2English.com

بیانیه جمعی از اعضای کمیته گزارشگران حقوق بشر
آنزمان که کاخی رفیع پس از سالها ایستادگی و سربلندی در برابر طوفان حوادث ، به دست ساکنان آن تخریب می شود، جز آهی از سر حسرت و اندوه چه میتوان کرد ؟ آنگاه که اراده اهریمن بر جانبازی پاک و اهورایی منادیان آزادی پیشی می گیرد جز افسوس چه می ماند؟ و وقتی در آسمان ، دروغ وزیدن می گیرد ، دیگر چگونه می شود
گفته ایم و بار دیگر تاکید می کنیم که “ادعای گزاف ارتباط کمیته گزارشگران حقوق بشر با دولت های خارجی یا گروه های سیاسی، مدت هاست که از بلندگوهای مختلف حکومتی از دادستان تهران گرفته تا خبرگزاری های دولتی و نظامی و از بازجویان اطلاعات گرفته تا راه زنان اینترنتی که در مرداب دروغ خود غوطه می خوردند،‌تکرار می شود. بر این کذب آشکار البته هیچ سند و مدرک معتبر و قابل اعتنایی ارائه نمی شود. وزارت اطلاعات از طریق به اصطلاح کارشناسان خود،‌ چنین بازی سخیفی را به راه انداخته است تا بر گستردگی و عمق نقض سازمان یافته حقوق بشر سرپوش نهد. غافل از اینکه تکرار این مدعای بی بنیاد به واقع تبلیغی است برای گروه هایی که خود جایگاهی در افکار عمومی ایران ندارند. “**
گفته ایم و بار دیگر بر آن صحه می نهیم که “در این تردیدی نیست که وزارت اطلاعات با صرف هزینه های هنگفت از جیب مردم ایران، بطور قطع از استقلال کمیته گزارشگران حقوق بشر از همه احزاب و جریانهای سیاسی مطلع است، از همین روست که طرح یاوه ای چون ارتباط کمیته با سازمان مجاهدین خلق از سوی کارشناسان اطلاعات چیزی جز زمینه سازی برای حذف فیزیکی مجموعه ای خوشنام که از بدو تاسیس صرفا در عرصه حقوق بشر فعالیت کرده است، ارزیابی نمی شود. برای ما و همگی فعالان حقوق بشر دفاع از حقوق انسانی تک تک افراد، فارغ از گرایشات سیاسی، مذهبی، قومی و … اصل بوده است و به صراحت نیز اعلام میداریم در کنار فعالیت در کلیه عرصه های حقوق بشر اعم از حقوق زنان، کودکان، کارگران، اقلیتهای قومی، مذهبی جنسی و … از حقوق همه زندانیان سیاسی و عقیدتی بدون در نظر گرفتن گرایش آنان و حتی بدون در نظر گرفتن مجرم بودن یا نبودن آنان دفاع نموده و ذره ای از این آرمان انسانی عقب نشینی نخواهیم نمود. “**
گفته ایم و بار دیگر تکر می کنیم که “کمیته گزارشگران حقوق بشر نیز یکی از این مجموعه هاست که با تاکید بر اعتقاد و التزام به اعلامیه جهانی حقوق بشر خواستار اجرای آن در تمامی زوایای زندگی مردم ایران بوده و چنانکه بارها مورد تاکید قرار گرفته، مستقل بوده و به هیچ حزب و جناحی تعلق نداشته و فاقد ماهیت سیاسی است. این کمیته فعالیت خویش را در سال 84 آغاز کرده و با ارائه ی گزارش و همچنین آگاهی رسانی نسبت به تمامی افرادی که به نوعی حقوق انسانی آنها مورد تعدی و تجاوز قرار گرفته؛ اعم از زنان، کودکان، زندانیان، کارگران و … و همچنین تلاش در جهت جلوگیری از نقض مستمر حقوق بشر از طریق تنویر افکار عمومی و استمداد از سایر نهادهای داخلی و نیز سازمانهای بین المللی حقوق بشر سعی در ایجاد بستری مناسب به منظور جلب توجه دستگاه حاکم نسبت به عواقب وخیم نقض حقوق اساسی شهروندان داشته است.”**
اما غرض از تکر ار این پیش گفته ها نامه ای است که به قلم برخی اعضای تازه آزاد شده و عزیز کمیته گزارشگران حقوق بشر نگاشته شده و ناباورانه پیش چشم ماست. مقصود نه تخطئه عزیزانمان که تذکره مخاطبانمان است، تا به دیده اغماض بنگرند و عادلانه به قضاوت بنشینند که چرا و چگونه، آنچه مکروه دوستانمان و مقبول دشمنانمان است، رخ نموده است.
آنچه واقع شده از این قرار است که در تاریخ 23 اردیبهشت، اطلاعیه ای با نام “حقوق بشر، حقوق بشر است” در سایت کمیته گزارشگران حقوق بشر منتشر شده است. (با کد داخلی 9636 به تاریخ 23 اردیبهشت( اطلاعيه ای که از يک سو حاوی خطاهايی است املائی، انشايی و محتوايی که حکايت از تعجيل نويسنده در انتشار آن دارد (اين خطاها از ديد ناظران آگاه البته پوشيده نيست) و از سوی ديگر در تقابل آشکار است با عملکرد کميته گزارشگران حقوق بشر در سالهای اخير. اما با کمال تعجب در 25 اردیبهشت ماه و پس از انتشار انزجارنامه در سایت کمیته، نامه ای در پیشگاه برخی سایتها مشاهده شد که در آن علاوه بر باز نشر انزجارنامه، در بخش پایانی آن برخی از اعضای تبعیدی کمیته به “ناجوانمردی” و “نفی حقوق فردی” و “عدم رعایت اصول کار تشکیلاتی” متهم شده و چنان القاء شده است که گویا سایر اعضای کمیته که نامشان در ذیل آن اطلاعیه نیامده، مشول ادعاهای گزاف بازجویان اطلاعات و رسانه های دولتی – نظامی مبنی بر ارتباط با سازمان مجاهدین خلق، هستند.
کذب محض یاوه سرایی بازجویان و رسانه های وابسته به آنان البته روشن و واضح بوده و مکررا از سوی کمیته گزارشگران حقوق بشر، چنانکه در بالا آمده است، مورد تاکید قرار گرفته است. اما همانطور که ما بر استقلال تام خود بارها تاکید کرده ایم، بر فعالیت غیر سیاسی خود نیز پای فشرده و سعی بر آن داشته ایم که از موضعی صرفا حقوق بشری موارد نقض حقوق بشر را گزارش کرده و از در غلتیدن در گرداب موضع گیری سیاسی له، یا علیه گروههای سیاسی بپرهیزیم. همواره بر این باور بوده ایم که نوشتن “انزجار نامه” نه کاری حقوق بشری بلکه فعلی سیاسی است و لذا دامان کمیته را از این آلایش مبرا خواسته ایم. علاوه بر این بدیهی است که پای نهادن در این وادی از سوی اعضای خارج از زندان، فشار اطلاعات برای فراتر رفتن از اینگونه اعترافات را نه تنها برای اعضای بیرون از زندان، که بیشتر و پیشتر از آن برای اعضای دربند کمیته، افزایش خواهد داد.
قصد ما نه بر آفتاب افکندن مسائل داخلی کمیته که صرفا اشاره به واقعیتی است که در محکمه افکار عمومی، به کار کشف حقیقت می آید. پس از آنکه از سوی برخی از اعضای تازه آزاد شده کمیته و نه همه آنها، پیشنهادی بر نوشتن انزجار نامه مطرح گردید، متنی ارائه شد بی شباهت به اطلاعیه ای حقوق بشری و معارض با مرامنامه و موازین مورد قبول کمیته. طبیعی است که اکثریت اعضا با انتشار چنان متنی به دلایل مذکور مخالفت نمودند. اما با کمال تاسف و علیرغم خواست اکثریت اعضا متن دیگری که کماکان با رویه کمیته در تعارض بود، بدون هماهنگی در سایت کمیته منتشر شد (با کد داخلی 9594 به تاریخ 19 اردیبهشت). این متن به دلیل عدم کفایت مذاکرات داخلی موقتا از حال انتشار خارج گردید. متعاقب آن، بخشی از اعضای کمیته، از جمله چند تن که بنا به تهدیدات بالفعل از کشور خارج شده اند، به دلیل مخالفت با انتشار چنین انزجار نامه هایی و از آن رو که چنین حرکتی را در تقابل آشکار با موقعیت حقوق بشری کمیته می دانستند، و به علت پافشاری سوال برانگیز نویسندگان نامه بر انتشار متن، از فعالیت در کمیته کناره گیری کردند. آنچه در 23 اردیبهشت دوباره و تحت نام “حقوق بشر، حقوق بشر است” با تغییراتی اندک و توسط یکی از امضا کنندگان آن در سایت کمیته منتشر گردید، پس از این کناره گیری بوده است.
شکی نیست که عموم آگاهان از آن سموم که بر طرف بوستان کمیته گذشته مطلعند و همین اطلاع است که ما را به درک شرایط پیش آمده از سوی مخاطبان سایت امیدوار می کند. مطمئنا تعجیل نویسندگان و منتشر کنندگان انزجارنامه بر انتشار این متن غیر حقوق بشری، که حتی در اعلام سال تاسیس کمیته خطا کرده است، کاملا قابل فهم بوده و نیازی به موشکافی ندارد. آنچه موجب تاسف است، برخورد غیر اخلاقی نویسندگان نامه با مخالفین و متهم کردن خلاف واقع آنان است.
از نظر نگارندگان نامه حاضر، ادامه این موضعگیری ها جز ضربه به فعالیت حقوق بشری و از این رهگذر خوشنودی ناقضان آن چیزی در پی نخواهد داشت. ازین رو ضمن پوزش از نگاشتن همین چند کلام، این گفتگوی دل آزار را همینجا خاتمه یافته تلقی کرده و قویا از ادامه آن اجتناب خواهیم نمود. به امید آنکه پرچم گزارشگری خالصانه و صادقانه حقوق بشری همواره برافراشته و در اهتزاز ماند. آرزوی ما این است که رفقای دربندمان، شیوا نظرآهاری و کوهیار گودرزی هر چه زودتر از بند برهند. بی تردید نسیم آزادی دیر یا زود بر این دیار محنت زده خواهد وزید.
سعید حبیبی / پریسا کاکایی / حسام میثاقی / سپهر عاطفی / کیانوش سنجری / پروانه وحید منش / آیدا سعادت / نیلوفر گلکار / نوید خانجانی / صبا واصفی / علی کلایی
** آنچه در گیومه آمده عینا از بیانیه های کمیته در تاریخهای نهم بهمن و بیست و ششم اسفند نقل شده است.