Breaking News;Habib Latifi , death sentence commuted and fixed for 7 June

Organization against Execution of Kurdistan

According to reports received by this organization, and in a leak by an Iranian regime official working in the strategic planning board of Iranian Kurdistan in the that province, the execution of Habib Latifi is scheduled to be on 7 June 2010

This decision was taken in a board meeting compromised of Iranian regime officials for the Iranian Kurdistan province and 17 special members of the Iranian intelligence who had arrived in Sanandaj in a charted air flight from Tehran, whose job was to review the immediate threats posed to the State in that province and find ways to curb the problem.
The successful general strike in Kurdistan has alarmed the Iranian regime towards the threats posed by the people and their anger towards open suppression. This feeling of "set back" and weakness had envisioned itself in difference of opinion and interest expressed by those present in the close meeting. According to the source, some believed that open suppression has enforced the uprising and would have un controllable consequences for the regime, others such as officials from the Iranian justice and Courts Ministry and judges directly responsible for the events believed that more suppression was necessary.
.
Back ground to Habib Latifi

The following is a biography of Habibollah Latifi and a brief description of his case, prepared by Kuridstan Committee of Human Right Activists in Iran based on the stories by Mr. Latifi’s family and friends. Habibollah Latifi is a political prisoner on death row being held in Sanandaj prison.
Habibollah Latifi is the seventh child of Soghra and Abbas Latifi. He was born on March 21st, 1981 (first day of spring, and the start of the Iranian new year) in Sanandaj. The first seven years of his life, during the Iran-Iraq war, was spent in the village of Taysar near Sanandaj.

He loves sports and excels in soccer. He played in various soccer teams including Sanandaj Shahrdari (run by the mayor’s office). However, he had to leave the sport just before entering university, because a precondition to continue playing was being a member of the Basij militia. Latifi was an “A” student in the field of industrial engineering. He loves nature and topography in Kurdistan. As a result, Latifi took up mountain climbing. He has climbed many of Kurdistan’s summits.

Although he was born to a wealthy family, he always appeared in public dressed modestly. He was a bright student who received his high school diploma in 2001. In 2002, he was admitted to the University of Ilam for the Industrial Engineering program.

Habibollah Latifi has a keen interest in studying, and discussion and debate around Iran’s social and political issues. In particular, he is most concerned over issues pertaining to Kurdistan. He, along with his friends, was engaged in civil, cultural, environmental, and political activities ranging from involvement with NGOs to more political engagements. He also had the honour of being a member of the environmental associations: Zhianeh Vah and Shahoo.

Habibollah Latifi was arrested on an autumn evening in 2007 on Adab Street in Sanandaj. Eleven Intelligence agents arrested him while he was exiting a computing service shop. He was not able to set eyes on the outside world for four months after his arrest. He spent that time in solitary confinement and he was subject to vicious tortures by Intelligence investigators. On the ninth day of his arrest, he was transferred to a hospital in Sanandaj as a result of a kidney hemorrhage. At the hospital, he was spotted coincidentally by a relative who describes his condition as grave: “A boy with puffed eyes, grey skin, torn lips. He was unable to stand on his feet. He was being dragged by three people while eight military and plainclothes agents were escorting them.” It was later discovered that he had almost died as a result of being kicked and beaten by approximately six people who used batons. His only movement for the four weeks that followed the incident was crawling.

His head was broken in three spots and the repeated kicks had torn his lips. It is noteworthy that Habibollah Latifi protested his condition to Kamyani, the judge assigned to the case. The judge would visit him in his solitary cell to investigate. Kamyani denied any torture and accused Habibollah Latifi of lying.

Meanwhile, the provincial head of Intelligence (at the time it was Amjadi), in a conversation he conducted with Habibollah Latifi from behind a cell door’s slot, promised him that he would help him and Yasser Goli (Habib’s friend) escape, but only if Habib makes confessions against his friends and prepare a monthly report against two individuals (whose names he did not mention). Once he was faced with Habib’s negative reaction, Amjadi threatened him with a death sentence.

After the interrogation ordeal, Habibollah Latifi was transferred to another section of the prison where he was finally able to see the sunshine and his family after four long months. In summer 2008, during a trial that lasted a few minutes and without the presence of his family, Habibollah Latifi was found guilty of acting against national security and the regime. Judge Babayi, who was presiding over the case, cited a verse from the Qur’an and certain chapters from Ayatollah Khomeini’s book to conclude that Habibollah Latifi was a Moharebeh (an enemy and fighter against God). Subsequently, he was sentenced to death. Habibollah Latifi denies all the accusations.

The Court of Appeals also upheld the unlawful verdict in winter 2009.

Judge Babayi told him, “Your sentence is death anyway. You should take responsibility for the crimes of other innocent defendants whose cases are before me, and thereby close their cases.”

It should be mentioned that prior to Ehsan Fattahian’s execution and during when Habibolla’s mother joined in on prisoner hunger strike to protest the death sentences (she also threatened to set herself on fire), Babayi had threatened Elaheh (Habibollah’s sister who gave interviews to foreign media) with imprisonment and harsh legal actions. Previously, when Omid (Habib’s brother) had visited the court to follow up with his brother’s case, he was detained for half a day and beaten in public by the head of the court’s security.

While in prison, Habib’s bronchitis ,which he has been suffering from since childhood, deteriorated further. In addition, his stomach infection and dental problems (caused unsanitary prison conditions and the poor quality food served in solitary confinement) has aggravated his mental suffering. Despite repeated requests by his family and lawyer, officials deny medical care and have only once sent him to a hospital for a sonography test. The results of the test are reportedly lost.

Massoud Mehreban (former head of Sanandaj’s central prison) and Mohammad Khosravi (head of Sanandaj prison) constantly harass and pressure Habibollah Latifi by controlling his interactions with other individuals, and depriving him from family visits and phone contacts.

Only a week after the case was sent to the Supreme Court in early spring 2009, the appeal was denied. The case then went before the Pardoning Committee of the Supreme Court. After 10 months of secrecy, his lawyer, Dr. Nikbakht, was informed that the Committee had refused to hear the case.

With the disclosure of this decision, and in the wake of Eskandari (the head of execution sentences in Sanandaj) who said that there is no impediment to his death sentence being carried out, the possibility of Habibollah’s execution is stronger than ever.

There is no possibility to commute Habibollah’s death. He can be hanged one morning before sunrise any day.

We have to mention that Latifi’s family had trusted a few officials in the intelligence office and judiciary to save his life. These individuals claimed they can influence the outcome of the trial and extorted the family, but they did not deliver on their promises. The family has tried to make an appointment to see the heads of judiciary (current and former), but they were rejected.

Habibollah Latifi tried tirelessly to stop Ehsan Fattahian’s execution by taking part in a hunger strike. His attempts resulted in mounting pressure from prison officials. They searched and confiscated his personal items and cancelled his rights to visitation and phone calls to his family.

In December, he was once again taken to solitary confinement for four days to be tortured.

Moreover, at the time of Ayatollah Khamenei’s visit to Kurdistan, Intelligent agents went to his father’s home in the middle of the night to intimidate the family. As a result, Habibollah’s mother suffered from a heart attack.

Habibollah’s death sentence can be carried out any day, and his family is asking for help from human rights organization to stop his execution.

Translation by: Siavosh J.
Persian2English.com

سازمان ضد اعدام کردستان گزارش های موثق از سنندج حاکی از آن است یک تیم 17 نفره از نیروهای ارشد وزارت اطلاعات و وزارت کشور رژیم اعدام که صبح روز پنجشنبه از طریق یک پرواز اختصاصی جهت شرکت در اجلاس ستاد کنترل بحران وارد سنندج شده بودند صبح روز شنبه، پس از ساعت ها رایزنی، سنندج را به مقصد تهران ترک کردند. یک منبع معتمد در استانداری کردستان فاش کرد موفقیت کم نظیر اعتصاب سراسری مردم کردستان چنان رژیم را شوکه کرده است که شدیدا به دنبال راه گریزی توده پسند در این وضعیت انفعالی است. به گفته ی این منبع حاضر در اجلاس، فضای حاکم بر اجلاس کاملا چند قطبی بوده است به گونه ای که یک گروه به طور کامل در طیف مخالفان اعدام قرار داشتند؛ گروه دیگر که عمدتا ماموران قوه ی قضاییه و کارشناسان ارشد افراطی وزارت اطلاعات بودند قویا از سیاست سرکوب نظام حمایت می کردند


حبیب الله لطیفی، از تولد تا محکومیت به اعدام
آنچه در پی می آید، زندگی نامه و شرح مختصری از پرونده حبیب الله لطیفی، زندانی سیاسی محکوم به اعدام و محبوس در زندان سنندج است که به روایت نزدیکان وی توسط کمیته کردستان مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، تهیه، تنظیم و جهت تنویر افکار عمومی ارائه میشود.
حبیب الله لطیفی هفتمین فرزند صغری و عباس لطیفی، 1 فروردین 1360 در سنندج چشم به جهان گشود. وی 7 سال نخست زندگی خود را به همراه خانواده اش (هنگام جنگ ایران و عراق) در روستای نایسر از توابع شهرستان سنندج و در آوارگی سپری نمود.
از کودکی به ورزش علاقه مند بود و در رشته ی فوتبال استعداد بی نظیری داشت. در حین گذراندن مقاطع تحصیلی ابتدایی و راهنمایی و دبیرستان، در تیم های مختلف فوتبال از جمله تیم شهرداری سنندج بازی کرد. اما در آستانه ی ورود به دانشگاه مجبور به ترک آن شد چرا که پیش شرط ادامه ی آن، ثبت نام در مرکز بسیج بود و بدین ترتیب حبیب که حاضر به ثبت نام در بسیج نبود، علی رغم میل باطنی خویش مجبور به ترک باشگاه و خداحافظی از فوتبال شد. حبیب که عاشق طبیعت کردستان بود، کم کم به ورزش کوهنوردی روی آورد و توانست بسیاری از کوه های کردستان را فتح نماید.
علی رغم آن که حبیب در خانواده ای ثروتمند متولد شده بود، همواره در اجتماع فروتنانه ظاهر می شد. این دانش آموز ممتاز در سال 1380 موفق به اخذ دیپلم و پیش دانشگاهی رشته ی ریاضی و فیزیک شد و در مهرماه 1381 به دانشگاه ایلام راه یافت و در رشته ی مهندسی صنایع ادامه تحصیل داد.
حبیب جوان، علاقه ی ویژه ای به مطالعه و بحث و گفتگو در خصوص مسائل اجتماعی – سیاسی ایران به ویژه کردستان داشت. او به همراه دوستان خود مدام مشغول فعالیت های مدنی، فرهنگی، زیست محیطی و سیاسی بود. از شرکت در NGO ها گرفته تا فعالیت سیاسی. وی همچنین افتخار عضویت انجمن های زیست محیطی ” ژیانه وه ” و ” شاهو ” را داشت.
حبیب الله لطیفی ساعت 7:40 غروب 1 آبان ماه 1386 در خیابان ادب سنندج از سوی 11 تن از نیروهای امنیتی اطلاعات در زمانیکه از یک خدمات کامپیوتری خارج می شد محاصره و بازداشت شد و از آن غروب تا 4 ماه بعد، آفتاب را در آسمانش ندید. وی 4 ماه در زندان انفرادی تحت شکنجه ی شدید بازجویان اطلاعات مورد بازجویی قرار گرفت. روز نهم بازداشتش بر اثر خونریزی کلیه هایش به بیمارستان تامین اجتماعی سنندج (دور افتاده ترین بیمارستان شهر) منتقل می شود و بر حسب اتفاق یکی از بستگان نزدیک اش وی را در وضعیتی بسیار وخیم اینگونه می بیند “پسرکی با چشم هایی ورقلمبیده و پوستی کدر و تیره و لبان پاره شده که 3 نفر وی را که توان راه رفتن نداشت و در میان بازوانشان نیمه خمیده و به سختی قدم بر می داشت، از پله های بیمارستان بالا می بردند و 8 نفر دیگر نظامی و لباس شخصی آنان را اسکورت می کردند”. بعدها معلوم شد که 5 الی 6 نفر او را به باد لگد و باطوم گرفته و تا سرحد مرگ کتک زده اند. او 4 هفته توانایی هیچ حرکتی جز سینه خیز نداشت. سرش از 3 ناحیه شکسته بود و لگدهای پیاپی لبانش را شکافته بود. گفتنی است طی اعتراض حبیب به قاضی کامیانی بازپرس پرونده که هر از گاهی جهت بازپرسی به تک سلولی وی در اطلاعات مراجعه می کرد، کامیانی هرگونه اعمال شکنجه را انکار کرده و حبیب را متهم به اظهارات کذب نموده بود.
در این گیر و دار رئیس کل اطلاعات استان و دادستان آن زمان سنندج (امجدی) طی گفت و گویی که در تک سلولی اطلاعات از پشت دریچه سلول با حبیب انجام داده بودند، قول فراری دادن شخص وی و دوستش یاسر گلی در ازای اعتراف بر علیه دیگر دوستانش و فرستادن گزارش ماهانه در مورد 2 نفر (که مشخص نکرد چه کسانی هستند) را داده بودند که پس از آن که با واکنش منفی حبیب رو به رو شده بودند او را تهدید به اعدام کرده بود.
پس از پروسه بازجویی که توسط ماموران وزارت اطلاعات انجام شد، به بند قرنطینه و سپس بند پاک 2 زندان مرکزی سنندج منتقل شد و پس از 4 ماه چشمانش به نور آفتاب و دیدار خانواده اش روشن شد. حبیب در تاریخ 10 تیرماه 1387 طی دادگاهی چند دقیقه ای و بدون حضور خانواده، در شعبه ی اول دادگاه انقلاب اسلامی سنندج از سوی قاضی حسن بابایی به جرم اقدام علیه امنیت ملی و نظام با استناد به آیه 33 سوره مائده (قرآن کریم) و استناد به مسائل یکم، سوم و پنجم از فصل ششم (حد محارب) جلد چهارم کتاب تحریر الوسیله امام خمینی و مواد 183، 186، 190، 191 قانون مجازات اسلامی، محارب (دشمن خدا) اعلام شده و به اعدام محکوم شد (اتهامی که وی هیچگاه نپذیرفت).
در پی اعتراض به این حکم غیرحقوقی، در 10 بهمن ماه 1387 باردیگر این دانشجوی کرد در دادگاه تجدید نظر به اعدام محکوم شد.
تاسف آور است که قاضی بابایی در این رابطه به وی گفته بود، “تو که حکم ات اعدام است بیا و جرم های پرونده ی دیگر متهمان بی گناه من را به عهده بگیر، بگذار این پرونده ها نیز مختومه شود!!”
لازم به ذکر است در آستانه ی اعدام زندانی سیاسی احسان فتاحیان و زمانی که مادر حبیب به نشانه ی اعتراض به اعدام وی به جمع زندانیان سیاسی اعتصاب کننده پیوست و تهدید به خودسوزی کرده بود، حجت اسلام بابایی “الهه” خواهر حبیب را به دلیل مصاحبه با رسانه های خارجی تهدید به پرونده سازی “چرب” و زندان کرد. پیش از آن نیز امید برادر حبیب که جهت پیگیری پرونده ی او به دادگاه رفته بود، از سوی حمزه ای رئیس سابق حفاظت دادگاه انقلاب سنندج، به مدت نیم روز بازداشت و در مقابل انظار عمومی مورد ضرب و شتم شخص رئیس حفاظت قرار گرفته بود.
در طی مدت بازداشت، کم کم بیماری برونشیت (عفونت ریوی) که در کودکی از آن رنج می برد، باردیگر عود کرده و عفونت معده و دندان ها که همگی بر اثر نبود بهداشت در هوا و غذای تک سلولی اطلاعات و زندان مرکزی سنندج ظاهر شده بودند، بر فشار و شکنجه ی روحی او افزود. اما علیرغم درخواست های مکرر حبیب و خانواده و وکیلش مسوولان اجازه ی درمان نداده و تنها یک بار به منظور انجام سونوگرافی حبیب را به بیمارستان توحید سنندج منتقل کردند که بعدها اعلام کردند جواب سونوگرافی گم شده است. مسعود مهربان (رئیس سابق حفاظت زندان مرکزی سنندج) و محمد خسروی (رئیس زندان مرکزی سنندج) توسط نیروهای خود در زندان حبیب را با کنترل روایط تحت فشار قرار داده و به طرق مختلف از جمله ممنوعیت های بی دلیل و ناگهانی ملاقات و تماس تلفنی او را آزار می دهند.
پس از ارجاع پرونده به دیوان عالی کشور در تاریخ 16 فروردین 1388 که جهت آخرین تجدیدنظر بر این پرونده ی غیرحقوقی صورت گرفت، تنها یک هفته پس از آن، درخواست مزبور، با مخالفت مسوولان مواجه شد و این مسئله که کمیسیون عفو دیوان عالی کشور حاضر به بررسی مجدد پرونده نشده است، پس از 10 ماه مخفی کاری دستگاه مربوطه، هفته ی گذشته و به صورت شفاهی به دکتر صالح نیکبخت وکیل حبیب اعلام شد. بدین ترتیب احتمال اجرای حکم حبیب با فاش شدن این مسئله و پس از آنکه از سوی اسکندری رئیس اجرای احکام دادگاه انقلاب سنندج به وی اعلام کرد که هیچ تضمینی جهت عدم اجرای حکم اعدام وجود ندارد قوت گرفت.
احتمال لغو حکم اعدام حبیب از میان رفته است و هر آن امکان دارد در یک سپیده دم، وی نیز به دار آویخته شود.
لازم است به مصائب خانواده لطیفی نیز اشاره کرد که حسب ادعای مسوولیت و نفوذ چند تن در اداره اطلاعات و قوه ی قضائیه و از آن جا که خانواده ی وی مجبور بودند برای نجات جان فرزندشان به آن ها اعتماد نمایند مبالغ فراوانی از خانواده حبیب وجه نقدی و رشوه دریافت شده و هیچ کاری نیز در ازای آن انجام نشده است.
هم چنین خانواده لطیفی خواستار دیدار با مقامات قضایی همچون آیت الله شاهرودی، آقای لاریجانی و استاندار کردستان (اسماعیل نجار) بوده اند، اما این مقامات به بهانه های مختلف از دادن وقت ملاقات با این خانواده سر باز زده و هیچ یک حاضر به پاسخگویی به درخواست آنان نبوده اند.
حبیب از جمله زندانیان سیاسی و اعتصاب کنندگان معترض به اعدام احسان فتاحیان بود و تا آخرین لحظات از تلاش برای نجات جان این همبندی خود از پای ننشست و این خود دلیلی شد بر تشدید فشار هایی که هم اکنون در حق او اعمال می دارد. منجمله نگهبانان به دستور ریاست زندان، چندین بار وسایل و یادداشت و کتب شخصی حبیب را تفتیش و ضبط، حق ملاقات حضوری با خانواده اش و سپس تلفن را از وی سلب کردند.
در پایان نیز لازم به ذکر است اواسط دی ماه سال گذشته حبیب یک بار دیگر جهت پاره ای توضیحات از زندان به سلول های انفرادی این اداره منتقل شد و مدت 4 روز را تحت شکنجه به سر برده بود. همچنین در زمان آیت الله خامنه ای به کردستان بر اثر رفتن ماموران اداره اطلاعات در پاسی از شب به خانه ی پدری حبیب که به منظور تهدید خانواده وی جهت حبس خانگی تا اتمام سخنرای آیت الله خامنه ای در میدان آزادی سنندج صورت گرفته بود، مادر حبیب دچار سکته ی قلبی شد.
در حال حاضر، زندانی سیاسی حبیب الله لطیفی، 28 ساله، در زندان مرکزی سنندج، بند 2 تحت حکم اعدام قطعی به سر می برد که هر لحظه با استیذان ریاست قوه قضائیه می تواند به اجرا درآید. خانواده وی تمامی مجامع و نهادهای حقوق بشری را برای نجات جان وی به مدد طلبیده اند.

Source: HRANA