Basic freedom and rights abused
Iran arrests dozens of freelance aid worker in quake-stricken areas
According to reports, security forces attacked a relief camp set up to aid the quake-stricken people in East Azarbaijan Province on August 22, and arrested dozens of people.
Saham News website published a list of 40 detainees. This website quoted eyewitnesses as saying that security forces intended to attack the stockroom with the relief goods and then threatened that they would shut down the stockroom. After they were met by resistance by the civil rights activists, they arrested a number of people.
The families of a number of the detainees confirmed these arrests in interviews and said that the arrests were made in the stockroom in the Tabriz-Varzaqan road where all the relief goods were kept.
These informed sources said that Revolutionary Guards Corps came to confiscate the relief goods gathered by the volunteers and stressed that the goods should be handed over to this organization [the RGC].
In its list, Saham News [close to Karroubi] said that human rights activist Hossein Ronaqi Maleki, who is currently on leave from prison and Ahmad Ronaqi Maleki (his father) were arrested. Some sources have said that Ahmad Ronaqi was released a short time after his arrest.
“Initially, on direct orders from the Governor of Herris, security forces attacked the stockroom to confiscate the goods, but they were met with resistance and the forces who had on black clothes besieged the camp for seven hours”, civil rights activist Amir Kalhor said.
He said that a few hours after, a number of riot cars came to the camp and arrested people.
“They [the aid workers] told security forces that they would not even give them one bottle of mineral water because the goods were given to them to give directly to the quake-stricken people”, Kalhor added.
According to this civil rights activist, a number of the detainees, which he identified as Hossein Ronaqi, Milad Panahi Pour, Navid Khanjani, Vahed Kholosi and Meisaq Afshar, announced upon their arrest that they would go on a hunger strike.
Kalameh Website also reported that before the arrests, about 10 vans along with 50 to 60 agents were stationed outside of the stockroom.
This website said that earlier, two other groups which included child social workers and psychiatrists were sent away with threats that their documents would be confiscated by the Ahar and Tabriz Intelligence Agency.
Saied Shirzad, another civil rights activist who had come to help people in this area was arrested along with two others before this incident. This website said that the two others arrested with him were released but that Shirzad was still in captivity. (Saham News website, Radio Farda, Kalameh Website – Aug. 23, 2012)
Young Iranians Step Up With Their Own Quake Relief
http://www.nytimes.com/2012/08/21/world/middleeast/young-Iranians-bypass-state-with-earthquake-relief.html?ref=middleeast
VARZAGHAN,Iran
As their caravan of private cars drove north along the Tehran-Tabriz highway, following the five trucks they had filled up with relief goods for the victims of the deadly double earthquake that struck northern Iran this month, a group of young Iranians a mix of hipsters, off-road motor club members and children of affluent families felt like rebels with a cause.
Varzaghan was one of the epicenters of the two earthquakes.
None of the people in the cars seemed to know exactly how it had begun, or to remember how they all met during the past sleepless days. They became friends while standing in long lines in the parking lot of a privately owned building, passing along boxes filled with blankets and toys.
Energized by anger over widespread accusations that Iran’s official relief organizations were not adequately helping survivors, they, and hundreds of others, spontaneously organized a 48-hour charity effort using text messages, Facebook and phone calls to gather money and goods.
But instead of handing over their collection to the Iranian Red Crescent Society which is close to the government as the authorities had asked in the state media, these youths were determined to transport it themselves to the most remote hill villages ravaged by the earthquakes, which struck a rural Turkish-speaking part of the country. More than 300 people were killed and thousands left homeless.
“We are getting this support because people trust us to bring the aid directly to the victims,” said Pouria, 31, who rode in the passenger’s seat of his friends sport utility vehicle.
Like the others interviewed for this article, he asked that his family name not be mentioned. But the young Iranians agreed to have photographs taken of their 15-hour journey from Tehran to the quake zone and of their distribution of the goods.
In Iran, where the state is involved in all layers of society, it is exceptional for a group of young people to organize a public effort of disaster relief.
Pouria, an office manager with broad shoulders, said he made a similar trip in 2003 to Bam, a southern city where a powerful earthquake killed 25،000 people, many of them buried in rubble. After the world gave money to help, Pouria said, he saw a lot of it disappear in the wrong pockets.
“Bam was a lesson for me,” Pouria said he had reminded his wife after news of this month’s earthquakes. We normal people should take the initiative.”
His feeling was echoed in the doubts expressed by many Iranians, even senior leaders and lawmakers, about the ability of the official aid organizations. Members of Parliament representing the quake-stricken region complained to Iranian news agencies of shortages. Parliament called in the director of the Red Crescent for questioning.
On Thursday, Iran’s supreme leader, Ayatollah Ali Khamenei, visited the stricken area and called upon the government to redouble its efforts in sending relief. Later, he went further, endorsing the type of private delivery the convoy members had undertaken, but they did not know about that.
By the time the convoy halted halfway in the dark morning hours of Friday, it had occurred to the entire group, about two dozen men and women in their 20s and 30s, that their ambitious plans had put them in a difficult position.
They had no special government permits other than a paper saying that 12 of their cars belonged to an officially registered off-road motoring club.
They feared that security forces might seize relief goods in order to distribute them, and there had been unconfirmed reports of unrest in some villages.
As they listened to briefings by two men who had emerged as their unofficial leaders, it became apparent that they needed to make a choice: Either stick to their plan to distribute the aid themselves, or cooperate with the local authorities.
“We owe it to those who gave us money to make sure this relief gets to those who really need it,” said Hossein, 27, president of the off-road club. “That is what matters.”
Almost everybody nodded in agreement.
I suggest we work with the Red Crescent Society after all,” suggested Hamed, 34, the son of a factory owner. They know what they are doing.” As it turned out, the three friends who sat in his imported Lexus were actually volunteer members of the organization.
“They have experience in dealing with disasters; you don’t,” Hamed said. “We need to act fast. People are cold and need blankets”.
Before Hamed drove off at high speed, he and his friends put on special vests with the Red Crescent logo and placed a red flashlight on top of their roof. See you there,” he told the rest of the group, which was traveling mainly in old vehicles
Red-eyed and tired, members of the convoy reached the region of Varzaghan, one of the epicenters of the two quakes.
Dotted across the hillsides, where fields of wheat blew in the wind, several villages lay in ruins. A farmer milked her cow as a funeral procession moved across a dusty path nearby. White tents provided by the Red Crescent Society were pitched everywhere. “Please, no more water,” one villager said, as members of the group started distributing bottles of water. “We have so much we are giving it to our sheep to drink.”
The convoy members spent the morning looking for people who needed help. There was a chaotic scene when Hamed and his friends opened one of the trucks in the village of Kivi, and residents nearly trampled one another to get flashlights and women’s sanitary napkins. Hossein unilaterally drove off with another truck filled with medicine, and gave the drugs to a local clinic, prompting other members of the group to complain that he had not consulted with them first.
“Of course we face troubles,” said Pouria, sweat dripping from his face, as he walked past destroyed houses amid clouds of dust. “This is a new experience for all of us.”
Around sunset, after a local factory owner offered them his grounds to spend the night, frustrations exploded. Hamed started yelling at Hossein, and swearing, pushing and shoving followed, finally ending with both men shaking hands, agreeing they disagreed.
Hamed and his friends of the Red Crescent left the rest of the group with a mountain of baby formula containers, blankets and clothes. We Iranians don’t understand each other,” Pouria said, sighing, “but we love each other.”
The next morning, on Saturday, after some soul searching, tea drinking and heated debates on the extemporaneous organizational talents of Iranians, it was decided they would stick to the original plan. Goods were distributed among the off-road vehicles, and two groups headed out on the desolate and bumpy back roads of northern Iran.
After hours of driving, occasionally accompanied by wild horses and eagles soaring high above, Pouria and his group handed out everything, from cooking oil to model cars, to desperate villagers and shepherds, most of whom spoke only in the Turkish local dialect.
Few had ever met people from the capital. No security forces stopped them, and they were warmly welcomed everywhere. In the afternoon, after they had visited four villages, one woman came to Ida, 27, a clothing designer, thanking her for the new underwear she was given in the morning. God bless you for coming all the way here,” the woman said. I finally managed to wash myself, and these fresh clothes mean the world to me.” Pouria said he felt pride for his age group, often referred to as the burnt generation” here because they have few opportunities, faced with international sanctions on Iran and the increasingly strict rules imposed by the state. By organizing our own aid convoy, we showed that we can manage ourselves,” he said. We don’t need others to tell us what to do. (The New York Times- August 20, 2012)
نقض حقوق پايه اي
بازداشت «ده‌ها» امدادرسان
در مناطق زلزله‌زده
گزارش‌ها حاکی است
که «نیروهای امنیتی» اول شهریورماه به کمپ‌کمک‌رسانی مردمی به زلزله‌زدگان در استان
آذربایجان شرقی «حمله» کرده و «ده‌ها نفر» را بازداشت کرده است. سحام نیوز فهرستی از
«۴۰ تن از بازداشت‌شدگان» منتشر کرده است.
به گزارش دوم شهریورماه
وبسایت سحام نیوز، نزدیک به مهدی کروبی، یک شاهد عینی گفته است که نیروهای نظامی و
امنیتی قصد «هجوم» به انبار کالاها را داشته‌اند و پس از آن نیز تهدید به پلمب انبار
کرده‌اند که به‌دنبال مقاومت فعالان مدنی حاضر در محل، افرادی را دستگیر کرده‌اند.
بستگان برخی از بازداشت‌شدگان
نیز در گفتوگو با رادیو فردا، این دستگیری را تأیید کرده‌و گفته‌اند که این بازداشت‌ها
در محل انبار کمکهای جمع‌آوری شده در جاده تبریز- ورزقان صورت گرفته است.
این منابع آگاه به
رادیو فردا گفته‌اند که نیروهای سپاه پاسداران برای ضبط کمکهای مردمی جمع‌آوری شده
از سوی فعالان داوطلب وارد عمل شده و تأکید کرده‌اند که کمکهای مردمی باید به این نهاد
تحویل داده شود.
سحام نیوز در فهرستی
که منتشر کرده از بازداشت ۴۰ تن از جمله «حسین رونقی ملکی»، فعال حقوق‌بشر که در حال
حاضر در حال مرخصی از زندان به‌سر می‌برد و «احمد رونقی ملکی (پدر حسین رونقی) » خبر
داده. سحام نیوز تأکید می‌کند که برخی منابع گفته‌اند احمد رونقی مدت کوتاهی پس از
بازداشت آزاد شده است.
امیر کلهر، فعال مدنی،
در خصوص این بازداشت‌ها به سحام‌نیوز گفته است: «ابتدا به دستور شخص فرماندار هریس،
نیروی انتظامی و امنیتی برای بردن کالاها به انبار هجوم می‌برند که با مقاومت بچه‌ها
مواجه‌شدند... و این نیروهای امنیتی که لباس سپاه به تن داشتند کمپ را به مدت هفت ساعت
محاصره کردند».
به گفته وی چند ساعت
بعد «چندین ماشین ضدشورش» به کمپ آمده و افرادی را بازداشت کرده‌اند.
آقای کلهر افزوده است:
«بچه‌ها به مأموران امنیتی گفته بودند که ”حتی یک بطری آب معدنی هم به شما نمی‌دهیم،
زیرا این وسایل را بچه‌ها به ما دادند تا به دست مردم زلزله‌زده برسانیم“ ».
به گفته این فعال مدنی
تعدادی از بازداشت‌شدگان که وی آنها را «حسین رونقی، میلاد پناهی‌پور، نوید خانجانی،
واحد خلوصی و میثاق افشار» معرفی کرده، از لحظه بازداشت اعلام کرده‌اند که اعتصاب غذا
خواهند کرد.
وبسایت خبری کلمه،
نزدیک به میرحسین موسوی نیز در خصوص این بازداشت‌ها از قول یکی از فعالان مدنی حاضر
در کمپ آورده است که پیش از بازداشت، حدود «۱۰ ون و پژو به همراه ۵۰ الی ۶۰ مأمور»
جلوی انبار کالاهای تهیه شده برای زلزله‌زده‌ها در محل مستقر شده‌اند.
کلمه می‌افزاید که
پیش از این نیز، «دو اکیپ شامل مددکاران اجتماعی کودکان و همچنین روانشناسانی» که
به مناطق زلزله‌زده آمده بودند، «با تهدید به توقیف مدارک از سوی اداره اطلاعات اهر
و تبریز، مجبور به ترک منطقه شده‌اند».
به گفته این وبسایت
خبری همچنین «سعید شیرزاد»، از فعالان مدنی نیز که برای کمک به مناطق زلزله‌زده آمده
بود، پیشتر به همراه دو نفر دیگر توسط مأموران امنیتی دستگیر شده بود که البته به گزارش
کلمه دو نفر از بازداشت‌شدگان آزد شده‌اند و سعید شیرزاد همچنان در بازداشت به‌سر
می‌برد. (سحام نیوز، راديو فردا، كلمه – 2/6/1391)
جوانان ایرانی کمک‌رسانی مستقل خودشان برای زلزله‌زدگان را راه‌اندازی کردند [گزارش
خبرنگار نیویورک تایمز از ایران]
ورزگان ایران -یک گروه
از جوانان ایرانی، ترکیبی از افراد نوپرست که اعضای یک کلوپ اتوموبیل رانی بوده و فرزاندان
خانواده‌های مرفه هستند در ستونی از خودروهای شخصی خود در اتوبان تهران - تبریز به‌دنبال
پنج کامیون پر از اقلام و اجناس برای قربانیان منطقه زلزله‌زده در شمال ایران حرکت
می‌کنند...
آنها درحالی‌که در صف یک پارکینگ خصوصی مربوط به یک ساختمان برای تحویل دادن جعبه‌های
کمک مملو از پتو و اسباب بازی برای زلزله‌زدگان ایستاده بودند با همدیگر آشنا شده‌اند.
انگیزه آنها برای این
کار ناشی از خشم‌شان در مورد اتهامات گسترده‌یی است که مقامات سازمان رسمی کمک‌رسانی
ایران به‌طور موثری به بازماندگان زلزله کمک نمی‌کنند.آنها و صدها نفر دیگر به‌طور
خودجوش در یک زمانبندی 48ساعته اقدام به سازمان دادن یک تلاش کمک‌رسانی از طریق پیامک،
فیس‌بوک و تماسهای تلفنی برای جمع‌آوری پول و اجناس نمودند.
ولی به جای تحویل دادن آنها به سازمان هلال احمر ایران آنطوریکه مقامات رسمی خواهان
آن بوده‌اند آنها تصمیم به انتقال کمکها به دور افتاده‌ترین روستای منطقه زلزله‌زده
گرفتند. این منطقه زلزله‌زده و دور افتاده در بخش ترک زبان کشور قرار دارد...
پوریا که 31سال دارد
گفت مردم چون به ما اعتماد دارند که کمکهای آنها را مستقیم به قربانیان می‌رسانیم به
ما کمک می‌کنند...
مانند دیگر افراد این
ترکیب او از ما خواست تا از بردن نام فامیلی او خودداری کنیم ولی این جوانان ایرانی
پذیرفتند که در این سفر 15ساعته از تهران تا منطقه زلزله‌زده و در هنگام توزیع کمکها
از آنها عکس بگیریم...
در ایران که دولت در
تمامی لایه‌های جامعه دخالت دارد ،برای یک گروه از جوانان سازماندهی یک تلاش کمک‌رسانی
امر استثنایی می‌باشد.
پوریا که مدیر یک دفتر
می‌باشد گفت او در سال 2003 نیز سفر و کار مشابه‌یی در زلزله بم که 25هزار نفر کشته
شدند انجام داده بود. او گفت بعد از اینکه تمامی جهان برای بم پول برای کمک‌رسانی
هدیه کردند، او شاهد این موضوع بود که بسیاری از آن پولها در جیب‌های افراد ناباب گم
و گور شدند.
پوریا گفت زلزله بم
درسی برای من بود و اضافه کرد بعد از اینکه خبر زلزله اخیر رسید به همسرش گفته است
که ما مردم عادی باید کار کمک‌رسانی را به‌دست بگیریم.
این احساس و شک و تردید
او در رابطه با عدم صلاحیت و توانایی سازمانهای کمک‌رسانی رسمی در میان بسیاری از ایرانیان
منعکس است...
آنها [پوریا و همراهنش]
هیچ اجازه دولتی برای این کار نداشتند... و ترس از این داشتند که مأموران امنیتی ممکن
است اقلام و اجناس کمک شده را برای توزیع از آنها به اجبار بگیرند.
گزارشات تأیید نشده‌یی
از ناآرامی در بعضی از روستاهای زلزله‌زده وجود داشته است.
درحالی‌که افراد گروه
در حال گوش کردن به حرفهای دو مردی که به‌عنوان رهبران اعلام نشده گروه ظاهر شده بودند، مشخص شد که آنها باید
گزینه‌یی را انتخاب کنند: یا به طرح اولیه خود برای توزیع کمکها به‌طور مستقل توسط
خودشان بچسبند و یا اینکه با مقامات محلی همکاری کنند.
حسین 27ساله رئیس کلوب
اتوموبیل رانی گفت ما به کسانی که این پولها را به ما کمک کردند متعهد هستیم که این
کمکها را به‌دست کسانی که به آنها نیاز دارند برسانیم. این مهمترین موضوع است تقریباً
تمامی افراد سرشان را در تأیید او تکان دادند.
حامد 34ساله فرزند
یک کارخانه دارگفت ،من پیشنهاد می‌کنم که ما با هلال احمر همکاری کنیم هر چه باشد آنها
می‌دانند چه کار می‌کنند. بعد مشخص شد سه نفری که در خودرو وارداتی لوکسوس Lexus او نشسته بودند اعضای
داوطلب هلال احمر هستند. حامد گفت هلال احمر در برخورد با این نوع از مصیبتها تجربه‌دارند و ما تجربه نداریم و باید
سریع عمل کنیم مردم سردشان است و نیاز به پتوها دارند.
حامد به‌همراه دوستانش با خودرو
مدل بالای خود درحالی‌که بقیه عمدتاً خودروهای کهنه‌یی سوار بودند، با سرعت
بالا از بقیه نفرات گروه جدا شدند و درحالی‌که
جلیقه‌های هلال احمر را به تن کرده بودند و بر بالای خودرو خود چراغ گردون خاصی قرار دادند، قبل از حرکت به بقیه نفرات گفت ما شما
را در آن‌جا می‌بینیم.
ستون آنها درحالی‌که
همگی خسته و چشمانشان قرمز شده بود به کانون زلزله در منطقه ورزگان رسیدند.
در دامنه کوهها که
خوشه‌های گندم در مزارع در حال حرکت هستند چندین روستای تخریب شده دیده می‌شوند.
همزمان با برگزاری
مراسم خاکسپاری در یک مسیر خاکی و درحالی‌که چادرهای توزیع شده توسط هلال احمر در همه
جا برپا است یک زن روستایی در حال دوشیدن گاو خود است.
درحالی‌که اعضای گروه
شروع به توزیع بطریهای آب می‌کنند یکی از روستاییان می‌گوید لطفاً دیگر آب ندهید آن‌قدر
از آنها داریم که شروع به دادن آن به گوسفندها کرده‌ایم.
اعضای گروه صبح را
صرف شناسایی افرادی می‌کنند که نیاز به کمک دارند.
وقتی حامد و دوستانش شروع به توزیع اجناس یکی از کامیونها
در روستای کیوی Kivi کردند صحنه شلوغ و پر
هرج و مرجی ایجاد شد ساکنان روستا برای دریافت چراغ قوه ها و اجناس بهداشتی... تقریباً
از سر و کول همدیگر بالا می‌رفتند.
حسین به‌طور یک جانبه یک کامیون پر از دارو را به یک کلینیک محلی برده
تحویل داد این مسأله به این دلیل که او بدون
اطلاع دیگر افراد گروه اقدام به این کار کرد باعث ناراحتی و شکایت نفرات دیگر
گروه گردید.
پوریا درحالی‌که قطرات
عرق از صورتش می‌ریخت و در میان گرد و خاک بلند شده، از کنار خانه‌هایی که نابود شده
بودند عبور می‌کرد، گفت البته که ما [ برای پیشبرد کار در بین خود] مواجه با مشکلاتی
هستیم. این یک تجربه جدیدی برای تمامی ما است.
حوالی غروب وقتی یک
کارخانه‌دار محلی پیشنهاد کرد تا افراد شب
را در محل او بگذرانند، ناراحتی و دلخوری‌ها حالت انفجاری به خود گرفت. حامد شروع به
داد و بیداد بطرف حسین کرد و به‌دنبالش فحش‌دادن و هل دادن بین آنها صورت گرفت ولی
نهایتاً با دست دادن دو طرف و قبول اختلاف نظرشان به اتمام رسید.
حامد و دوستانش از
هلال احمر بقیه نفرات گروه را ترک کردند. در این زمان کوهی از بسته‌های شیر بچه، پتو
و لباس [توزیع نشده] به‌همراه گروه باقی مانده بود.
پوریا درحالی‌که آهی
می‌کشید گفت ما ایرانیان همدیگر را درک نمی‌کنیم ولی عاشق همدیگر هستیم.
صبح روز بعد و بعد
از گوش کردن دقیق به عقاید همدیگر و نوشیدن چای و مباحث داغ، آنها تصمیم گرفتند که
[ برای توزیع کمکها] با چسبیدن به طرح اولیه شان [ به‌طور مستقل] عمل کنند.
دو گروه با استفاده
از جاده‌های پر از چاله و چوله و تخریب شده به میان مردم رفته و اقلام کمکی در کنار
جاده‌ها توزیع شد.
پوریا و دوستانش بعد
از ساعتها رانندگی که گاها به مراهی استفاده از اسبها بود و درحالی‌که عقابها در بالای
سرشان پرواز میکردند، همه نوع از اجناس، از روغن، غذا تا اسباب بازی را بین روستاییان
مایوس و بیچاره و چوپانان که اکثراً فقط ترکی با لهجه محلی صحبت میکردند توزیع کردند.
تعداد بسیار محدودی
[از اهالی] قبلاً افرادی از تهران را ملاقات کرده بودند. توسط مردم با استقبال بسیاری روبه‌رو شدند و نیروهای امنیتی مانع کار گروه نشدند.
بعدازظهر بعد از اینکه
افراد گروه از چهار روستا دیدن کرده بودند، فردی از اهالی سراغ آیدا[یکی از افراد گروه]
آمد و از او به‌خاطر لباسهایی که صبح توزیع کرده بودند تشکر کرد و گفت خدا شما را به‌خاطر
آمدن به این‌جا رحمت کند ما نهایتاً توانستیم نظافت خودمان را انجام دهیم این لباسها
برای من یک دنیا ارزش داشت.
پوریا گفت او نسبت
به افراد گروهش احساس افتخارمی کند که معمولاً
در ایران به آنها نسل بر باد رفته اطلاق می‌شود، چرا که آنها به‌دلیل تحریمهای بین‌المللی
و قوانین سرسختانه اعمال شده توسط رژیم ایران با فرصتهای کمی مواجه بوده‌اند. او گفت
از طریق سازمان دادن این ستون از کمکها توسط خودمان، ما نشان دادیم که می‌توانیم خودمان
را مدیریت کنیم، ما نیاز نداریم که بقیه به ما بگویند چه کار کنیم. (نیویورک تایمز-
31/5/1391)
Posts
