IRAN weekly HR report 12 April: Basic freedom and rights abused

Violence against women
Figures on condition of jailed female political prisoners in Iran According to reports, from the more than 200 female political activists and civil rights activists who were arrested in the past 2 years in Iran, 80 women are still in prison on political charges. In 1389 (Persian year starting from March 2010 to March 2011) security forces arrested at least 50 female political activists, civil rights activists or women of minority faiths. Most of the detainees were human rights and women’s rights activists. Thirteen of these prisoners were temporarily released on a bail which adds up to more than 2.5 billion tomans (close to 2.5 million dollars) and are waiting for their court sentence or the implementation of their prison sentence. Seven human rights and women’s rights activists, three journalists, five student activists, five political activists, 17 women who follow minority religions who are mostly Baha’is and one Kurd prisoner are some of those arrested in 1389. The prison sentences of 10 of those arrested in 1389 has so far been issued and these women have been sentenced to 46 years of prison all together. Female political prisoners who were arrested before 1389 were sentenced to 83 years of prison all together and nine of them have to serve their prison terms in exile (in a prison outside of their hometown). (Radio Zamaneh – Apr. 4, 2011)
Female human rights activist jailed to serve prison term
Human rights activist and blogger Laleh Hassan Pour who was sentenced to five years of prison was summoned to prison to serve her sentence. According to reports, her one year prison term and four year suspended prison term which was issued by Judge Pir Abbasi was upheld by a court of review. This human rights activist was charged with ‘being a member of the Human Rights Activists in Iran and being active in the Human Rights Activists in Iran News Agency’, assembling and conspiring’, ‘propagating against the government’, ‘insulting sanctities’, and ‘insulting the president’. (Human Rights Activists in Iran – Apr. 10, 2011)
Suppression of religious and ethnic minorities
Two Kurd traders targeted by security forces in critical condition in hospital In the beginning of the (Persian) New Year, two Kurd traders identified as Jamal and Farshad were shot and wounded by security forces. Three weeks after this incident, the condition of these two young men is still deteriorating. Jamal, who is in a hospital in Sanandaj, has lost one of his legs and doctors have told his family that they have to cut off his leg. Farshad has lost one of his eyes after being shot at and a bullet hit his left thigh. Despite this, he refuses to go to the hospital in fear of being arrested and was only given first aid in a hospital in Iraq’s Kurdistan. (Iran Press News – Apr. 5, 2011)




نقض حقوق اقليتهاي مذهبي و قومي وخامت حال دو نفر که در مرز مريوان زخمي شده بودند در آغاز سال که همه مشغول جشن و پايکوبي براي جشن نوروز بودند، دو کاسبکار کورد به نامهاي جمال و فرشاد توسط نيروهاي انتظامي زخمي شدند. در حالي که بيش از سه هفته از اين اتفاق مي گذرد، وضعيت اين دو جوان رو به وخامت مي گزارد. جمال که در يکي از بيمارستان هاي شهر سنندج بستري است يکي از پاهايش را از دست داده است و پزشکان به خانواده اش خبر داده اند که بايد پايش قطع شود. و فرشاد نيز که يکي از چشم هايش را در اثر تيراندازي از دست داده است و همچنين گلوله اي نيز بر ران چپش اصابت کرده است که با اين حال نيز از ترس بازداشت به بيمارستان مراجعه نمي کند و فقط در يک بيمارستان پينجوين در کوردستان عراق تحت مراقبت سرپايي قرار گرفته است. (ايران پرس نيوز – 16/1/90)



خشونت عليه زنان وضعيت زندانيان سياسي زن در سال گذشته

بر اساس گزارش‌هاي منتشر شده درمنابع خبري در حال حاضر از مجموع بيش از ۲۰۰زن فعال سياسي و مدني که در دوسال گذشته بازداشت شده‌اند، حدود ۸۰زن به جرم سياسي و عقيدتي همچنان در زندان به سر مي‌برند. ماموران امنيتي در سال ۱۳۸۹ دست کم ۵۰نفر از زنان فعال سياسي- مدني و اقليت‌هاي ديني را بازداشت کرده‌اند و بيشترين آمار بازداشتي‌ها در بين زنان فعال حقوق بشر و جنبش زنان است. ۱۳نفر از اين تعداد با قيد وثيقه بيش از ۲ميليارد و ۵۰۰ميليون تومان بطور موقت آزاد شده‌اند و در انتظار راي دادگاه يا دستور اجراي حکم هستند. هفت نفر از فعالان حقوق بشر و زنان؛ سه زن روزنامه‌نگار؛ پنج فعال دانشجويي،پنج فعال سياسي؛ ۱۷نفر از زنان اقليت‌هاي مذهبي که اغلب آنان شهروندان بهايي هستند و يک زنداني کرد از جمله بازداشت‌شدگان سال ۸۹هستند. تا کنون احکام ۱۰نفر از بازداشت شدگان سال ۸۹صادر شده است و اين افراد در مجموع به حدود ۴۶سال زندان محکوم شده‌اند. زنان زنداني سياسي که پيش از سال ۸۹ بازداشت شده بودند نيز در اين سال به ۸۳سال زندان محکوم شده اند که در اين ميان ۹ نفر از آنها بايد حکم زندان را در تبعيد سپري کنند. (راديو زمانه – 15/1/90) محکوميت قطعي لاله حسن‌پور به ۵ سال حبس/ احضار وي جهت اجراي حکملاله
حسن‌پور، فعال حقوق بشر و وبلاگ نويس از سوي شعبه ۳۶ دادگاه تجديد نظر تهران، به پنج سال حبس قطعي محکوم شد و متعاقب آن جهت اجراي حکم احضار شد. بنا به اطلاع گزارشگران هرانا، ارگان خبري مجموعه فعالان حقوق بشر در ايران، حکم يک سال حبس تعزيري و چهار سال حبس تعليقي لاله حسن‌پور که توسط قاضي پيرعباسي صادر شده بود، از سوي دادگاه تجديد نظر مورد تاييد قرار گرفته است. اتهامات اين فعال حقوق بشر پيشتر "عضويت در مجموعه فعالان حقوق بشر و فعاليت در خبرگزاري هرانا"، "اجتماع و تباني"، "فعاليت تبليغي عليه نظام"، "توهين به مقدسات" و "توهين به رياست جمهوري" عنوان شده بود. (هرانا – 21/1/90)
Rajayi Shahr Prison agents severely beat prisoners, throw 11 in solitary
There are reports that in the past few days, Special Guards Forces in Cellblock 1, Hall 2 in Rajayi Shahr Prison in Karaj beat a large number of prisoners and transferred 11 of them to solitary cells. According to reports, the Special Guards Forces severely beat prisoners in cellblock 1 in this prison for what it called ‘not following prison rules’. After this incident, 11 prisoners were transferred to solitary cells. Notably, all of these prisoners were severely beaten and some of them had fractured limbs but were thrown in solitary without any medical treatment. Prison officials cut off all telephones in this cellblock for two days. (Human Rights Activists in Iran – Apr. 4, 2011)
Families of detained Tabriz protesters beaten outside of prison
After security forces beat the families of dozens of prisoners who were arrested in a gathering to protest the destruction of Orumieh Lake, the streets around Tabriz Prison became the scene of anti-government slogans and clashes with security forces. This unrest was the result of the lack of answers by the judiciary regarding 70 people who were attacked, beaten and arrested in the Orumieh Lake protests. They were protesting the inability of the government in protecting the environment in Orumieh. (Pars Daily News – Apr. 5, 2011)
Iran sentences political activist to 3 years of prison and 75 lashes
According to reports, the sentence for political activist Javad Vafayi was announced to him. He was sentenced to three years of prison and 75 lashes by Judge Qaderi, the head of the second branch of the Hamedan Revolutionary Court. The date on his sentence was February 27, 2011 but was announced to him on April 3. According to this report, this political activist was charged with ‘insulting the leader’, ‘insulting the president’, ‘inviting members of a dissident group to a speech’, ‘providing and distributing publications’, and ‘having satellite channels (in his home)’. (Jaras Website – Apr. 9, 2011)

Prison Prison Condition
Political prisoner banned from calling family for last 4 months According to reports, there have been no reports on the condition of political prisoner Arjang Davoudi for the last 4 months. The last time Davoudi had a visit with his family was December 2, 2010. He has been banned from any kind of visit from that date on. He has also been denied the right to call his family. His family has had no information about his condition for more than 4 months. After his telephones were cut off, his wife was summoned to the Intelligence Agency where she was interrogated and threatened for a long time. She was threatened that if she told anyone that she did not have any information about her husband, she will have to face the consequences. Political prisoner Arjang Davoudi has been transferred to Hall 12, cellblock 4 in Gohardasht Prison where he is kept in complete isolation with dozens of other political prisoners. Since political prisoners were transferred to this cellblock, all their communications with their families were cut off including telephone calls, and in person visits. Some prisoners are even banned from having visits from behind glass partitions with their families. (Human Rights and Democracy Activists in Iran – Apr. 5, 2011)
Intelligence Agency orders a ban on visitation rights of political prisoners
According to a list given by the Ministry of Intelligence interrogators to the Tehran Prosecutor, a group of political prisoners in Evin and Rajayi Shahr Prison have been denied in person visits since last (Persian) year. According to reports, this list is actually an order by the Ministry of Intelligence to the Tehran Prosecutor and includes the names of a number of political prisoners in Evin and Rajayi Shahr Prison. Some of these prisoners have been permanently banned from in person visits while others have been banned from this minimum right in monthly periods. According to this list, only a few political prisoners are allowed in person visits every month. Some prisoners have also been periodically banned from both in person visits and visits from behind glass partitions with their families… The families of political prisoners have to go to the office of the Tehran Prosecutor multiple times to get permission to visit their loved ones where they are treated improperly and are sometimes insulted by the employees of this office. This is while according to the Prison Organization Regulations, visiting prisoners is not subject to getting permission from the Prosecutor or any other person. (Kalameh Website – Apr. 5, 2011)
Father of jailed blogger says his son is in critical condition but is denied medical treatment
Jailed blogger and human rights activist Hossein Ronaqi Maleki, who is in critical condition because of kidney problems in Evin Prison is still being denied a medical leave and medical treatment. His family who visited him in prison today has said that his condition is deteriorating. “Every week that we see him in prison, his condition is worse than before”. “We went to see the Judicial and prison officials like we have in the past two or three months asking for a medical leave but no one answers us”, his father said. “They do not let Hossein receive any medical attention and we do not know what else we can do”. “We go to Tehran every week to visit him and we are worried that his health might be in danger under these conditions. His kidneys are infected and doctors have said that he has to undergo surgery as soon as possible, but they do not allow this”. Maleki was arrested on December 13, 2009 in his father’s home and was transferred to Evin Prison. He was under physical and mental pressure for 10 months in the solitary cells of cellblock 2A run by the RGC in Evin Prison. He was sentenced to 15 years of prison in an unclear legal process by the Revolutionary Court. His sentence was upheld by the court of review and he is currently in cellblock 350 in Evin Prison. (Kalameh Website – Apr. 5, 2011)
No Visits, Phone Calls, or Information Says Wife of Political PrisonerIn an interview with the International Campaign for Human Rights in Iran, Narges Mohammadi, the wife of author and political activist Taghi Rahmani expressed concern about her husband’s conditions. “Taghi called home on 28 March. During the one-minute phone call, he greeted me and asked how we were. He said ‘they won’t let me talk’ and said goodbye. For the past several Thursdays, I have been going to Evin Prison to see whether I can visit him, but it has not been possible. We have no news of him, and I’d like to express both my concern and my objection about this situation. I have no news of Taghi’s detention conditions, nor about his case’s judicial process, because we have no contact with each other,” Mohammadi told the Campaign. “I have gone to the Prosecutor’s Office several times, to no particular end. I mean, I still don’t know the reason for my husband’s arrest, what his situation is, and where in the process his case is. I continue to object to the events that took place during the night of my husband’s arrest. In fact, my first letter to the Prosecutor’s Office was about the way my husband was arrested, the way forces entered my home illegally, and the way they treated me. Breaking the door to a home without a judicial order and snatching someone from his home has no legal justification,” said Mohammadi, who is the spokesperson for the Defenders of Human Rights Center. “I really hope all the bad events of the past couple of years would come to an end this year. I have two small children. Last year was a hard year for me. First I was arrested, and then my husband. There has been a lot of psychological pressure on my children, and I am not the only one in such circumstances. There are many others like me. I hope to see this conduct corrected through ethical and legal behavior, for us to see better days in Iran and to be able to live our lives. We only want to live peacefully with our families. My children miss their father and they are not old enough for me to explain to them where he is,” said Mohammadi. Taghi Rahmani, journalist, author, and political activist, has spent one third of his life in prison. He was arrested on 9 February 2011, after security forces broke the door to his home and stormed his residence without a warrant. (International Campaign for Human Rights in Iran – A[r. 7, 2011)

Prison sentence Student activist sentenced to 2 years of prison for ‘acting against national security’
On Saturday, April 9, student activist Nader Ahsani was summoned to the 28th branch of the Revolutionary Court to receive his two year prison sentence. This student activist and his sister were arrested on February 8, 2010 after security forces violently raided their home. He was transferred to cellblock 209 in Evin Prison and underwent physical and mental torture during interrogations. He was released 14 days later because of international pressure. On February 12, 2011, the 28th branch of the Revolutionary Court headed by Mohammad Moqiseh tried him on charges of acting against national security, propagating against the government, and assembling and conspiring against the government among other charges. This is while he was a conscript when arrested. (Human Rights and Democracy Activists in Iran – Apr. 9, 2011)
Iran sentences Kurd civil rights activist to 4 years of prison
Hamed Seif Panahi, a political and civil rights activist in Sanandaj, who was transferred to the Central Sanandaj Prison while in critical condition one month ago was sentenced to four years of prison on charges of participating gatherings in support of families of political prisoners in Sanandaj and cooperating with a Kurd dissident party. He is currently in in the Central Sanandaj Prison. He is a political activist in the Nayser region in Sanandaj and has been arrested by security and intelligence forces three times before this. About two months ago, agents of the Ministry of Intelligence raided his home and arrested him. He was taken to the Intelligence Detention Center. (Campaign in Defense of Civil and Political Prisoners – Apr. 10, 2011)


قتل خودسرانه


۳ تبعه افغان توسط نيروي انتظامي در سلماس کشته شدند


تعدادي از اتباع افغان در مرز ايران و ترکيه، هدف تيراندازي مستقيم نيروهاي انتظامي ايران قرار گرفته که در پي آن ۳ تن از ايشان کشته شدند. بنا به اطلاع گزارشگران هرانا، خبرگزاري حقوق بشر ايران، روز شنبه، سيزدهم فروردين ماه سال جاري گروهي مسافر افغاني که قصد خارج شدن از ايران به قصد ترکيه را داشتند در نواحي مرزي ايران و ترکيه مورد تيراندازي نيروهاي انتظامي اين شهرستان قرار گرفتند. اين اتفاق در نواحي مرزي روستاي بروشخوران از توابع سلماس رخ داده که در پي آن سه نفر در دم کشته و دو نفر نيز به شدت زخمي شدند. اين در حاليست که وضعيت زخمي‌ها نيز وخيم گزارش شده است. (هرانا – 14/1/90)


اعمال ضد بشري و مجازاتهاي بيرحمانه


قطع عضو, شلاق, شكنجه, تحقير و توهين


ضرب و شتم شديد و انتقال يازده تن از زندانيان رجايي شهر به انفراديخبر‌ها حاکي از آن است که طي روزهاي اخير گارد ويژه به بند ۱ سالن ۲ يورش برده و پس از ضرب و شتم بسياري از زندانيان، يازده تن از ايشان توسط مسئولين به سلول انفرادي منتقل شدند. بنا به اطلاع گزارشگران هرانا، ارگان خبري مجموعه فعالان حقوق بشر در ايران، گارد ويژه به علت آنچه رعايت نکردن قوانين زندان خوانده شده است، زندانيان محبوس در بند ۱ زندان رجايي شهر را مورد ضرب و شتم قرار داده است. در پي آن نيز يازده تن از زندانيان به نام‌هاي .... به سلول انفرادي منتقل شدند. نکتهٔ قابل توجه اين است که تمامي اين زندانيان که به شدت مضروب شده بوده و بعضا دچار شکستگي نيز بودند بدون هرگونه رسيدگي پزشکي به سلول‌هاي انفرادي بند (معروف به سوئيت) منتقل شده‌اند. گفتني ست که پس از اين برخورد، مسئولان تا دو روز اقدام به قطع کليه تلفن‌هاي بند مذکور نمودند. (هرانا – 15/1/90)


ضرب و شتم خانواده‌هاي زندانيان در تبريز


با ضرب و شتم خانواده‌هاي ده‌ها تن از زندانياني که در تجمع اعتراض به نابودي درياچه اروميه بازداشت شده بودند، خيابانهاي اطراف زندان تبريز به صحنه شعارهاي تند و درگيري با نيروهاي امنيتي تبديل شد. اين ناآرامي در واکنش به عدم پاسخگويي مراجع قضايي درباره ۷۰ نفر از کساني بود که در تجمع اعتراض به نابودي درياچه اروميه مورد حمله نيروهاي امنيتي قرار گرفته و زخمي و بازداشت شدهاند. آنها به ناتواني دولت در حفظ محيط زيست در اروميه اعتراض کردهاند. (پارس ديلي نيوز – 16/1/90)




به گزارش منابع خبري حکم محکوميت جواد وفايي بصير فعال سياسي و دبير تشکيلات حزب جامعه مدني ابلاغ شد. به گزارش جرس، حکم محکوميت وي سه سال زندان و هفتاد و پنج ضربه شلاق توسط قاضي قادري نسب رياست شعبه دوم دادگاه انقلاب همدان در تاريخ هشت اسفند سال هشتاد و نه تنظيم شده بود چهاردهم فروردين ماه سال جاري ابلاغ و تسليم وي شد . بر اساس اين گزارش حکم صادره بر اساس شکايت اداره اطلاعات همدان صادر شده و مواردي چون “اهانت به رهبري”، “اهانت به رئيس جمهور”،” دعوت از عناصر گروهک معاند جهت سخنراني”، “تهيه و توزيع نشريه” و “نگهداري ماهواره” از جمله موارد اتهامي اين کنشگر سياسي است . (جرس – 20/1/90)



زندان شرايط زندان

زنداني سياسي ارژنگ داودي بيش از 4 ماه از داشتن هرگونه تماسي با خانواده اش محروم مي باشد
بنابه گزارشات رسيده به" فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران" بيش از 4 ماه است که از وضعيت و شرايط زنداني سياسي ارژنگ داودي هيچ خبري در دست نيست. 11 آذر 1389 آخرين باري است که زندانيان سياسي ارژنگ داودي با خانواده اش ملاقات داشته است و از آن تاريخ تا به حال هيچگونه ملاقاتي باخانواده اش نداشته است. او همچنين از داشتن هرگونه تماس تلفني با خانواده اش محروم مي باشد.خانواده اين زنداني سياسي بيش از 4 ماه است که در بي خبري از وضعيت و شرايط عزيزشان بسر مي برند. همسر زنداني سياسي ارژنگ داودي مدتي پيش، پس از قطع ملاقات و تلفنهاي همسرش به ستاد پيگيري وزارت اطلاعات احضار شد و براي مدت طولاني مورد بازجويي و تهديد قرار گرفت و او را تهديد نمودند که در صورت اطلاع رساني از بي خبري از وضعيت و شرايط همسرش با عواقب آن مواجه خواهد شد. زنداني سياسي ارژنگ داودي همراه با ده ها زنداني سياسي ديگر به سالن ايزوله شده 12 بند 4 زندان گوهردشت کرج منتقل شد و از زمان انتقال به اين سالن تمامي ارتباطهاي زندانيان سياسي با خانواده هايشان قطع گرديد که از جمله آنها تماسهاي تلفني و ملاقاتهاي حضوري و براي تعدادي از زندانيان حتي ملاقاتهاي کابيني قطع مي باشد (فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران – 16/1/90)
دستورنامه بازجوهاي وزارت اطلاعات به دادستان تهران :اين زندانيان سياسي را از ملاقات محروم کنيددادستان تهران بر اساس فهرستي که بازجوهاي وزارت اطلاعات به
او داده اند، جمعي از زندانيان سياسي زندان هاي اوين و رجايي شهر را از سال گذشته تاکنون از حق ملاقات حضوري محروم کرده است. براساس خبرهاي رسيده به کلمه، اين فهرست که به مثابه يک دستورالعمل توسط وزارت اطلاعات به دادستان تهران ابلاغ شده، شامل فهرستي از زندانيان سياسي محبوس در اوين و رجايي شهر است که برخي از آنان به طور دائمي از ملاقات حضوري ممنوع شده اند و برخي ديگر به صورت دوره هاي چند ماهه از اين حق اوليه و قانوني خود محروم شده اند. براساس اين فهرست تنها تعداد اندکي از زندانيان سياسي هر ماه يکبار از حق ملاقات حضوري برخوردارند.در اين فهرست همچنين نام زنداني هايي ديده مي شود که به طور دوره اي از هر دو ملاقات کابيني و حضوري محروم هستند... خانواده هاي زندانيان سياسي براي کسب اجازه از دادستان تهران به منظور ملاقات حضوري با زنداني هاي خود ، مجبورند که بارها و بارها به دفتر دادستان تهران در سبزه ميدان تهران مراجعه کنند که در قالب موارد نيز با برخوردهاي نامناسب و گاه توهين اميز کارکنان دفتر دادستان مواجه مي شوند.اين در حالي است که براساس آيين نامه سازمان زندان ها ملاقات با زنداني نيازمند اجازه از دادستان و يا فرد ديگري نيست. (كلمه – 16/1/90) پدر حسين رونقي ملکي: حال فرزندم هر روز بدتر مي‌شود، کسي هم پاسخگو نيست حسين رونقي ملکي، وبلاگ‌نويس و فعال حقوق بشر که به خاطر ناراحتي کليه در وضعيت جسمي بسيار بدي در زندان اوين به سر مي‌برد، همچنان از مرخصي استعلاجي و رسيدگي پزشکي محروم است. خانواده حسين رونقي ملکي که امروز با وي در زندان ديدار کردند، در گفت و گو با خبرنگار کلمه، از حاد شدن وضعيت جسمي وي خبر دادند و گفتند: هر هفته که او را در زندان مي‌بينيم، داراي وضعيت بدتري نسبت به گذشته است. پدر حسين رونقي ملکي گفت: «مثل دو سه ماه اخير، باز هم به مراجع قضايي و زندان مراجعه کرده و درخواست مرخصي حسين را مطرح کرديم، اما باز هم کسي پاسخگوي ما نيست. نمي‌گذارند حسين درمان شود، نمي‌دانيم ديگر بايد چه کاري انجام دهيم.» پدر اين وبلاگ‌نويس اضافه کرد: «براي ملاقات او هر هفته به تهران مي‌آييم، نگرانيم که با اين وضعيت سلامتش به خطر بيفتد، کليه‌هايش عفونت کرده‌اند و پزشکان گفته‌اند هر چه سريع‌تر بايد مورد عمل جراحي قرار بگيرد، اما اجازه اين کار را نمي‌دهند.».. حسين رونقي ملکي در تاريخ ۲۲ آذر ماه ۱۳۸۸ در منزل پدري بازداشت و به زندان اوين تهران منتقل شد. وي حدود ۱۰ ماه را در سلول‌هاي انفرادي بند ۲ الف سپاه پاسداران در زندان اوين، تحت فشارهاي جسمي و روحي شديد گذراند. در مهر ماه سال گذشته، وي در يک پروسه قضايي غير شفاف از طرف دادگاه انقلاب به ۱۵ سال زندان محکوم شد که اين حکم در دادگاه تجديدنظر عينا مورد تاييد قرار گرفت. وي هم اکنون در بند ۳۵۰ زندان اوين نگهداري مي‌شود. (كلمه – 16/1/90) نرگس محمدي، همسر تقي رحماني : هر هفته پنجشنبه به اوين مي روم اما او را نمي بينمنرگس محمدي به کمپين گفت: « من واقعا اميدوارم همه بديها و وقايع بد سال
هاي اخير امسال تمام شود. من دو بچه کوچک دارم، سال گذشته سال سختي براي من بود، اول من بازداشت شد و بعد همسرم . فشار رواني به بچه هايم وارد شد. من هم فقط در اين شرايط نيستم، افراد زيادي در موقعيتي مثل من هستند. من اميدوارم با برخورد اخلاقي و قانوني اين رفتارها اصلاح شود و ما شاهد روزگار بهتري در ايران باشيم و بتوانيم فقط زندگي کنيم.» نرگس محمدي، همسر تقي رحماني، نويسنده و فعال سياسي که شامگاه ۲۰ بهمن ماه ۸۹ در خانه اش بازداشت و روانه زندان اوين شد با اظهار نگراني از وضعيت او به کمپين بين المللي حقوق بشر در ايران گفت: « هشتم فروردين ماه بود که تقي به خانه زنگ زد و در تماس يک دقيقه اي سلام و احوالپرسي کرد و گفت به من فرصت حرف زدن نمي دهند و خداحافظي کرد. من چند پنجشنبه است که به زندان اوين مي روم تا بلکه بتوانم ملاقاتي بگيرم که نمي شود . ما از او هيچ خبري نداريم. من از اين وضعيت هم نگران هستم و هم معترض. هيچ خبري از وضعيت نگهداري تقي و سير قضايي پرونده اش ندارم چون ارتباطي با هم نداريم.»
نرگس محمدي، سخنگوي کانون مدافعان حقوق بشر و همسر تقي رحماني در خصوص پيگيري هايش گفت: « چندين بار به دادستاني مراجعه کردم اما نتيجه خاصي نگرفتم، يعني هنوز نمي دانم که همسرم به چه دليل بازداشت شده، تکليفش چيست و اکنون پرونده اش در چه مرحله است. من همين طور از وقايع شب بازداشت همسرم هنوز معترضم . اصلا اولين نامه من به دادستاني هم درباره نوع بازداشت همسرم و نوع رفتار ماموران و ورود غير قانوني شان به خانه ام بود، بدون حکم قضايي در خانه اي را بشکنند و فردي را از خانه اش ببرند هيچ کدام توجيه قانوني ندارد.» نرگس محمدي گفت: « البته نامه من به دادستان دستور پيگيري خورد اما هنوز جوابي به من داده نشده است چندين بار هم به دفتر دادستاني مراجعه کردم اما نتيجه خاصي نگرفتم.» نرگس محمدي، که پس از بازداشتش در شب ۲۰ خرداد ۸۹ دچار بيماري هاي شد که هنوز درمان نشده است با اشاره به اينکه خانواده هاي زندانيان فقط مي خواهند در آرامش زندگي کنند، گفت: « من واقعا اميدوارم همه بديها و وقايع بد سال هاي اخير امسال تمام شود. من دو بچه کوچک دارم، سال گذشته سال سختي براي من بود، اول من بازداشت شد و بعد همسرم . فشار رواني به بچه هايم وارد شد. من هم فقط در اين شرايط نيستم، افراد زيادي در موقعيتي مثل من هستند. من اميدوارم با برخورد اخلاقي و قانوني اين رفتارها اصلاح شود و ما شاهد روزگار بهتري در ايران باشيم و بتوانيم فقط زندگي کنيم. ما فقط مي خواهيم در آرامش کنار خانواده هايمان زندگي کنيم. بيشتر از اين هم نمي خواهيم. اين آرزوي من در سال جديد است. بچه هاي من مشتاق ديدن پدرشان هستند و در سني هم نيستند که من برايشان توضيح دهم که او کجاست . اين ظلم مضاعف است به ما.» تقي رحماني روزنامه‌نگار، نويسنده و فعال سياسي بيش از يک سوم عمرش را در زندان به سر برده است. در سال ۱۳۶۰ به جرم نويسندگي در نشريهٔ زيرزميني “پيشتاز” متعلق به گروه پيشتازان، گروهي متأثر از انديشه‌هاي علي شريعتي، به سه سال حبس محکوم شد. در سال ۱۳۶۵ بخاطر نوشته‌هايش در روزنامه زيرزميني “موحد” متعلق به گروه موحدون در زمينه نوگرايي ديني دستگير و اين بار براي ۱۱ سال به زندان محکوم شد. پس از آزادي از زندان در سال ۱۳۷۶ با ماهنامه ايران فردا و هفته‌نامه اميد زنجان همکاري ‌کرد. که ۲۰ اسفند ۱۳۷۹ در يک حمله شبانه به منزل محمد بسته‌نگار به همراه تعداد ديگري از اعضاي جريان ملي مذهبي دستگير شد و در ۲۷ فروردين ۱۳۸۱ با سپردن وثيقه از زندان آزاد شد. دوباره او به همراه دو همکارش هدي صابر و رضا عليجاني در ۲۵ خرداد ۱۳۸۲ بازداشت و ۲۲ ماه در زندان به سر برد. تقي رحماني بلافاصله پس از انتخابات رياست جمهوري سال ۸۸ مدتي را در بازداشت گذراند. اين فعال سياسي آخرين بار در شامگاه ۲۰ بهمن ۸۹ با حمله نيروهاي امنيتي به منزلش در حضور همسر و دو بچه اش دستگير شد. در حاليکه ماموران شبانه در ورودي خانه را شکسته و بدون اطلاع وارد خانه شده بودند. رحماني در سال ۱۳۷۸ با نرگس محمدي ازدواج کرد. محمدي روزنامه‌نگار و نايب رئيس کانون مدافعان حقوق بشر است. (کمپين بين المللي حقوق بشر در ايران – 18/1/90) حكم زندان
محکوميت غير قانوني و غير انساني يکي از فعالين دانشجويي
روز شنبه 20 فروردين ماه نادر احسني فعال دانشجويي به شعبه 28 دادگاه انقلاب براي ابلاغ حکم غير انساني و غير قانوني دو سال حبس تعزيري احضار شد. اين فعال دانشجويي در 19 بهمن ماه سال 88 با يورش وحشيانه و شبانه مامورين وزارت اطلاعات به منزل پدري اش به همراه خواهرش الهام احسني دستگير و به بند 209 زندان اوين منتقل شد و تحت بازجويي و شکنجه هاي جسمي و روحي قرار گرفت و در اثر فشارهاي گسترده بين اللملي بعد از 14 روز مجبور به آزادي وي شدند. دادگاه اين فعال دانشجويي به اتهام اقدام عليه امنيت نظام ، تبليغ عليه نظام ، اجتماع و تباني بر عليه نظام و ساير اتهامات ديگر در تاريخ 23 بهمن 89 در شعبه 28 دادگاه انقلاب توسط محمد مقيسه اي از اعضاي کميسيون قتل عام زندانيان سياسي سال 67 برگزار شد . در صورتيکه وي در زمان بازداشت در حال گذراندن دوران خدمت سربازي خود بود. (فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران – 20/1/90)
يکي از فعالان مدني شهر سنندج به 4 سال زندان محکوم شد"
حامد سيف پناهي" فعال سياسي و مدني اهل شهر سنندج، که يک ماه پيش در حالي که با وضعيت وخيم جسمي روبرو بود به زندان مرکزي سنندج منتقل شد و در دادگاه انقلاب شهر سنندج به اتهام شرکت در تجمعات اعتراضي حمايت از زندانيان سياسي که در شهر سنندج برگزاري گرديد، و همکاري با يکي از احزاب کرد مخالف رژيم به 4 سال زندان محکوم شد. و هم اکنون در زندان مرکزي شهر سنندج بسر ميبرد. گفتني است که حامد سيف پناهي" از فعالين سياسي اهل منطقه "نايسر" شهر سنندج که پيشتر نيز 3 بار از سوي دستگاه هاي امنيتي و اطلاعاتي بازداشت شده بود، حدود دو ماه قبل در جريان يورش ماموران وزارت اطلاعات به خانه اش بازداشت و به زندان اداره اطلاعات منتقل شده بود. (کمپين دفاع از زندانيان سياسي و مدني– 21/1/90)
Execution
Iran executes man in Behbahan on charges of ‘enmity with God’
A man identified as Abolhassan R. was hanged in the town of Behbahan on charges of ‘enmity with God’. According to the Public Relations of the Khuzestan Public Prosecutor’s Office, on Wednesday March 16, the execution sentence of a death row prisoner was carried out in Behbahan. According to this report, he was sentenced to death on charges of enmity with God by the Mahshahr Revolutionary Court which was confirmed by high ranking judicial officials. (Human Rights Activists in Iran – Apr. 3, 2011)

Iran hangs three people in Orumieh Prison
On the dawn of Thursday April 7, three prisoners were hanged in the Orumieh Prison on orders of judicial officials. Massoud Shams Nejad who is the lawyer of those executed confirmed this report and said, “Tohid Massoumi Dajin, Khaled Ismaili and Massoud Qavi Panjeh were among those who were sentenced to death by judicial sources and their execution sentences were carried out at dawn”. “The judiciary had convicted them of drug related charges”, he added. (Mukerian News Agency – Apr. 7, 2011)

Inmate’s Letter Exposes Inhumane Conditions and Secret Executions in Mashad Prison
The International Campaign for Human Rights in Iran called on the Iranian Judiciary to halt mass executions and inhumane conditions in Vakilabad Prison in Mashad, which an inmate detailed in a recent letter to the head of the Judiciary. The Iranian Judiczary has done nothing to address the horrific situation at Valikabad despite international concerns culminating in a report by the United Nations Secretary General released on 14 March 2011. “Vakilabad is a hell on earth, where inmates are subjected to sardine-like overcrowding, health threats, humiliations, and mass executions,” said Hadi Ghaemi, spokesperson for the Campaign. “Conditions at Vakilabad and other prisons need to be on the agenda of the new UN special rapporteur and the High Commissioner for Human Rights,” he added. In a letter to the Head of the Iranian Judiciary, Ayatollah Sadeq Amoli Larijani, a copy of which has been received by the Campaign, Seyed Hashem Khastar, a prisoner of conscience who is currently serving time inside Vakilabad, provides details about the dreadful conditions of the prison. Khastar describes conditions where the number of inmates inside the prison is now more than four times the normal capacity of the facility, and that prisoners are serving their sentences while deprived of the most basic living conditions. In his letter, Khastar compares the prison conditions with “Hitler’s Death Camps.” Khastar, a Khorasan Teacher’s Union representative, also states in the letter that 63 prisoners were executed on a single day on 10 August 2010. Over the past year, Iranian authorities have been silent about the secret mass executions in Vakilabad Prison. Nonetheless, the report of the UN Secretary General presented at the UN Human Rights Council in March 2011, stated that in answer to questions raised by staff of the High Commissioner for Human Rights, Iranian judicial officials confirmed 60 executions inside this prison. The Campaign has received reliable reports that the true numbers are much higher and at least 300 prisoners were secretly executed in Vakilabad in 2010. According to Khaster’s letter, “Prior to the revolution, the Mashad Vakilabad Prison was constructed by a German engineer, containing four wards, about 1,500 prisoners, and a park-like [atmosphere]. According to the prison’s current authorities, this prison has been built for 2,500 prisoners, and by the authorities’ own admission, [the facility] currently holds about 13,000 prisoners…. the number of prisoners has grown by 4,500 compared to last year”. The United Nations Minimum Rules for the Treatment of Prisoners, approved by the Economic and Social Council, state that each prisoner should be allowed his or her own cell for sleeping. The International Committee of the Red Cross (ICRC) recommends that each prisoner be provided no less than 3.4 square meters of space. Khastar, reports in his letter that prisoners in Vakilabad have only half a square meter—or only about one-seventh of the ICRC minimum. “Hall 4 of the Quarantine Ward in which I served time in July 2008, had an area of 200 sq. meters and a population of 200, which I heard has reached 250. [This Ward] had 456 prisoners in it on 4 December 2010. Every individual had a per capita space of .5 square meters, which equals the area for keeping half of a sheep in a stable. Before, when it was warm, they used the Fresh Air Yard, where sports equipment was installed and the roof was covered in corrugated plastic. But when it got cold, they stopped using it like that and by putting a heater in there, they started using it as space for housing inmates,” wrote Khastar. “Hall 4 has 80 single beds in it, and each bed is used by two people. The prisoners sleep between and under the beds in compressed rows. Hall 1, which is for drug addicts, used to have 300 inmates and there are stories about its housing 1,100 now. In Hall 4, Ward 5, which has 13 rooms, each holding 15 beds, the inmate population has reached 950 people, to the point where inmates sleep in the mosque and in front of bathrooms. Halls 1, 2, and 3 are no better than Hall 4. Ward 4 has so many prisoners that inmates sleep in front of the bathroom, on the stairs, and on landings. At bath times, one person is under the shower while 10 people wait in line,” Khastar added. The letter also describes the prison being infested with fleas and other vermin. “Isn’t this prison, the likes of which are not scarce in Iran, a source of shame for the Iranian nation and humanity? A prison is a full-length mirror of the way a country is managed and our country is no better managed than this. Where are we going?! Mr. Mohammad Javad Larijani, Head of the Judiciary’s Human Rights Council, is a very brave man to defend Iran’s human rights practices, including its prisons,” concluded Khastar in his letter to Head of the Judiciary. The International Campaign for Human Rights in Iran calls upon the Iranian Judiciary to launch an independent investigation into the outrageous conditions at Vakilabad and other prisons and to take immediate steps in addressing the urgent crisis unfolding there. (International Campaign for Human Rights in Iran – Apr. 8, 2011)

Arbitrary killing
Security forces kill 3 Afghan nationals in Salmas
A number of Afghan nationals were directly targeted by Iranian security forces in the Iran-Turkey border and were gunned down. Three of these Afghans were killed as a result. According to reports, on April 2, a number of Afghan who intended to leave Iran for Turkey were gunned down in Salmas. This led to the death of three people while two people were severely wounded. The wounded are reportedly in critical condition. (Human Rights Activists in Iran – Apr. 3, 2011)


نقض سيستماتيك بر امر حق زيستن


اعدام و محكوم به اعدام


اعداميک نفر به اتهام محاربه در بهبهان اعدام شد



يک شهروند به نام ”ابوالحسن. ر“ به اتهام محاربه در زندان شهرستان بهبهان به‌دار آويخته شد. بنابر اعلام روابط عمومي دادگستري کل استان خوزستان، صبح روز چهارشنبه ۲۵ اسفندماه ۸۹ حکم يکي از محکومان به اعدام در شهرستان بهبهان اجرا شد. براساس اين گزارش نامبرده به اتهام محاربه از سوي دادگاه انقلاب ماهشهر مستقر در بهبهان به اعدام محکوم شد که اين حکم مورد تأييد محاکم مراجع عالي‌رتبه قضايي نيز قرار گرفت. (هرانا -14/1/1390)




اعدام سه تن ديگر در زندان مرکزي اروميه


بامداد روزپنج شنبه، 18 فروردين ماه ۱۳90، 3نفر از زندانيان عادي در محوطهٔ زندان مرکزي شهر اروميه به دستور مراجع قضايي به دار آويخته شدند. مسعود شمس نژاد وکيل يکي از اعدام شدگان در گفتگو با سايت آژانس خبري موکريان ضمن تاييد اين خبر اظهار داشت : توحيد معصومي دجين ، خالد اسماعيلي و مسعود قوي پنجه از جمله افرادي هستند که از سوي مراجع قضايي به اعدام محکوم و سحرگاه امروز حکم آنها اجرا شد. وي در ادامه افزود: اتهام افراد اعدام شده از سوي مراجع قضايي جرائم مربوط به مواد مخدر عنوان شده است. (آژانس خبري موکريان – 18/1/90)


نامۀ هردر مورد شرايط غير انساني و اعدام هاي پنهاني در زندان مشهد


کمپين بين المللي حقوق بشر در ايران از قوۀ قضاييۀ اشم خواستاايران خواست تا اعدام هاي


دسته جمعي مخفيانه و شرايط غير انساني زندان وکيل آباد مشهد را که هاشم خواستار، زنداني عقيدتي اخيرا در نامه اي به رييس قوۀ قضاييه تشريح کرده است، متوقف کند. به رغم نگراني هاي بين المللي که منجر به گزارشي توسط دبير کل سازمان ملل متحد مورخ ۲۳ اسفند ۱۳۸۹ شد، قوۀ قضاييۀ ايران هيچ اقدامي در راستاي تصحيح شرايط اسف بار زندان وکيل آباد نکرده است. هادي قائمي، سخنگوي کمپين بين المللي حقوق بشر در ايران گفت: “وکيل آباد جهنم روي زمين است، جايي که زندانيان با ازدحام بيش از حد، خطرات بهداشتي، تحقير، و اعدام هاي گروهي و مخفيانه روبرو هستند.” وي افزود: “شرايط وکيل آباد و ساير زندانها مي بايست در برنامۀ کار گزارشگر ويژۀ سازمان ملل متحد و کميسيار عالي حقوق بشر قرار بگيرد.” در نامه اي به آيت الله صادق آملي لاريجاني، رييس قوۀ قضاييۀ ايران، که کمپين نيز نسخه اي از آن را دريافت کرده است، زنداني عقيدتي سيد هاشم خواستار که در حال حاضر در زندان وکيل آباد زنداني است، شرح شرايط وحشتناک زندان را ارائه مي کند. در نامۀ هاشم خواستار آمده است که هم اکنون با بيش از چهار برابر ظرفيت اين زندان ، زندانيان در شرايطي دوران حبس خود را مي گذارنند که از کمترين امکانات اوليه زندگي محروم هستند. اين زنداني عقيدتي وضعيت زندان وکيل آباد مشهد را با “ارودگاه هاي مرگ هيتلر” مقايسه کرده است. هاشم خواستار که نمايندۀ معلمان در کانون صنفي فرهنگيان خراسان مي باشد همچنين در اين نامه گفته است که تنها در تاريخ ۱۹ مرداد ماه ۸۹، ۶۳ زنداني در اين زندان اعدام شده اند. مقامات ايراني در برابر خبرهاي مربوط به انجام اعدام در زندان وکيل آباد مشهد سکوت کردند. با اين وجود، در گزارشي که روز ۱۴ مارس توسط دبير کل سازمان ملل در جريان اجلاس شوراي حقوق بشر سازمان ملل مطرح شد، آمده بود که مقامات قوه قضاييه ايران در پاسخ به سوال کارمندان کميسارياي عالي حقوق بشر انجام ۶۰ اعدام مخفي را در اين زندان مورد تاييد قرار داده اند. کمپين همچنين گزارشات موثقي دريافت کرده است که تعداد واقعي اعدام ها را بسيار بيشتر اعلام مي کنند. حد اقل ۳۰۰ زنداني در سال ۲۰۱۰ ميلادي به صورت مخفيانه درزندان وکيل آباد مشهداعدام شده اند. سيدهاشم خواستار در اين نامه نوشته است: ” زندان وکيل آباد مشهد، قبل از انقلاب داراي ۴ بند بوده که به وسيلۀ مهندسين آلماني ساخته شده است که حدودا ۱۵۰۰ زنداني داشته و همچون پارک بوده است. به گفته مسئولين فعلي اين زندان براي ۲۵۰۰ زنداني ساخته شده، در حالي که به گفته خود مسئولين در حال حاضر حدود ۱۳۰۰۰ زنداني دارد و تنها امسال نسبت به پارسال ۴۵۰۰ زنداني به آمار زندانيان اضافه شده است.” مطابق قوانين حداقلي سازمان ملل متحدد براي نگهداري زندانيان، که توسط شوراي اقتصادي و اجتماعي سازمان ملل متحد به تصويب رسيده است، هر زنداني بايد در سلول خويش بخوابد. کميتۀ بين المللي صليب سرخ توصيه مي کند که هر زنداني در حداقل ۳٫۴ متر مربع فضا نگهداري شود. در اين نامه، هاشم خواستار اعلام مي کند که هر زنداني فقط به نيم متر مربع فضا دسترسي دارد که يک هفتم فضايي است که صليب سرخ جهاني اعلام کرده است. وي افزوده است: “سالن ۴ هشتاد تخت يکنفره دارد که به صورت دو نفره از هر تخت استفاده مي کنند و زندانيان به صورت کتابي فشرده و بين تخت ها و زير تخت ها مي خوابند. سالن ۱ که مخصوص افراد معتاد است در آن زمان ۳۰۰ نفر و اکنون به روايتي ۱۱۰۰ نفر زنداني دارد. در سالن ۴ بند ۵ که ۱۳ اتاق ۱۵ تختي دارد، جمعيت آن به ۹۵۰ نفر رسيده است که در مسجد و جلوي توالت ها مي خوابند و سالن ۱ و ۲ و ۳ هم بهتر از سالن ۴ نيست. بند ۴ هم آنقدر زنداني دارد که جلوي توالت و روي پله ها و ايستگاه پله ها مي خوابند هنگام حمام يکنفر زير دوش و ۱۰ نفر در صف هستند.” اين نامه همچنين تشريح مي کند که زندان وکيل آباد مشهد مملو از شپش و ساير حشرات موذي است. اين زنداني سياسي در خاتمه در نامۀ خويش نوشته است: “آيا اين زندان که مشابه آن در ايران کم نيست ننگ ملت ايران و بشريت نيست؟! زندان آيينه تمام نما از نحوه اداره کشور است و کشور هم بهتر از اين اداره نمي شود، به کجا مي رويم؟! آقاي محمد جواد لاريجاني، رئيس ستاد حقوق بشر قوه قضاييه آدم بسيار شجاعي هستند که در سازمان ملل از رعايت حقوق بشر در ايران از جمله زندان ها دفاع مي کند.” کمپين بين المللي حقوق بشر در ايران از قوۀ قضاييۀ ايران ميخواهد تا تحقيقات مستقلي را در خصوص شرايط دهشتناک زندان وکيل آباد و ساير زندانهاي ايران آغاز کند و گامهاي فوري در راستاي تصحيح شرايط بحراني در حال وقوع در زندانهاي ايران بردارد. (کمپين بين المللي حقوق بشر در ايران – 19/1/90)
International Campaign for Human Rights in Iran
Judge Salavati who presides over Branch 15 of the Revolutionary Court in Tehran There has still been no official announcement made of political prisoner Hossein Domekhchi’s cause of death, twelve days after his body was transferred to the Medical Examiner’s Office. Domekhchi’s wife, Maryam Alangi, told the International Campaign for Human Rights in Iran that she has no plans for pursuing the matter further. “No authority or organization has officially replied about [the reasons for] my husband’s death,” said Alangi. “If something caused my husband’s death, he is buried now and nothing can be proven. I will not pursue the matter, either. What is it I am supposed to pursue, anyway? What else is left [to pursue]? My questions will only get myself and my only son into trouble, adding a problem to my existing problems. My new inquiry would mean a threat to my and my son’s life,” she continued. Mohsen Domekhchi died while in the hospital on the night of 28 March. He was suffering from pancreatic cancer. Though his physicians said months ago that he needed special treatment and chemotherapy, he was only transferred to a hospital during the last week of his life. According to his cellmates and his wife, during the last months of his life he was no longer able to sit in his bed and in his final days could only be sustained through intravenous feeding. Domekhchi was arrested during in September 2009 and sentenced to 10 years in prison by Judge Salavati in Branch 15 of the Revolutionary Court. He was to serve his sentence at Rajaee Shahr Prison on charges of “supporting the Mojahedin-e Khalgh Organization” and “financial support of families of political prisoners”. Maryam Alangi saw her husband at the hospital for the last time a few hours before his death. “He wasn’t feeling well. I stayed with him for half an hour and took care of some of his personal needs. He was in a lot of pain, as usual, and because he couldn’t eat, he was being fed intravenously. But his condition wasn’t such that he might have died quickly. This is why I was shocked when I heard the news,” she said. “Nobody, the soldiers nor the doctor, told me what happened to my husband and how he died. I still don’t know what happened. Maybe I’m not supposed to know anything. When I was under pressure for wanting to hold a funeral for my husband, they threatened me not to hold a memorial service. I was detained for several hours. They even said they would get detention orders for me. I decided not to do anything, in order to preserve the life of my young son and myself, and let it go”, Alangi added.

همسر مرحوم محسن دکمه چي: براي حفظ جان تنها پسرم از پيگيري علت مرگ همسرم گذشتم


محسن دکمه چي زنداني عقيدتي در حوادث پس از انتخابات رياست جمهوري سال ۸۸ بازداشت و توسط قاضي صلواتي در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به اتهام هواداري از سازمان مجاهدين خلق و حمايت مالي از خانواده هاي زندانيان سياسي به ۱۰ سال حبس در زندان رجايي شهر کرج محکوم شد. دوازده روز از فوت حسين دکمه چي، زنداني سياسي که مبتلا به سرطان بود مي گذرد اما هنوز علت دقيق مرگ او مشخص نشده است. با وجود آنکه همسر اين زنداني اعلام کرد جسدش براي تشخيص دقيق علت مرگ به پزشکي قانوني منتقل شده اما هنوز پاسخي از اين نهاد اعلام نشده است. مريم النگي، همسر اين زنداني با اظهار اينکه تصميمي براي پيگيري ندارد، به کمپين بين المللي حقوق بشر در ايران گفت: « هيچ مقامي و هيچ مرجعي پاسخي براي مرگ همسرم نداده است. اگر اتفاقي باعث مرگ همسرم شده باشد که ديگر او زير خاک است و نمي توان چيزي را ثابت کرد. من هم ديگر پيگيري نخواهم کرد، اصلا چه را بايد پيگيري کنم؟ مگر چيزي هم باقي مانده است؟ فقط با درخواستم تنها خودم و تنها پسرم را به دردسر مي اندازم ومشکلي به مشکل هايم اضافه مي کنم. درخواست دوباره ام يعني تهديدي براي زندگي بچه ام و خودم.» محسن دکمه چي، شب هشتم فروردين ماه در بيمارستان فوت کرد در حاليکه از بيماري سرطان پانکراس در رنج بود وعليرغم اينکه پزشکان از ماه ها پيش اعلام کرده بودند او به مراقبت ويژه و شيمي درماني احتياج دارد تنها در هفته هاي آخر مرگش به بيمارستان منتقل شده بود. بنا به اظهارات زندانيان هم بندش و همسرش، در ماه هاي آخر او ديگر قادر به نشستن بر روي تختخوابش نبود و در روزهاي آخر او تنها از راه سرم تغذيه مي کرد. اين زنداني بازاري در حوادث پس از انتخابات رياست جمهوري ۸۸ بازداشت و توسط قاضي صلواتي در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به اتهام هواداري از سازمان مجاهدين خلق و حمايت مالي از خانواده هاي زندانيان سياسي به ۱۰ سال حبس در زندان رجايي شهر کرج محکوم شد. مريم النگي که چند ساعتي قبل از فوت همسرش او را براي آخرين بار در بيمارستان ملاقات کرده بود، گفت: « حالش خوب نبود، نيم ساعتي پيشش بودم و کارهاي شخصيش را انجام دادم. دردش مثل هميشه شديد بود و چون نمي توانست غذا بخورد سرم به او وصل مي شد. اما واقعا وضعيتش ويژه نبود که به سرعت تمام کند. به همين دليل وقتي اين خبر را شنيدم شوکه شدم. » همسر مرحوم حسين دکمه چي گفت: « هيچ کس از سرباز و پزشک به من نگفت که چه اتفاقي برايم همسرم افتاد و او چطور تمام کرد. هنوز نمي دانم چه اتفاقي افتاده است شايد هم قرار نيست که من چيزي بدانم. وقتي براي گرفتن مراسم همسرم تحت فشار بودم و من را تهديد کردند تا مراسمي نگيرم و چند ساعتي بازداشت بودم و حتي گفتند برايم قرار بازداشت صادر مي کنند ديگر ترجيح دادم براي حفظ زندگي پسر جوانم و خودم کاري نکنم و از آن گذشتم.» مريم النگي با اشاره به اينکه هيچکدام از سازمان هاي فعال حقوق بشر به درخواست هاي او قبل از فوت همسرش توجه نکردند، گفت: « زمانيکه لازم بود کسي صدايم را بشنود هيچ کمکي به من و همسرم نشد. وقتي حال همسرم وخيم بود، ۶ ماه درد شديد داشت و من براي هر کس که فکرش را مي کردم مي تواند کاري بکند نامه نوشتم و تماس گرفتم، همه آنها فقط حرف هايم را شنيدند و کمکي به من نکردند حالا ديگر اين حرف ها چه فايده دارد، همسرم که به من بازنمي گردد! اين حرف ها نوش داروي پس از مرگ سهراب است. بيش از ده روز است که دارم به درد خودم مي سوزم. الان ديگر پيگيري برايم معنا ندارد. در زمان زنده بودن همسرم هر چقدر دويدم کمتر نتيجه گرفتم. حالا همه چيز برايم زير صفر است.» (کمپين بين المللي حقوق بشردرايران – 22/1/90)
International Campaign for Human Rights in Iran An informed source told the International Campaign for Human Rights in Iran that in the past weeks, supporters of Ayatollah Kazemini Boroujerdi have been subjected to abuse and mistreatment by security authorities in Mashad, and some have been arrested and detained inside Mashad’s Intelligence Office Detention Center. “Starting in mid-March, with the attack of security forces on the residence of the Khodadai family and the arrest of their son, Iman Khodadai, the abuse and mistreatment of the followers of Ayatollah Boroujerdi entered a new phase. After Iman Khodadai’s release, purple bruises were quite visible on his body,” a human rights activist who requested anonymity told the Campaign. The source also told the Campaign about repeated threats on the families of Ayatollah Kazemini Boroujerdi’s followers and the arrest of another follower. “Security forces contacted Ayatollah Boroujerdi’s followers and unleashed verbal abuse and threats on them, and in an unusual move, they have their homes under surveillance from inside vans parked in front of their homes. Another woman related to this religious group, referred to as “Bibi” by other Ayatollah Boroujerdi followers, has been arrested,” the source said. Previously, several news items pertaining to the arrests of those close to, or followers of, Ayatollah Kazemini Boroujerdi in Tehran were published. Only in November, six supporters of this cleric were arrested. Also, followers of Ayatollah Kazemini Boroujerdi who were arrested in October 2006 were tortured and threatened inside Ward 209 of Evin Prison during their interrogations. About 11 months later, all of them were temporarily released on bails of $50,000 to $100,000.



بازداشت و آزار و اذيت هواداران آيت الله بروجردي در مشهد يک منبع مطلع به کمپين بين المللي حقوق بشر در ايران گفت که در هفته هاي گذشته هواداران آيت الله بروجردي در مشهد مورد ازار و اذيت مقام هاي امنيتي قرار گرفته اند و تعدادي از آنها بازداشت شده و در بازداشتگاه اطلاعات مشهد نگهدار مي شوند. اين فعال حقوق بشر که خواست نامش فاش نشود به کمپين گفت: «‌ از هفته آخر اسفند ۸۹ با حمله ماموران امنيتي مشهد به خانه خانواده خداداي و بازداشت فرزند ايشان ايمان خداداي، آزار و اذيت مقلدان آيت الله بروجردي وارد مرحله جديدي شد. آثار کبودي بعد از آزادي ايمان خداداي در بدن ايشان کاملا مشهود است.» ‏وي همچنين از تهديد مکرر خانواده هواداران آيت الله بروجردي و بازداشت يکي ديگر از انها خبر داد و افزود: «ماموران امنيتي با هواداران آيت الله بروجردي تماس گرفته و به فحاشي و تهديد ايشان مي پردازند و در اقدامي غير معمول در ون هايي که جلوي خانه اين افراد پارک شده ايشان را زير نظر گرفته اند.خانم ديگري در ارتباط با اين گروه مذهبي بازداشت شده که مقلدان آيت الله بروجردي از او به نام بي بي ياد مي کنند.» پيش از اين نيز اخبار متعددي از بازداشت نزديکان و هوادارن ايت الله بروجردي در تهران منتشر شده بود.‏ تنها در آبان ماه شش تن از هواداران اين روحاني دستگير شدند همچنين پيروان آيت الله بروجردي که در آبان ماه ۱۳۸۵ بازداشت شده بودند، در هنگام بازجويي در بند ۲۰۹ زندان اوين مورد شکنجه و تهديد قرار مي گرفتند. تقريبا بعد از ۱۱ ماه همه آنها با توديع وثيقه هايي بين ۵۰ تا ۱۰۰ ميليون تومان بطور موقتي آزاد شدند. (کمپين بين المللي حقوق بشردرايران– 22/1/90)

HRA
Avat Rezania, a professor at the Sanandaj Free University was dismissed from this university on orders of the Intelligence Agency. Students of this university have said that Avat Rezania who had a Ph.D. from Tehran University and taught sociology at the Free Sanandaj University was expelled from this university. He was summoned to the Intelligence Agency several times before this and was tried on March 1, 2011. This university professor was expelled in an official letter because the Ministry of Intelligence refused to allow him to continue his work at the university. According to reports, he has also not received his overdue salary.

اخراج آوات رضانيا، از اساتيد دانشگاه آزاد سنندج


"آوات رضانيا" از اساتيد دانشگاه آزاد سنندج، به دستور وزارت اطلاعات از دانشگاه اخراج شد. دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد سنندج به گزارشگر هرانا گفته‌اند که آوات رضانيا دانشجوي دکتري علوم ارتباطات دانشگاه تهران که در دانشگاه آزاد اسلامي واحد سنندج نيز به تدريس در رشتهٔ جامعه‌شناسي مي‌پرداخت از اين دانشگاه اخراج شده است. اين استاد دانشگاه آزاد که در سال گذشته چندين مورد به دفتر پيگيري وزارت اطلاعات احضار شده بود و جلسه دادگاه وي نيز در تاريخ ۱۰ اسفند ۱۳۸۹ برگذار شد، به علت عدم موافقت وزارت اطلاعات و طي يک نامه رسمي به دانشگاه آزاد، اخراج شده است. از سوي ديگر نيز گفته مي‌شود حقوق معوقهٔ چندين ماه وي تعليق شده است. (هرانا – 22/1/90)
AFP

Iran has hanged a man in a prison in southwestern city of Ahvaz who was convicted of drug trafficking, the ISNA news agency reported on Monday. The man, identified only as Karim Kh. was executed on Saturday, the report said without giving other details.


گزارش: ايران قاچاقچي موادمخدر را دار زد

http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=9001220884 ايسنا روز دوشنبه خبر داد ايران مردي در يک زندان در شهر اهواز در جنوب غرب، محکوم به قاچاق مواد مخدر را دار زده است. در اين گزارش بدون ذکر جزئيات آمده است اين مرد که به‌عنوان کريم خ. معرفي شده روز شنبه اعدام شده است. (خبرگزاري فرانسه, خبرگزاري فارس - 22/1/90)
top