Posts
Labor activist says he was tortured by security forces in Saqez
A labor activist in Saqez who asked not to be identified for security reasons said, "Because of the torture and pressure I was subjected to in prison both my kidneys were damaged and I am in a bad condition ".
"My doctor believes that because of the torture, my brain was also damaged and my ailments are increasing", he added.
This activist said that he had appealed to the United Nations to help him leave the country without result and that he is condemned to a gradual death. (Iran News Agency – April 26, 2010)
شكنجه يك فعال كارگري در شهر سقز
يكي از فعالين سياسي حقوق كارگران د
ر شهر سقز كه مايل به دادن نام خودش به دلايل امنيتي نبود گفت : درزندان به دليل شكنجه ها و فشارهايي كه من وارد كردند دو كليه ام از كار افتاد وهم اكنون در شرايط سختي به سر مي برم . پزشكم معتقد است بر اثر شكنجه ها به مغزم آسيب رسيده و ناراحتي هايم در حال افزايش است . از سازمان ملل تقاضا براي خروج از كشور كردم اما نتيجه اي نداشته و در حال حاضر به مرگ تدريجي محكوم شده ام . (آژانس ايران خبر - ۸۹/۲/۶)
Hospitalized student taken to prison from hospital
Ali Parviz, a student at Khajeh Nasir University in Tehran who went on a leave from prison before the Iranian New Year was taken back to prison from the hospital by security forces despite his critical condition.
He went on a furlough on a 300 million toman (about 300,000 dollars) bail and after going to the doctor because of constant asthma attacks he was hospitalized in the Special Lung Hospital of Masih Daneshvari after the doctor diagnosed him with lung infection and internal bleeding in his lungs which he had gotten in prison.
Last week after the end of his furlough, his family asked the representative of the prosecutor in Evin Prison that his furlough be extended because of the fact that he was hospitalized. But their constant pleas in this regard were left unanswered. Immediately after it was announced that he was hospitalized, the representative of the prosecutor went to the hospital at night and interrogated the Ali Parviz and all the hospital personnel and asked for his medical records.
The frequent visits of the prosecutor's representative to the hospital and a visit by the representative of the medical examiner on behalf of the prosecutor led Ali Parviz's doctor to release him from prison before the end of his treatment. After the announcement of his release from prison, agents of the prosecutor's office immediately came to the hospital for his arrest and separated him from his family. They took him to Evin Prison with an ambulance.
Ali Parviz was arrested on November 3, 2009 after security forces raided his home and was under constant interrogations while in a solitary cell. He was sentenced to 3 years of prison in an initial sentence by the 28th branch of the Revolutionary Court headed by Moqiseh. Parviz is a computer engineering student at Khajeh Nasir University. (Kalameh Website – April 27, 2010)
انتقال دانشجوي دانشگاه خواجه نصير از بيمارستان به زندان اوين
علي پرويز دانشجوي دانشگاه خواجه نصير که پيش از عيد به مرخصي آمده بود با وجود شرايط وخيم جسماني توسط مامورين امنيتي از بيمارستان به زندان اوين بازگردانده شد.
به گزارش خبرنگار کلمه، علي پرويز دانشجوي دانشگاه خواجه نصيرالدين طوسي که در آستانه عيد نوروز با وثيقه 300 ميليون توماني به مرخصي آمده بود، پس از مراجعه به پزشک به دليل حملات مکرر آسم با تشخيص عفونت ريوي و خونريزي ريه که در زندان به آن دچار شده بود، در بيمارستان تخصصي ريه مسيح دانشوري بستري شد.
هفته گذشته با اتمام زمان مرخصي، خانواده وي با مراجعه به نماينده دادستان در زندان اوين با توجه به بستري بودن وي درخواست تمديد مرخصي کردند که با وجود مراجعات مکرر خانواده پاسخي به آنها داده نشد. بلافاصله پس از اعلام بستري بودن علي پرويز به زندان اوين، نمايندگان دادستان شب هنگام در بيمارستان حاضر شده و بيمار و تمامي پرسنل بخش را مورد پرسش قرار داده و جزئيات پرونده پزشکي وي را خواستار شدند.
مراجعات مکرر نمايندگان دادستان به بيمارستان و نيز حضور نمايندگي پزشکي قانوني از سوي دادستان موجب شد تا پزشک معالج در اثر فشارهاي وارده، پيش از اتمام معالجات تخصصي بيمار را مرخص نمايد. پس از اعلام ترخيص وي، مامورين دادستان با هماهنگي قبلي با مسئولين بيمارستان براي دستگيري وي، بلافاصله در بخش محل بستري علي پرويز حضور يافته و در لحظه ترخيص وي را از خانواده جدا نموده و با آمبولانس به زندان اوين منتقل کردند.
لازم به ذکر است که علي پرويز در تاريخ 12 آبان 88 با يورش مامورين امنيتي به منزل مسکوني اش بازداشت شده و مدتها در سلول انفرادي و مورد بازجويي هاي مکرر قرار گرفت. وي در دادگاه بدوي شعبه 28 به رياست قاضي مقيسه به 3 سال حبس تعزيري محکوم شد. علي پرويز ،داشنجوي مهندسي کامپيوتر داشنگاه خواجه نصير بود. (كلمه – 7/2/89)
Ailing prisoner in Gohardasht Prison beaten savagely
On Monday, April 26, prisoners in cellblock 6 in Gohardasht Prison in Karaj were pulled out of their cells and taken to the prison yard. One of the prisoners by the name of Ali-Akbar Lamaei, 30, from cell 2, hall 16 uses sedatives because he is suffering from a mental illness.
When the prisoners were being taken to the yard, he was moving at the back of the line because of his condition.
Prison guards insulted him and then took him to section 8, where they beat him with clubs and iron pipes. He became injured and some of his body parts were fractured as result after which he went into a coma. Prison guards first left him in that condition for a long time before he was taken to the prison infirmary. The infirmary announced that he was in critical condition. The painful sounds of his crying and sobbing which were heard in the prison yard enraged his cellmates.
The prison guards who were torturing Ali-Akbar Lamaei were Qasem Mohammadi aka Uncle Qasem, Sheikhi, Ahmadi and Eqbani. (Human Rights and Democracy Activists in Iran – April 28, 2010)
شکنجه يک زنداني بيمار و بي دفاع تا آستانه مرگ
روز دوشنبه 6 ارديبهشت ماه زندانيان بند 6 زندان گوهردشت کرج را از سلولهاي خود بيرون کشيده و به محوطه بند منتقل کردند. يکي از زندانيان بنام علي اکبر لامعي 30 ساله ازسلول 2، سالن 16 بدليل ناراحتي روحي ناچار به مصرف قرصهاي آرام بخش است. هنگامي که زندانيان به محوطه بند برده مي شدند او به دليل شرايط خاص روحي در پشت آنها حرکت مي کرد.
پاسداربندها او را مورد اهانت قرار دادند و سپس وي را به زير 8 بردند.آنها زنداني لامعي را براي مدت طولاني با باتون و لوله فلزي شکنجه کردند که در اثر اين شکنجه ها از چند ناحيه زخمي و دچار شکستگي شد و به اغما فرو رفت.ابتدا او را براي مدتي طولاني که در حالت اغما بسر مي برد به حال خود رها کردند سپس پاسداربندها او را به بهداري زندان منتقل کردند.شرايط او در بهداري زندان وخيم اعلام شده است. صداي فريادها و زجه هاي دردناک اين زنداني در محوطه بند شنيده مي شد که باعث خشم همبنديانش شده بود. (فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران - ۸۹/۲/۸ )
Prisoner commits suicide in Gohardasht Prison in protest to injustice
On Wednesday April 28, Hassan Nasirvand, a prisoner in Gohardasht Prison in Karaj committed suicide because of the intolerable pressures he was subjected to.
According to reports, Nasirvand, who was about 30 years old and married, committed suicide in protest to being forced to pay a bribe by the Karaj Revolutionary Prosecutor. He died after in cellblock 4 in this prison.
His body was left for a few hours in the showers of this block which enraged his cellmates.
Nasirvand, who had been jailed for financial charges, was kept in an undetermined state in prison. His families constant visits to the Karaj Prosecutor's Office was met with insults and harassment by the prosecutor and in the end he asked them for a large bribe to free Nasirvand which the family could not afford. (Human Rights and Democracy Activists in Iran – April 29, 2010)
خودکشي يکي از زندانيان عادي در زندان گوهردشت کرج
روز چهارشنبه 8 اردي بهشت ماه يکي از زندانيان عادي زندان گوهردشت کرج به نام 'حسن نصيروند' به علت فشارهاي طاقت فرسا اقدام به خودکشي نمود.
گفته مي شود حسن نصير وند که حدود 30 سال سن داشته و متاهل بوده، در اعتراض به رشوه گيري و بي عدالتي دادستان انقلاب کرج، در بند 4 زندان گوهردشت کرج، پس از اقدام به خودکشي جان مي بازد.
به گزارش فعالين حقوق بشر و دموکراسي در ايران، جسد اين زنداني چند ساعت در حمام اين بند رها شده بود که اين مسئله موجب تاسف و خشم زندانيان شد.
شايان ذکر است که آقاي نصيروند به دليل اتهام مالي به مبلغ 1.5 ميليون تومان از چند ماه پيش در اين بند در حالت بلاتکليفي بسر مي برد. مراجعات مکرر خانواده او نيز به دادستاني کرج با توهين و تحقير اين فرد همراه بود و در نهايت در ازاي آزادي آقاي نصيروند مبلغ هنگفتي رشوه از آنها درخواست شده بود که اين خانواده قادر به پرداخت آن نبودند. (فعالين حقوق بشر و دموکراسي در ايران - 9/2/89)
Fleeing torture in Iran
After he was tortured and his brother was executed, Ali fled the Iranian regime and sought asylum in Britain.
Ali looks young and healthy for his 32 years. But during the course of our interview it becomes clear that he still suffers from the physical and mental effects of the torture he suffered at the hands of the Iranian authorities.
At university in Shiraz, southwest Iran, Ali got involved with a number of student protest movements. In 1997 he led a demonstration against the newly elected President Khatami.
'The militia came and beat us with batons. As I tried to protect my head they broke my arm'.
A few weeks later the police came and arrested him. They had been to the university and taken the names of everyone involved in the protest.
'This time not much bad happened. I was slapped maybe ten times, and they made me sign papers saying I would not cause any more problems'.
Shortly afterwards he graduated with a degree in environmental engineering. His employment prospects should have been good but his blemished record meant he was unable to find work and he was forced to go into military service in Tehran.
At first he committed himself to his training and military studies and, because of his high level of education, was soon assigned the task of teaching other recruits.
'When I was teaching the other soldiers I always questioned the mullahs. I asked why we should believe everything we were told about our government'.
One night while on guard duty in the barracks he was attacked by a masked man armed with a knife. Ali pulled his pistol to defend himself but somebody had removed the live rounds from the weapon. He was stabbed eight times in the chest, back and legs then left for dead.
The knife had somehow missed his vital organs. When he was well enough to talk he spoke to his superiors about the attack. Nobody was listening to him. They thought it was his fault for forgetting to check his weapon was loaded and they blamed the attack on 'some criminal element'. The fuss that Ali kicked up about the attack led to him being discharged dishonourably.
Feeling embittered with the regime, he formed his own underground group whose stated aim was to 'free Iranian people from tyranny'. With five other core members, including his younger brother, they used the internet and student contacts to drum up support for the movement.
'The problem with my brother was that he didn't show patience. He was so proud of our group that he wanted to tell people about it'.
As the group became better known and the network of supporters grew, his brother was arrested and later executed. Ali's wife was taken into custody and tortured. After several months on in hiding, Ali was arrested himself.
'For 40 days they beat me. They stamped on my head: they broke my jaw and they broke my pride. They told me I was against the Supreme Leader and therefore against God and they were going to cut off my hands and feet and then kill me'.
Ali was forced to sit for hours in a small wooden box, leaving him with permanent injuries to his knees. At night they would haul him out of bed with a knife to his throat and tell him he was going to be killed. As we speak he keeps shifting position to try and ease the pain in his legs.
'They destroyed my mind. Now I find it hard to concentrate because of the pain in my body and the flashbacks'.
Then after the beatings and the threats, it was time for Ali to meet the same fate as his brother.
He was bundled into a car and driven towards Tehran to be executed for treason.
On the way the two soldiers stopped the car and told Ali to run. He later learnt his wife had sold everything she had to bribe soldiers to help him escape.
Ali spent weeks, his health deteriorating, travelling clandestinely through Iran, before being brought to England by an agent. In 2007 he applied for asylum. He is still waiting for a decision.
Ali has made great progress. With the help of NHS doctors and ounseling from the Medical Foundation for the Care of Victims of Torture his flashbacks are now far less frequent.
But he is still in pain every day. He is on 11 different types of medication for his physical and mental symptoms. He is separated from his wife and his mother blames him for his brother's death.
Looking at Ali now it seems a lot of the fight has left him. The pain in his jaw stops him from sleeping and he is having physiotherapy on his knees. He feels that he is getting the best care for his injuries and his psychological problems.
But what would really help would be if he felt he was contributing to society rather than just waiting for handouts.
'The Home Office didn't send me home, but they don't accept me as a citizen. It is very difficult for me when I don't have permission to work. I cannot even apply for a driving licence'.
In Iran he couldn't work because he had spoken out against the government. Not being able to work in Britain makes him feel he is still being punished. (Telegraph – April 28, 2010)
فرار از شكنجه در ايران
بعد از اين كه او را شكنجه كرده و برادرش را اعدام كردند, علي از دست رژيم ايران فرار كرد و به دنبال پناهندگي به بريتانيا رفت.
به نظر مي رسد كه علي يك جوان سالم 32 ساله است. اما در حين مصاحه به طور واضح مشخص شد كه او هنوز دارد به خاطر شكنجه هاي كه از طريق مقامات ايران بر او عمال شد, هم از نظر رواني و فيزيكي درد مي كشد.
او در دانشگاه شيراز درگير جنبش دانشجوي شد. و در سال 1997 يك تظاهرات برعليه رئيس جمهور تازه انتخاب شده محمد خاتمي را راه انداخت.
داستان او از اين جا شروع مي شود.
”شبه نظاميان آمدند و ما را با باتون زدند. در حايل كه من تلاش كردم سر خودم را حفاظت كنم, دستم شكست.”
چند هفته بعد پليس آمد و او را دستگير كرد. آنها به دانشگاه آمده بودند و اسم تمامي نفراتي كه در تظاهرات شركت كرده بودند را گرفته بودند.
” اين بار زياد اتفاق بدي نيفتاد, نزديك به ده بار تو گوشم زدن, و من را وادار به امضاي ورقهيي كردند كه در آن آمده بود كه ديگر خرابكاري نمي كنم.”
او بعد از دانشگاه به خاطر پروندهاش نتوانست استخدام شود, و مجبور شد كه در ارتش در تهران به خدمت در بيايد.
در آغاز او مي خواست كه خود را درگير آموزشهاي نظامي كند, و به خاطر تحصيلات سطح بالا, او را بعنوان مربي ديگر سربازان استخدامي قرار دادند.
” وقتي كه من به سربازان ديگر آموزش مي دادم, هميشه آخوندها را زير سوال مي بردم. من مي پرسيدم كه چرا ما بايد هرچيزي كه در مورد دولت مي شنويم را باور كنيم.”
يك شب وقتي كه او نگهبان بود توسط يك مرد با نقاب و چاقو مورد حمله قرار گرفت. علي سلاح كمري خود را كشيد, اما يك نفر از قبل مهمات جنگي را از آن خارج كرده بود. او هشت بار چاقو خورد. و او را همان جاه رها كردند تا بميرد.
اما چاقو اجزا حياتي او را مورد هدف قرار نداد. وقتي كه حالش خوب شد و داستان خود را به فرماندهان گفت آنها گوش نكردند. از نظر آنها تقصير خودش بود كه فراموش كرده بود سلاح خود را چك كند كه مهمات دارد يا خير. سر و صداي كه علي از اين حمله در آورد باعث شد كه او را بعنوان فردي ناشايست مرخص كنند.
او كه بعد از اين احساس بدتري رو به رژيم داشت. گروه زير زميني خود را تشكيل داد كه هدف آنها ”آزادي مردم ايران از حكومت ظلم بود.” اعضاي اين گروه پنج نفر بود, كه يكي از آنها شامل برادر كوچكتر علي بود, آنها از اينترنت و ارتباطات دانشجوي استفاده كردند تا حمايت براي جنبش خود جور كنند.
” مشكل برادر من اين بود كه او اصلاً صبر از خودش نشان نمي داد. او آنقدر به گروه ما افتخار مي كرد كه مي خواست به همه در باره آن بگويد.”
در حاليكه گروه آنها بيشتر شناخته شد, برادر علي دستگير گرديد و بعد اعدام شد. زن علي را هم بازداشت و شكنجه كردند. بعد از چند ماه مخفي شدند, خود علي هم دستگير شد.
” به مدت 40 روز آنها من را زدند. بر سرم كوبيدند, فكم را شكستند, و غرورم را از من گرفتند. آنها به من گفتند كه تو برعليه رهبر عالي هستي و بنا بر اين برعليه خدا هستي. و اين كه آنها دست و پاهاي من را قطع مي كنند و بعد من را مي كشند.”
علي مجبور بود كه ساعتها در يك جعبه چوبي بنشيند. كه اين باعث آسيب دائمي در زانوهايش شد. يك شب با گذاشتن چاقو بر گلويش او را از تخت بيرون كشيدند, و به او گفتند كه مي خواهيم تو را بكشيم. حال حاضر وقتي كه او صحبت مي كند مدام وضعيت نشستن خود را تغيير مي دهد تا درد پاهاي خود را بهبود بخشد.
” آنها ذهن من را نابود كردند. حالا براي من تمركز كردن خيلي سخت است, به خاطر اين كه در بدنم درد دارم و دائم بازتاب آن لحظه ها توي ذهنم مي آيد.”
بعد از كتك خوردن و تهديدات, وقت آن رسيده بود كه علي هم مانند برادرش كشته شود. او را دست بسته در ماشيني انداختند و به سوي تهران رفتند تا او را به خاطر خيانت اعدام كنند.
در مسير دو سرباز او را پياده كرده و به او گفتند كه بدو. او بعداً فهميد كه همسرش همه چيز را فروخته بود تا به آن سربازان رشوه بدهد تا بگذارند علي فرار كند.
علي هفته ها به طور مخفي در ايران سفر كرد و وضعيت سلامتي او وخيمتر شد. بعداً يك مامور او را به انگليس آورد. در سال 2007 او درخواست پناهندگي كرد. او هنوز در انتظار آن است.
علي خيلي پيشرفت كرده. او از كمك دكترها و تدبير در بنياد كمك به قربانيان شكنجه بسيار كمك گرفته است. بازتابهاي او خيلي كم شده است.
اما او هنوز به طور روزانه احساس درد مي كند. او 11 نوع داروي مختلف به خاطر وضعيت جسمي و روحي خود مصرف مي كند. او از همسر خود طلاق گرفته و مادرش او را مقصر مرگ برادرش مي داند.
الان كه به علي نگاه كنيد به نظر مي رسد كه به ميزان زيادي جنگ دروني او كاهش يافته. درد فك او باعث مي شود كه شبها از خواب بيدار شود. و به خاطر زانويش او فيزيوتراپي مي رود. او حساس مي كند كه تحت بهترين رسيدگي براي مشكلات فيزيكي و رواني خود است.
اما چيزي كه بيشترين كمك را به او مي كند اين است كه احساس آن را داشته باشد كه بخشي از جامعه است نه اين كه در انتظار دريافت اعانه باشد.
” وزارت كشور من را تبعيد نكرد, اما به من شهروندي هم نداد. براي من خيلي سخت است چون كه به من اجازه كار نمي دهند. من حتي نمي توانم گواهينامه رانندگي بگيرم.”
در ايران او به خاطر اين كه برعليه دولت سخن مي گفت نمي توانست شغل بگيرد. اما اين كه او در بريتانيا نميتواند شغل بگيرد باعث شده كه او احساس كند هنوز دارد تنبه مي شود. (ديلي تلگراف – 8/2/89)
بعد از اين كه او را شكنجه كرده و برادرش را اعدام كردند, علي از دست رژيم ايران فرار كرد و به دنبال پناهندگي به بريتانيا رفت.
به نظر مي رسد كه علي يك جوان سالم 32 ساله است. اما در حين مصاحه به طور واضح مشخص شد كه او هنوز دارد به خاطر شكنجه هاي كه از طريق مقامات ايران بر او عمال شد, هم از نظر رواني و فيزيكي درد مي كشد.
او در دانشگاه شيراز درگير جنبش دانشجوي شد. و در سال 1997 يك تظاهرات برعليه رئيس جمهور تازه انتخاب شده محمد خاتمي را راه انداخت.
داستان او از اين جا شروع مي شود.
”شبه نظاميان آمدند و ما را با باتون زدند. در حايل كه من تلاش كردم سر خودم را حفاظت كنم, دستم شكست.”
چند هفته بعد پليس آمد و او را دستگير كرد. آنها به دانشگاه آمده بودند و اسم تمامي نفراتي كه در تظاهرات شركت كرده بودند را گرفته بودند.
” اين بار زياد اتفاق بدي نيفتاد, نزديك به ده بار تو گوشم زدن, و من را وادار به امضاي ورقهيي كردند كه در آن آمده بود كه ديگر خرابكاري نمي كنم.”
او بعد از دانشگاه به خاطر پروندهاش نتوانست استخدام شود, و مجبور شد كه در ارتش در تهران به خدمت در بيايد.
در آغاز او مي خواست كه خود را درگير آموزشهاي نظامي كند, و به خاطر تحصيلات سطح بالا, او را بعنوان مربي ديگر سربازان استخدامي قرار دادند.
” وقتي كه من به سربازان ديگر آموزش مي دادم, هميشه آخوندها را زير سوال مي بردم. من مي پرسيدم كه چرا ما بايد هرچيزي كه در مورد دولت مي شنويم را باور كنيم.”
يك شب وقتي كه او نگهبان بود توسط يك مرد با نقاب و چاقو مورد حمله قرار گرفت. علي سلاح كمري خود را كشيد, اما يك نفر از قبل مهمات جنگي را از آن خارج كرده بود. او هشت بار چاقو خورد. و او را همان جاه رها كردند تا بميرد.
اما چاقو اجزا حياتي او را مورد هدف قرار نداد. وقتي كه حالش خوب شد و داستان خود را به فرماندهان گفت آنها گوش نكردند. از نظر آنها تقصير خودش بود كه فراموش كرده بود سلاح خود را چك كند كه مهمات دارد يا خير. سر و صداي كه علي از اين حمله در آورد باعث شد كه او را بعنوان فردي ناشايست مرخص كنند.
او كه بعد از اين احساس بدتري رو به رژيم داشت. گروه زير زميني خود را تشكيل داد كه هدف آنها ”آزادي مردم ايران از حكومت ظلم بود.” اعضاي اين گروه پنج نفر بود, كه يكي از آنها شامل برادر كوچكتر علي بود, آنها از اينترنت و ارتباطات دانشجوي استفاده كردند تا حمايت براي جنبش خود جور كنند.
” مشكل برادر من اين بود كه او اصلاً صبر از خودش نشان نمي داد. او آنقدر به گروه ما افتخار مي كرد كه مي خواست به همه در باره آن بگويد.”
در حاليكه گروه آنها بيشتر شناخته شد, برادر علي دستگير گرديد و بعد اعدام شد. زن علي را هم بازداشت و شكنجه كردند. بعد از چند ماه مخفي شدند, خود علي هم دستگير شد.
” به مدت 40 روز آنها من را زدند. بر سرم كوبيدند, فكم را شكستند, و غرورم را از من گرفتند. آنها به من گفتند كه تو برعليه رهبر عالي هستي و بنا بر اين برعليه خدا هستي. و اين كه آنها دست و پاهاي من را قطع مي كنند و بعد من را مي كشند.”
علي مجبور بود كه ساعتها در يك جعبه چوبي بنشيند. كه اين باعث آسيب دائمي در زانوهايش شد. يك شب با گذاشتن چاقو بر گلويش او را از تخت بيرون كشيدند, و به او گفتند كه مي خواهيم تو را بكشيم. حال حاضر وقتي كه او صحبت مي كند مدام وضعيت نشستن خود را تغيير مي دهد تا درد پاهاي خود را بهبود بخشد.
” آنها ذهن من را نابود كردند. حالا براي من تمركز كردن خيلي سخت است, به خاطر اين كه در بدنم درد دارم و دائم بازتاب آن لحظه ها توي ذهنم مي آيد.”
بعد از كتك خوردن و تهديدات, وقت آن رسيده بود كه علي هم مانند برادرش كشته شود. او را دست بسته در ماشيني انداختند و به سوي تهران رفتند تا او را به خاطر خيانت اعدام كنند.
در مسير دو سرباز او را پياده كرده و به او گفتند كه بدو. او بعداً فهميد كه همسرش همه چيز را فروخته بود تا به آن سربازان رشوه بدهد تا بگذارند علي فرار كند.
علي هفته ها به طور مخفي در ايران سفر كرد و وضعيت سلامتي او وخيمتر شد. بعداً يك مامور او را به انگليس آورد. در سال 2007 او درخواست پناهندگي كرد. او هنوز در انتظار آن است.
علي خيلي پيشرفت كرده. او از كمك دكترها و تدبير در بنياد كمك به قربانيان شكنجه بسيار كمك گرفته است. بازتابهاي او خيلي كم شده است.
اما او هنوز به طور روزانه احساس درد مي كند. او 11 نوع داروي مختلف به خاطر وضعيت جسمي و روحي خود مصرف مي كند. او از همسر خود طلاق گرفته و مادرش او را مقصر مرگ برادرش مي داند.
الان كه به علي نگاه كنيد به نظر مي رسد كه به ميزان زيادي جنگ دروني او كاهش يافته. درد فك او باعث مي شود كه شبها از خواب بيدار شود. و به خاطر زانويش او فيزيوتراپي مي رود. او حساس مي كند كه تحت بهترين رسيدگي براي مشكلات فيزيكي و رواني خود است.
اما چيزي كه بيشترين كمك را به او مي كند اين است كه احساس آن را داشته باشد كه بخشي از جامعه است نه اين كه در انتظار دريافت اعانه باشد.
” وزارت كشور من را تبعيد نكرد, اما به من شهروندي هم نداد. براي من خيلي سخت است چون كه به من اجازه كار نمي دهند. من حتي نمي توانم گواهينامه رانندگي بگيرم.”
در ايران او به خاطر اين كه برعليه دولت سخن مي گفت نمي توانست شغل بگيرد. اما اين كه او در بريتانيا نميتواند شغل بگيرد باعث شده كه او احساس كند هنوز دارد تنبه مي شود. (ديلي تلگراف – 8/2/89)
Iran jails young political prisoner in one cell with dangerous criminals
According to reports, political prisoner Reza Jushan has been detained in a cell with murderers and has been deprived of having contacts with his family.
Jushan was transferred to cellblock 6 in Gohardasht Prison on the advice of Mohebi, his interrogator and on orders of Ali Farhadi, the Karaj Prosecutor. He is detained with 11 murderers and dangerous criminals. They are kept in a small cell and have been deprived from contacting the outside world. Some of them have been kept in this closed space and are suffering from mental problems to the extent that they are given 10 strong sedative pills everyday.
Jushan has been banned from family visits and calls for a few weeks now.
The condition in this cell is medieval and prisoners are denied basic human needs. These conditions are actually used to mentally and physically torture prisoners.
Kermani, the head of the Intelligence Department of Gohardasht Prison mentally and physically tortured Reza Jushan in this block. He told Jushan that 'you will not leave this block in a good state'.
Reza Jushan, 25, was arrested on December 1, 2009 after intelligence agents raided his home. He was taken to solitary in the Sepah cellblock and was then taken to cellblock 4 after two months. On December 7, agents once again stormed his home and arrested Zahra Asadpour Gorji, his mother and transferred her to a solitary cell in the Sepah cellblock. She was taken to the women's cellblocks after weeks of interrogation and physical and psychological torture. Asadpour and her son were arrested before this for visiting their loved ones in Camp Ashraf in Iraq and were released 16 months later after serving their sentence. They were sentenced to 1 year of prison to be served in exile in Zanjan Prison and 4 years of exile to the Qeilar Village in Zanjan on February 8, 2010 by the first branch of the Revolutionary Court. (Human Rights and Democracy Activists in Iran – April 29, 2010)
يکي از زندانيان سياسي در کنار قاتلان حرفه اي و خطرناک درمحدوديتهاي کامل
بنابه گزارشات رسيده به "فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران"زنداني سياسي رضا جوشن در سلولي که قاتلين خطرناک در آن قرار دارند جاي داده شده است و از داشتن هر گونه تماسي با خانواده اش محروم مي باشد.
زنداني سياسي رضا جوشن از 19 فروردين ماه به توصيه سربازجوي وزارت اطلاعات محبي و به دستور علي فرهادي دادستان کرج به فرعي بند 6 زندان گوهردشت کرج منتقل شده است.او در ميان 11 نفر از زندانيان قاتل و خطرناک جاي داده شده است.آنها در سلولي کوچک قرار دارند و از ارتباط با دنياي خارج از سلول محروم مي باشند.تعدادي از آنها ماه ها است که در اين محيط بسته قرار دارند و دچار ناراحتي روحي هستند روزانه به هرکدام از آنها بيش از 10 قرص آرام بخش قوي داده مي شود. زنداني سياسي رضا جوشن چندين هفته است که از داشتن ملاقات و يا تماس تلفني با خانواده اش محروم است .
وضعيت و شرايط اين سلول قرون وسطائي است و زندانيان از حداقل شرايط اوليه انساني برخوردار نيستند از اين سلول براي شکنجه هاي روحي و جسمي زندانيان استفاده مي کنند.
تا به حال 2 بار کرماني رئيس اطلاعات زندان گوهردشت کرج به آنجا مراجعه کرده است و زنداني سياسي رضا جوشن را تحت شکنجه هاي جسمي و روحي قرار داده است. کرماني به آقاي جوشن گفته است: که تو از اينجا سالم بيرون نخواهي رفت.
لازم به يادآوري است که رضا جوشن 25 ساله 10 آذر ماه با يورش مامورين وزارت اطلاعات در منزل دستگير و به سلولهاي انفرادي بند سپاه منتقل شدو پس از 2 ماه از بند سپاه به بند 4 منتقل شد.مامورين وزارت اطلاعات همچنين در روز16 آذرماه به منزل خانواده جوشن يورش بردند و خانم زهرا اسدپور گرجي مادر اين خانواده را دستگير و به سلولهاي انفرادي بند سپاه منتقل کردند و پس از چند هفته بازجويي و شکنجه هاي جسمي و روحي به بند زنان زندان گوهردشت کرج منتقل کردند. زنداني سياسي زهرا اسد پور گرجي و فرزندش پيش از اين بدليل ديدار خانوادگي با فرزندش در قرار گاه اشرف در عراق دستگير و 16 ماه در زندان گوهردشت کرج بسر بردند و پس از پايان محکوميت غير انساني خود آزاد شدند. آنها 19 بهمن ماه 1388 در شعبه 1 دادگاه انقلاب توسط فردي بنام عاصف حسيني رئيس اين شعبه به حکم سنگين و غير انساني 1 سال تبعيد به زندان زنجان و 4 سال تبعيد به روستاي قيلار زنجان محکوم شدند. (فعالين حقوق بشر ودمکراسي در ايران – 9/2/89)
Prison guards violently beat political prisoner in Gohardasht Prison
According to reports, a prisoner in cellblock 1 in Gohardasht Prison in Karaj was violently tortured and morally insulted by the head of this block, Akharian.
On Tuesday April 27, political prisoner Morteza Sadeqi, 34, was taken to a cell used for torture by Hassan Akharian and was tortured for a long time after he was shackled. Prison guards beat him with clubs and electric batons. They then shaved his hair to insult him. Akharian tortured him in this way only because he told him that there was no place to rest in the cells.
This prisoner has been transferred to Hall 3, Cellblock 1, with prisoners with serious mental problems and dangerous criminal who have red cards.
Morteza Sadeqi was arrested on February 6, 2008 on charges of cooperating with Farsi satellite networks. He was sentenced to 2 years of prison and a fine of 70 million toman (about 70,000 dollars). His prison term ended a few months ago but officials have refused to release him. They claim that he has still not paid 8 million tomans from the 70 million toman fine. According to him, he made a documentary about the City Council and a number of mayors from various areas which proves that they have embezzled a few billion tomans from the city's budget. This documentary was broadcasted from various Farsi satellite networks after which 12 people from the City Council and 11 mayors filed complaints against him. (Human Rights and Democracy Activists in Iran – April 30, 2010)
يورش وحشيانه گارد زندان و شکنجه قرون وسطائي يک زنداني ديگر
بنابه گزارشات رسيده به "فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران" يکي از زنداني سياسي بند 1 زندان گوهردشت کرج بطرز وحشيانه اي توسط آخريان رئيس بند 1 مورد شکنجه جسمي و توهينهاي اخلاقي قرار گرفت.
روز سه شنبه 7 ارديبهشت ماه زنداني سياسي مرتضي صادقي 34 ساله به سلولي که محل شکنجه زندانيان مي باشد توسط حسن آخريان رئيس بند 1 برده شد و پس از اينکه به او دست بند و پابند زدند همراه با چند پاسدار بند با باتونهاي برقي و معمولي براي مدتي طولاني او را مورد شکنجه قرار دادند.سپس براي تحقير کردن وي موي سر او را زدند. شکنجه هاي وحشيانه و غير انساني آخريان تنها به خاطر اينکه به او گفته بود در سلولها جاي براي استراحت من وجود ندارد.
.در حال حاضر اين زنداني را به سالن 3 بند1 منتقل کرده اند که محل نگهداري زندانياني که دچار ناراحتي حاد روحي و داراي کارت قرمز هستند و همچنين زندانيان بسيار خطرناک مي باشند نگهداري مي شود.
لازم به يادآوري است زنداني مرتضي صادقي 17 بهمن 1386 به اتهام همکاري با شبکه هاي ماهواره اي فارسي زبان دستگير و محکوم به 2 سال زندان و 70 ميليون تومان جريمه شد. از پايان محکوميت او چند ماه مي گذرد ولي از آزادي او خوداري مي کنند . علت ادامه بازداشت او را مبلغ 8 ميليون و 200 هزارتومان باقي مانده از جريمه 70 ميليون توماني عنوان مي کنند. بنابه گفته وي او اقدام به تهيه فيلم مستندي از گفته هاي شوراي شهر و بعضي از شهرداران مناطق مختلف نموده است که در آن ثابت مي شود که چند ميليارد تومان از بودجه شهر را اختلاص کرده اند اين فيلم از شبکه هاي مختلف ماهواره اي فارسي زبان منتشر شده است و شاکيان او 12 نفر از اعضاي شوراي شهر و 11 شهردار مي باشند. (فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران – 10/2/89)
0 comments:
Post a Comment