Pressure groups led by Iranian exiles are demanding that the country be thrown out of the United Nations Commission on the Status of Women. They have seized on the case of Sakineh Mohammadi Ashtiani, the mother given 99 lashes and sentenced to death by stoning for alleged adultery. “Such a regime has no place at the table when it comes to setting global gender policy in the 21st century,” said Maria Rohaly, co-ordinator of Mission Free Iran. “By defending the practice of stoning, the Islamic Republic has itself publicly and on the global stage provided the basis upon which the world must insist that it be immediately removed from the commission.” Maryam Namazie, spokeswoman for Iran Solidarity, said: “For Iran to be sitting on such a committee is tragic and outrageous. It’s like having a South African apartheid government sitting on the Commission for Racial Equality. How is it possible?” Ahmad Fatemi, of the International Committee Against Executions, said it was “obscene and unacceptable that a country like Iran gets a seat on this committee. It is rewarding the Islamic Republic for its atrocities.” Fifteen Iranians are thought to be awaiting execution by stoning, all but three of them women. In Tabriz prison, where Ms Ashtiani has been incarcerated for five years, they include Azar Bagheri, 19, who was forced into marriage at 14, convicted of adultery on her husband’s say-so and has twice been subjected to mock stonings as she is not yet old enough to be executed. Stoning is simply the most egregious form of discrimination suffered by Iranian women. Their evidence in court is worth half that of a man; they have severely curtailed rights of inheritance, divorce and child custody; they are forbidden to travel without their husband’s permission; and must cover their heads and bodies whenever they go out. Women’s right activists are routinely harrassed, arrested and imprisoned. In April Iran gained a four-year seat on the commission, a move trumpeted by state media because only one other country, Thailand, applied for the two vacant slots allocated to Asia. Ileana Ros-Lehtinen, one of several outraged members of the US Congress, said: “That an Iranian regime that shoots and stones women would be ‘elected’ to a UN body supposedly dedicated to women’s rights adds a whole new disgusting twist to the ongoing saga of Iran exploiting the UN.”
Khaled Hardani and Hood YazerluAccording to reports, political prisoners in cellblock 4 in Gohardasht Prison were violently beaten. On Thursday July 22, the head of cellblock 4, Mahmoud Moghnian and his prison gangs attacked and violently beat political prisoners in this cellblock. At about 10:30 am political prisoner Khaled Hardani who was in cell number 15 was attacked by a dangerous prisoner. After this attack, he was summoned and reprimanded and insulted by Moghnian. When Mr. Hardani protests his actions, Moghnian attacked and beat him with a baton. Hardani was then transferred to solitary. After this measure, Moghnian ordered his prison gang who follow his orders in the cellblock in dealing drugs and suppressing prisoners, to attack political prisoners. Student prisoner Hood Yazerlu was violently attacked by this gang. Hood lost a portion of his eyesight as a result of strikes to his head and he also sustained abrasions on his body. Moghnian then ordered Hood Yazerlu to be transferred to the cell where the prison gang was detained. With this transfer he intends to subject this young political prisoner to serious danger. Other political prisoners protested this transfer. Mahmoud Moghnian played a part in the killing of political prisoners in the 80’s especially in 1988 in Gohardasht Prison in Karaj and personally executed a large number of political prisoners. He also plays a part in attacking political prisoners and in these attacks, Amir Heshmat Saran, who was killed under torture, Behrouz Javid Tehrani, Afshin Baimani and other prisoners were seriously wounded. The attack on political prisoners is decided by the offices of Khamenei because of its international sensitivity, is planned by the intelligence Agency and carried out in prison by Ali Haj Kazem and Ali Mohammadi, the head and assistant head of the prison, Kermani and Faraji, the head and assistant head of the Prison Intelligence Department and the head of the cellblock.
يورش زندانبانان به زندانيان سياسي و ضرب و جرح آنها
Khaled Hardani and Hood Yazerluبنابه گزارشات رسيده به "فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران" زندانيان سياسي بند 4 زندان گوهردشت کرج مورد يورش وحشيانه و ضرب و جرح قرار گرفتند. روز پنجشنبه 31 تير ماه زندانيان سياسي مورد يورش و ضرب و شتم محمود مغنيان رئيس بند 4 زندان گوهردشت کرج و باندهاي مافيايي او قرار گرفتند. حوالي ساعت 10:30 خالد حرداني که در سلول شماره 15 خود بسر مي برد توسط يکي از زندانيان خطرناک مورد يورش قرار مي گيرد. در پي اين حمله محمود مغنيان رئيس بند4 او را احضار مي کند و مورد بازخواست و توهين قرار مي دهد. وقتي با اعتراض آقاي حرداني مواجه مي شود.آقاي حرداني را آماج ضربات باتون خود قرار مي دهد. پس از ضرب و شتم و اهانت به زنداني خالد حرداني او را به سلولهاي انفرادي منتقل مي کند. محمود مغنيان پس از ضرب وشتم و انتقال زنداني خالد حرداني به سلول انفرادي به باند مافيايي که به دستور او عمل مي کنند و در بند در توضيح مواد مخدر و سرکوب زندانيان مشغول هستند دستور يورش به زندانيان سياسي را ميدهد. دانشجوي زنداني هود يازرلو مورد يورش و ضرب وجرح وحشيانه چند نفر از باند مافيايي قرار مي گيرد.هود يازرلو در اثر ضرباتي که به سرش وارد شده است تا حدي بينايي خود را از دست داده است و قسمتهاي مختلف بدنش دچار زخمهايي شده است. محمود مغنيان پس از ضرب وشتم وحشيانه دانشجوي زنداني هود يازرلو توسط باند مافيايي بند به زنداني سياسي هود يازرلو دستور داده است که از سلول زندانيان سياسي به سلول باند مافياي حمله کننده به وي نقل مکان کند. مغنيان با اين نقل مکان قصد دارد که جان اين دانشجوي زنداني را در معرض خطر جدي قرار دهد.زندانيان سياسي نسبت به اين جابجايي اعتراض کرده اند و قصد دارند دست به اقدامات اعتراض آميزي بزنند. محمود مغنيان از جمله کساني است که در کشتارهاي دهۀ 60 و بخصوص سال 67 در زندان گوهردشت کرج نقش داشته است و تعداد زيادي از زندانيان سياسي را خود اعدام کرده است.اين فرد از مجريان حملات خونين عليه زندانيان سياسي بوده است که در اثر اين حملات زنده ياد امير حسين حشمت ساران و بهروز جاويد طهراني و افشين بايماني و ساير زندانيان آسيب جدي ديدند. حمله به زندانيان سياسي به دليل حساسيت خاص بين المللي در دفتر ولي فقيه علي خامنه اي تصميم گيري مي شود و توسط بازجويان وزارت اطلاعات طراحي و در زندان توسط علي حاج کاظم وعلي محمدي رئيس و معاون زندان ،کرماني و فرجي رئيس و معاون اطلاعات زندان و رئيس بند به اجرا گذاشته مي شود. (فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران – 31/4/89)
According to reports, political prisoner Reza Jushan announced in a letter sent to us that he was forced to go on a hunger strike as of July 21 because of the intolerable and inhume conditions in Gohardasht Prison in Karaj.
This 25 year old prisoner was arrested on December 1, 2009 after agents of the Intelligence Agency raided his home. He was taken to a solitary cell in the Sepah cellblock and after two months was taken to cellblock 4. Intelligence Agents once again raided the home of this family on December 7 and arrested his mother, Zahra Asadpour Gorji.
She was also taken to the Sepah Cellblock and after weeks of interrogations and physical and mental torture, was transferred to Gohardasht Prison’s female cellblock. Gorji and her daughter Fatemeh Jushan were arrested before this for visiting their family members in Camp Ashraf in Iraq and were detained for 16 months in Gohardasht Prison. They were released after serving their prison term. Gorji and her son were sentenced to one year of prison to be served in Zanjan Prison and four years of exile in the Qeilar Village in Zanjan.
The below letter was written by Reza Jushan to Gerami, Gohardasht Prison’s manager and has been sent for us as well:
I announce in this way that I, Reza Jushan, son of Mohammad Salam, have been banned from having visits and making telephone calls in my detainment in cellblock 17 since April 10, 2010.
I have gone on a hunger strike for the below reasons:
My future state has not been determined and I have not been transferred to the public cellblock.
I am banned from making calls and visiting my mother Mrs. Zahra Asadpour Gorji, son of Habibollah, who is currently in the female cellblock in Gohardasht Prison.
Not having the right to call or see my family outside of prison.
All of these three stated issues are the minimum rights of a citizen and prisoner.
I have not received any answers to my previous letters I wrote to you.
Therefore I announce in complete physical and mental health that as of now I will go on a hunger strike for an unlimited amount of time.
It is obvious that until all the above mentioned issues are seen to I will not break my hunger strike.
Political prisoner
Reza Jushan
زنداني سياسي رضا جوشن در اعتراض به شرايط طاقت فرسا و قرون وسطائي وادار به اعتصاب غذا شد
بنابه گزارشات رسيده به "فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران"زنداني سياسي رضا جوشن طي بيانيه اي که به ما ارسال کرده است در اعتراض به شرايط طاقت فرسا و قرون وسطائي از روز چهارشنبه 30 تيرماه وادار به اعتصاب غذا شده است. زنداني سياسي رضا جوشن 25 ساله 10 آذر ماه با يورش مامورين وزارت اطلاعات در منزل دستگير و به سلولهاي انفرادي بند سپاه منتقل شدو پس از 2 ماه از بند سپاه به بند 4 منتقل شد.مامورين وزارت اطلاعات همچنين در روز16 آذرماه به منزل خانواده جوشن يورش بردند و خانم زهرا اسدپور گرجي مادر اين خانواده را دستگير و به سلولهاي انفرادي بند سپاه منتقل کردند و پس از چند هفته بازجويي و شکنجه هاي جسمي و روحي به بند زنان زندان گوهردشت کرج منتقل کردند. زنداني سياسي زهرا اسد پور گرجي و فرزندش( فاطمه جوشن) پيش از اين بدليل ديدار خانوادگي با فرزندش در قرار گاه اشرف در عراق دستگير و 16 ماه در زندان گوهردشت کرج بسر بردند و پس از پايان محکوميت غير انساني خود آزاد شدند. آنها 19 بهمن ماه 1388 در شعبه 1 دادگاه انقلاب توسط فردي بنام عاصف حسيني رئيس اين شعبه به حکم سنگين و غير انساني 1 سال تبعيد به زندان زنجان و 4 سال تبعيد به روستاي قيلار زنجان محکوم شدند. بيانيه زير توسط زنداني رضا جوشن به مدير داخلي زندان فردي بنام گرامي و فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران ارسال شده است: بدينوسيله به اطلاع مي رسانم اينجانب رضا جوشن فرزند محمد سلام از تاريخ 21 /1 /89 تا به حال در بند فرعي 17 ممنوع الملاقات و تلفن تحمل حبس مي نمايم. به علل زير اقدام به اعتصاب مي نمايم: 3- مشخص نشدن وضعيت آينده که به بند عمومي منتقل نشدم 2- نداشتن حق تماس و ملاقات با مادرم خانم زهرا اسدپور گرجي فرزند حبيب الله که در حال حاضر در بند نسوان تحمل حبس مي نمايد. 3- عدم امکان ملاقات و تماس تلفني با خانواده ام که در خارج از زندان زندگي مي کنند که هر سه مورد از حقوق ابتدايي شهروندي و انساني زنداني مي باشد و همچنين به علت مکاتبات مختلف که با شما داشته ام (گرامي مدير داخلي زندان) و جوابي دريافت ننموده ام لذ از اين تاريخ در کامل صحت و سلامت جسمي و رواني تا اطلاع ثانوي تا تاريخ نامحدود اقدام به اعتصاب غذا مي نماييم. بديعي است تا مشخص نشدن موارد فوق الذکر و توجه لازم نسبت به درخواستم اعتصاب غذاي خود را نخواهم شکست. زنداني سياسي رضا جوشن (فعالين حقوق بشر ودمكراسي در ايران – 31/4/89)
The physical health of Hossein Ronaqi Maleki who is detained in a solitary cell in cellblock 1A in Evin Prison is very poor but prison officials refuse to give him medical treatment. This blogger and human rights activist is suffering from heart and kidney problems. Despite this, prison officials and interrogators refuse to allow him to receive medical attention and are oblivious to his physical health. He has been under torture and physical and mental pressure in the months of his detention and this has led to numerous physical problems for him…Hossein Ronaqi Maleki was arrested in the home of his brother, Hassan Ronaqi Maleki, on December 13, 2009. His brother, who did not have any previous political activities, was under severe physical torture for one month to force him to give false confessions. He was severely injured in the neck as a result of the torture.
وضعيت بد حسين رونقي ملکي و عدم رسيدگي پزشکي به وي در حالي که وضعيت جسمي حسين رونقي ملکي در سلولهاي انفرادي بند دو الف سپاه در زندان اوين بسيار بد است، مسئولين زندان از رسيدگي پزشکي به وي خودداري مي‌کنند. حسين رونقي ملکي وبلاگ‌نويس و فعال حقوق بشر در حالي در زندان به سر مي‌برد که از ناراحتي قلبي و کليوي رنج مي‌برد. با اين حال مسولين زندان و بازجويان از عدم رسيدگي پزشکي به وي خودداري کرده و به سلامت اين زندان توجهي نمي‌کنند. وي در طول ماه‌ها بازداشت تحت شکنجه‌ها و فشارهاي جسمي و روحي بوده است و اين مساله باعث آسيب‌هاي جسمي فراواني به وي شده است... حسين رونقي ملکي در تاريخ ۲۲ آذر ماه ۱۳۸۸ در منزل همراه برادرش حسن رونقي ملکي بازداشت شده بود، در حالي که برادر وي هيچ فعاليت سياسي نداشت به مدت يک ماه زير شکنجه‌هاي شديد جسمي در بازداشت به سر مي‌برد. بازداشت برادر حسين رونقي به دليل فشار و اجبار براي اعتراف‌گيري و قبول اتهامات واهي صورت گرفت. که بر اثر اين شکنجه‌ها وي از ناحيه گردن به شدت آسيب ديده است. (رهانا – 30/4/899
Arsalan Abadi, a constructional engineering student at Qazvin University who was sentenced to 9 and a half years of prison by the 15th branch of the Revolutionary Court, was sentenced to six years of prison in a court of review. The six year prison sentence was issued by the 54th branch of the Revolutionary Court. This student was arrested on Ashura (Dec. 27, 2010) and is currently in cellblock 350 in Evin Prison. Abdi has been jailed for 210 days and according to reports, his sister and fiancé were detained for 30 days to put pressure on him
تاييد ۶ سال حبس تعزيري براي ارسلان ابدي در دادگاه تجديد نظر ارسلان ابدي، دانشجوي عمران دانشگاه قزوين که در دادگاه بدوي در شعبه‌ي ۱۵ دادگاه انقلاب، به ۹ سال و نيم حبس محکوم شده بود، در دادگاه تجديد نظر به ۶ سال حبس تعزيري محکوم شد. به گزارش خبرنگار رهانا، حکم ۶ سال حبس تعزيري براي اين دانشجو در شعبه‌ي ۵۴ دادگاه انقلاب صادر شده است. اين دانشجودر حوادث عاشورا ي سال گذشته بازداشت شد و هم اکنون در بند ۳۵۰ زندان اوين به سر مي‌برد. ابدي ۲۱۰ روز است که در زندان به سر مي‌برد و گزارش شده است که خواهران و نامزد وي براي فشار بر اين دانشجو، به مدت ۳۰ روز در بازداشت به سر ميبردند. (رهانا – 30/4/89)
Akbar Bigleri, the prosecutor of Hamedan said that crimes are divided into two groups which include personal crimes and crimes related to God. “Robbery is a crime that has two aspects and is in both groups and if the criminal is granted amnesty by the complainant, in the end he/she will be convicted because the aspect as related to God still exists”, he said. “The five robbers, whose sentences were carried out in the Hamedan Prison, were all above 25 years old”… “When a hand gets used to stealing and causes harassment for the people, it has to be cut short”, he added… He said regarding not carrying out the sentence in public, “The global arrogance (the west) misuses the implementation of these sentence and claims that Iran violates human rights”.
دادستان همدان خبر داد:قطع يد 5 سارق در زندان مرکزي همدان
اکبر بيگلري دادستان همدان با اشاره به اينکه جرايم به دو دسته تقسيم مي شوند و برخي شخصي و برخي ديگر حق اللهي است اظهارداشت: سرقت جز جرايم دو جنبه اي است و هردو را شامل مي شود که اگر متهم رضايت شاکي را جلب کند در نهايت محکوم مي شود چرا که جنبه حق اللهي جرم هنوز باقي مانده است. وي در خصوص مشخصات سارقين و جرايم آنها بيان داشت: 5 سارقي که حکم قطع يد آنها امروز در زندان مرکزي همدان اجراشد ميانگين سنيشان بالاي 25 سال بوده است... بيگلري گفت: زماني که دستي به سرقت عادت کرد و باعث آزار مردم شد بايد کوتاه شود. وي در خصوص اجرا نشدن حکم در ملاء عام اظهار داشت: استکبار جهاني از اجراي اين حکم سو استفاده مي کند و ادعا دارد که ايران حقوق بشر را رعايت نمي کند. (ايلنا – 31/4/89)
Georgian women protest against stoning of women in Iran in front of Iranian Embassy in Tbilisi, Georgia. July 19, 2010
حرکت اعتراضی پیشرو و قابل تحسین زنان گرجستان بر علیه سنگسار و دیگر قوانین زن ستیز رژیم این آکسیون که با سوزاندن نمادین حجاب و شعار مرگ بر دیکتاتور و نیز حمل پلاکارتهایی بر علیه جنایت سنگسار همراه بود، روز 19 ژولای، مقابل سفارت
رژیم در شهر تفلیس برگزار شدزنده باد همبستگی جهانی بر علیه رژیم زن ستیز
On Wednesday July 14, Javad Lari and Mohsen Dokmeh Chi, two well known Tehran Bazaar merchants who have been jailed in Evin Prison in an undetermined condition for months were taken to the 15th branch of the Revolutionary Court and tried by Salavati, the head of the court. Salavati treated them inhumanely and violently during the trial much like interrogators of the Intelligence Agency. Javad Lari is 51 years old and married. After close to a year of being kept in an undetermined condition in Evin Prison he was trialed on Wednesday in the 15th branch of the Revolutionary Court. Salavati trialed him based on charges made by the Intelligence Agency such as moharebeh (enmity with God), acting against national security, spreading propaganda against the government, managing trips (family trips in holidays to various Iranian cities), forming an organization, giving financial support to the PMOI and other charges. The judge did not allow the Lari and Dokmeh Chi families to attend the trial. Mohsen Dokmeh Chi, 50, is a well know and popular Tehran Bazaar merchant who has also been kept in an undetermined state in Evin Prison. He was also tried by Salavati in the 15th branch of the Revolutionary Court. Dokmeh Chi was charged with giving financial support to families of political prisoners and the presence of his daughter in Camp Ashraf in Iraq. Lari and Dokmeh Chi were detained for several months in solitary cells in cellblock 209 in Evin Prison under mental and physical torture by intelligence agency interrogators to make false confession against themselves and give interviews on state television. They were then transferred to cellblock 350 in this prison and are still kept under inhumane conditions with other political prisoners. Another Tehran Bazaar merchant who has been detained since December is Mohammad Banazadeh Amir Khizi. He is kept under inhumane conditions and an undetermined state. Notably, Mr. Dokmeh Chi and Lari were political prisoners in the 80’s and have served years in prison where they were violently tortured.
بازاريان زنداني در دادگاههاي فرمايشي محاکمه شدند روز چهارشنبه 23 تير ماه آقايان جواد لاري و محسن دکمه چي از بازاريان شناخته شده تهران که ماه ها است در زندان اوين در بلاتکليفي بسر مي برند به شعبه 15 دادگاه انقلاب برده شدند و توسط صلواتي رئيس دادگاهايي فرمايشي مورد محاکمه قرار گرفتند. رفتار اين فرد که وحشيانه و غير انساني است و همانند بازجويان وزارت اطلاعات با زندانيان سياسي در دادگاه برخورد مي کند. بازاري زنداني جواد لاري 51 ساله و متاهل مي باشد.پس از نزديک به يک سال بلاتکليفي در زندان ،روز چهارشنبه به شعبه 15 دادگاه انقلا برده شد و توسط فردي بنام صلواتي که در تشکيل دادگاههاي فرمايشي و صدور احکام ضد بشري شهرت خاص دارد مورد محاکمه قرار گرفت. صلواتي بر مبناي اتهامات بازجويان وزارت اطلاعات مانند؛ محاربه،اقدام عليه امنيت نظام،تبليغ عليه نظام،مديريت مسافرتها ( مسافرتهاي خانوادگي در تعطيلات به شهرهاي مختلف ايران)،تشکيل انجمن ،کمک مالي به سازمان مجاهدين و غيره مورد محاکمه قرار گرفت.صلواتي به خانواده آقاي لاري و دکمه چي اجازه شرکت در دادگاه را نداد. بازاري زنداني محسن دکمه چي 50 ساله از بازاريان شناخته شده و خوش نام بازار تهران پس از نزديگ به 1 سال بلاتکليفي در زندان اوين او را به شعبه 15 دادگاه انقلاب تهران بردند و توسط فردي بنام صلواتي از جنايتکاران عليه بشريت مورد محاکمه قرار گرفت. آقاي دکمه چي به اتهام کمک مالي به خانواده هاي زندانيان سياسي و حضور فرزندش در قرارگاه اشرف در عراق مورد محاکمه قرار گرفت. بازاريان زنداني،جواد لاري و محسن دکمه چي چندين ماه در سلولهاي انفرادي بند 209 زندان اوين تحت شکنجه هاي وحشيانه جسمي و روحي بازجويان وزارت اطلاعات قرار گرفتند تا آنها را وادار به اعتراف و مصاحبه تلويزيوني کنند.سپس به بند 350 زندان اوين منتقل شدند و همچنان در شرايط غير انساني همانند ساير زندانيان سياسي بسر مي برند. بازاري ديگري که از آذرماه همچنان در بند 209 زندان اوين در بازداشت بسر مي برد محمد بنازاده امير خيزي نام دارد. او در شرايط غير انساني و در بلاتکليفي در بند 209 زندان اوين بسر مي برد. لازم به ياد آوري است که آقاي دکمه چي و آقاي جواد لاري از زندانيان سياسي دهۀ 1360 مي باشند و هر کدام از آنها چندين سال در زندان بسر بردند و مورد شکنجه هاي غير انساني قرار گرفتند. (فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران – 29/4/89)
Union of Workers of the Tehran and Suburbs Bus Company
Iran has increased pressure against labor activists and is carrying out security measures against them to the extent that in the past two months several members of the Central Council of the Union of Workers of the Tehran and Suburbs Bus Company and other labor activists including Mr. Saied Torabian and Reza Shahabi were arrested. There is no news on the condition of Saied Torabian and in light of his heart condition and the fact that he has not contacted his family since his arrest, there are growing concerns for his physical health… Three members of the Bus Union named Davoud Nourozi, Ata Babakhani, Amir Takhiri who have received authorizations to go back to work from judicial sources and other commissions have been banned from going to work by the managing board of the Vahed Company which acts as if it is above the law. Two members of the Bus Union by the names of Abdollah Hosseini and Seyed Reza Neimati Pour were once again expelled from work. These pressures are mounting while the government claims that it is obligated to respecting the rights of laborers according to international treaties in the ILO. The latest reports from the yearly session of the ILO say that (Iran) made a promise to release Mansour Osalu and Ibrahim Maddadi but this was not only not carried out but new charges have been issued against Mr. Osalu and there is mounting pressure on his family. Recently Reza Shahabi’s wife was summoned to the Intelligence Agency over the phone. In the five years that the Union of Workers of the Tehran and Suburbs Bus Company re-established itself, its members and their families have been under severe pressure and have been faced with widespread arrests, numerous threats, expulsion from work and being deprived of social and medical rights. With all these pressures and the security like atmosphere of labor activism, the Union of Workers of the Tehran and Suburbs Bus Company still continues its defense of labor rights and will not halt any of its efforts for the defense of labor interests. We request more help and support from all civil and human rights institutions and organization and labor unions especially the ITF.
ابراز نگراني از گسترش بازداشت ها و اخراج از کار اعضاي سنديکاي کارگران شرکت واحد اعمال فشارها و برخوردهاي امنيتي نيز نسبت به فعالين کارگري افزايش يافته است بطوريکه در دو ماهه اخير شاهد بازداشت تعدادي از اعضاي هيئت مديره سنديکاي شرکت واحد و ديگر فعالين کارگري بوده‌ايم. از جمله آقايان سعيد ترابيان و رضا شهابي که از وضعيت سعيد ترايبان تا اين لحظه هيچ اطلاعي در دست نيست و نامبرده با توجه به ناراحتي قلبي که دارد حتي تا کنون تماس تلفني هم با خانواده شان نداشته که اين موجب افزايش نگرانيها نسبت به سلامت جسمي ايشان شده است... 3 نفر از اعضاي سنديکاي شرکت واحد به نامهاي 1- داوود نوروزي 2- عطا باباخاني 3- امير تاخيري که از مراجع قضايي و هيئت هاي هم عرض و حل اختلاف ادارات کار بازگشت بکار گرفته‌اند و در مراحل اجرايي مي باشند، متأسفانه مديريت شرکت واحد از اجراي قانون، استنکاف مي‌ورزد و خود را فراتر از قانون مي‌داند و از بازگشت بکار آنها ممانعت مي کند. - اخراج مجدد 2 نفر از اعضاي سنديکا به نامهاي آقايان 1- عبدالله حسيني 2- سيد رضا نعمتي پور اين فشارها در حالي افزايش يافته که دولت عدالت محور خود را بر رعايت حقوق کارگران طبق معاهدات بين‌المللي در سازمان جهاني کار ILO متعهد و پايبند مي داند. آخرين خبرها در اجلاس سالانه سازمان جهاني کار نيز، قول آزادي آقايان منصور اسالو و ابراهيم مددي بود که نه تنها متحقق نشده بلکه اتهامات جديدي هم به آقاي اسالو وارد شده و فشار و برخورد با خانواده ايشان نيز شدت يافته است. اخيراً نيز همسر آقاي رضا شهابي تلفني به اداره اطلاعات احضار شده اند. در طول 5 سال بازگشايي سنديکاي شرکت واحد، همواره اعضاي سنديکا و حتي خانواده‌هاي آنها تحت شديدترين فشارها و بازداشتهاي گسترده، تهديد هاي بيشمار و اخراج از کار و محروم شدن از حقوق اجتماعي و درماني مواجه هستند. با تمام فشارها و امنيتي کردن فضاي کارگري، سنديکاي شرکت واحد کماکان به دفاع از حقوق کارگران ادامه ميدهد و از هيچ کوششي در راه دفاع از منافع کارگران دريغ نخواهد کرد. از کليه نهادهاي مدني و حقوق بشري و سازمانها و اتحاديه هاي کارگري بويژه فدراسيون بين المللي حمل و نقل (ITF) تقاضاي پشتيباني و همياري بيشتري داريم. (سنديکاي کارگران شرکت واحد اتوبوسراني تهران و حومه – 28/4/89)
Human Rights Activists in Iran Security forces attacked the homes of people in the town of Bisotone (Behistun) in Kermanshah and confiscated their satellite equipment. According to reports, security forces armed with satellite signal tracers entered homes in this area and took away satellite equipment.
يورش نيروي انتظامي براي جمع اوري ماهواره هاي خانگي به منازل اهالي شهرستان بيستون کرمانشاه
عصر امروز نيروي انتظامي با يورش به منازل شهروندان در شهرستان بيستون به جمع اوري ماهواره هاي انان پرداخت. بنا به اطلاع گزارشگران هرانا، نيروي انتظامي با در دست داشتن تجهيزات ردياب سيگنال ماهواره و با پشتيباني نيروهاي خود به منازل مردم وارد شده و دستگاه هاي ماهواره را به همراه خود ميبردند. (هرانا – 29/4/89)
Political prisoners in cellblock 4 in Gohardasht Prison protested after elderly prisoners and political prisoners in this cellblock were kept outdoors and in the sun under the excuse of a headcount and prisoners were banned from making calls to outside prison. Political prisoners threatened that they would go on a hunger strike if these pressures continued. These protests were met with severe reaction from prison officials and led to clashes among prisoners and prison guards. Two interrogators named Mahdavi and Moqiseh who are experienced and well-known torturers in this prison personally attacked prisoners with batons.
تداوم فشار و شکنجه، و تهديد زندانيان سياسي بند 4 رجايي شهر
به گزارش کميته دانشجويي دفاع از زندانيان سياسي، در پي نگهداري زندانيان سالمند و همچنين زندانيان سياسي بند چهار زندان رجايي شهر در زير آفتاب، و به بهانه آمار، و همچنين قطع امکان تماس تلفني زندانيان اين بند با خارج از زندان، زندانيان سياسي اين بند نسبت به مسائل صورت گرفته اعتراض کردند. در ادامه و در اعتراض به اين امر، و در اعتراض به فشارهاي وارده، زندانيان سياسي اين بند، تهديد کردند که در صورت تداوم فشارها از جانب مسئولين، دست به اعتصاب غذا خواهند زد. اما اعتراض زندانيان اين بند با واکنش تند برخي از مسئولين زندان و درگيري بين زندانيان و مامورين زندان انجاميد، تا جايي که دو تن از بازجويان اين زندان به نام هاي مهدوي و مقيسه، که از شکنجه گران باسابقه و بنام اين زندان مي باشند، با در دست داشتن باتوم، شخصا بسوي زندانيان حمله ور شده و دست به تهديد زندانيان زدند. (کميته دانشجويي دفاع از زندانيان سياسي – 29/4/89)
Kahrizak prison became more known after the 2009 Iranian opposition uprising. The prison is notorious for the implementation of severe acts of torture (sometimes resulting in death) on activists, protesters, and other innocent citizens. Amir Javadifar, an innocent student who participated in silent 2009 post-election protests, is among the prisoners beaten to death in Kahrizak
Group of University of Tehran Students Deliver Message in Commemoration of 1999 Student Uprising
18 Tir Message from the Islamic Association of Students for Democracy at the University of Tehran and Medical School
Remember us. We were just 22 years old. We had dreams of love. We died before having the chance to fall in love.
Eleven years ago, a tragic and violent event turned the University of Tehran into a blood zone. Those in power supposed that such carnage would demolish the will of the people for freedom, democracy, and social justice. But simpleminded people do not understand the statement that the “university is the last entrenchment of freedom.” The cries of students, with the bloodshed of July 9, 1999 (18 Tir), gave new life to Iran’s freedom movement, followed by ten years of struggle for civil, social, and women’s rights.
Photo:Ahmad Batebi at the 18 Tir demonstration at the University of Tehran in July 1999. Batebi was consequently arrested. He is now free and continues his work as a human rights activist for Iran
18 Tir marked the beginning of the Iranian people’s peaceful struggle for democracy. Students endured much grief in the following years with imprisonment, torture, and the inability to continue their education or work. Now, eleven years after 18 Tir and more than a year after the revived uprising of the people of Iran, we still insist on our demands for democracy and freedom. Ten years after the events of 18 Tir 1999, the children who had grown older under the dictatorial regime and developed into young adults bellowed louder for social justice. This time they stood even taller and stronger, demanding rights for women, youth, workers, and teachers. Even though they had never met the original students who rose in 18 Tir 1999, the youth ten years later took up arms, but again, they were met with violence. The dorm rooms were set ablaze and destroyed. Once again, the blood of the students stained the dormitory rooms. Students were severely beaten, and now more than 30 of those students are still imprisoned under rugged conditions as they await their sentences. This government knows the Green Movement is not withering, and it has reaffirmed its repression against the people with much greater force. They are dominating the universities with the expulsion of students, and preventing many from completing their studies. However, even with such forcible intimidations, the Green Movement for democracy in Iran will not perish. The rulers have gone as far as shutting down the schools for ridiculous reasons such as the time they closed the University of Tehran to “spray insects.” In the past year, they have managed to reduce the population at the University of Tehran to a third of what it was the previous year. Deceiving students and all the people is no longer acceptable. The Student Movement is united with the struggle of the workers, who are under more pressure than ever before. The students stand united with women and youth who want freedom and democracy in Iran. The student organization cherishes and commemorates all the martyrs who lost their lives on the path to freedom during 18 Tir, in particular the memories of martyrs Ezat Ebrahimnejad and Akbar Mohammadi who relayed and consolidated their faith in the freedom fighting people of Iran. They demanded the advance of people’s rights on the path to freedom and democracy and they pressed for unconditional freedom of political prisoners in Iran.
Translation: Laleh Irani Persian2English.com
بيانيه انجمن اسلامي دانشجويان دموکراسي خواه دانشگاه تهران و علوم پزشکي تهران در سالگرد ۱۸ تير ۷۸ آژانس ايران خبر – ۱۳۸۹/۴/۱۸
ما را به خاطر بياور ما را که تازه جواناني بيست و دو ساله بوديم شور عشق در سينه داشتيم و پيش از آنکه عاشق شويم، سينه بر خاک سوده مرديم ما را که سينه سرخاني خنياگر بوديم و ده به ده نه در آسمان و نه در کوهسار و نه بر شاخسار که در بازار ، پيش از آنکه آوازخوان شويم بر شاخه اي تکيده از تکيه گاه خويش جان واسپرديم
* يازده سال از فاجعه به خاک و خون کشيده شدن کوي دانشگاه تهران توسط چکمه پوشان استبداد مي گذرد. استبداد حاکم گمان مي برد که با سرکوب خونين دانشگاه مي تواند، خواست يکصد ساله مردم ايران را براي آزادي، دموکراسي و عدالت اجتماعي را در نطفه خفه کند. اما کوته فکران حاکم هيچگاه، معناي واقعي جمله “دانشگاه آخرين سنگر آزادي” را درک نکردند. فرياد دانشجويان به خون غلتيده و هتک حرمت شده ي 18 تير 1378، جان تازه اي به جنبش آزاديخواه مردم ايران داد و بر آيند 10 سال مبارزه مدني، 10 سال جنبش اجتماعي، 10 سال مبارزه شورانگيز زنان و جوانان، خود را در خروش بي مانند 25 خرداد، که نه بزرگي به استبداد و ديکتاتوري ديني بود، نشان داد. 18 تير 78، سر آغاز فصلي نو در مبارزه بدون خشونت ملت ايران بود. تجربيات سخت و نشيب و فرازهاي فراوان جنبش دانشجويي در طي سال هاي بعد از 18 تير 78 که همراه با زندان و شکنجه و محرويت از تحصيل و کار و بسياري حقوق اجتماعي ديگر بود در کنار اراده سبز مردم ايران براي تغيير فصل ديگري از آزادي خواهي را رقم زد. به طوري که اکنون يازده سال پس از 18 تير 78 و بيش از يک سال پس از خيزش دوباره مردم ايران در آستانه هجدهم تير ماه، بار ديگر صف بندي يکصد ساله استبداد و آزادي خواهي را نظاره گريم. جوانه هايي که 10 سال بعداز 18 تير 78، زير چکمه هاي استبداد رشد کرده بودند، نهالي شدند سبز قامت و فرياد فروخفته زنان، جوانان، کارگران و معلمان ستم ديده را، اين بار بلندتر، رساتر و آگاهانه‌تر بر سر استبداد کوبيدند. در حالي که عوامل و آمرين 18 تير 78 هيچ وقت معرفي نشدند و به سزاي اعمال ننگينشان نرسيدند، 10 سال بعد فاجعه ي ديگري آفريدند و بار ديگر در 25 خرداد 88 دژخيمان روسياه کوي دانشگاه تهران را لگدمال کردند. اتاق ها سوزانده شدند و بار ديگر خون دانشجويان سنگفرش خوابگاه را رنگين کرد و اينک نيز همچون گذشته شاکي و متهم جايشان عوض شده و متجاوزين آزادنه به سرکوب اقشار ديگرِ ملت مشغولند و بيش از 30 دانشجو بعد از فشار هاي طولاني در انتظار حکم خود هستند و در اين ميان محکوميت قطعي عزت تربتي عضو سابق انجمن اسلامي دموکراسي‌خواه نشانۀ ديگر از فقدان عدالت در دستگاه قضايي کشور است. حاکميت که حتي خود هم توهماتش را درباره پايان جنبش سبز باور ندارد، تحرکات خود را براي سرکوب مبارزات مردمي از سرگرفته است. تا بدان جا که به دانشگاه مربوط است، دست نشاندگان حاکميت در دانشگاه با آگاهي ازاينکه احکام گسترده تعليق و اخراج از دانشگاه و محروميت از تحصيل و نيز احکام سنگين بيدادگاه‌هاي انقلاب، خللي در اراده دانشجويان براي بزرگداشت 18 تير در امتداد جنبش آزاديخواه سبز ايران، نخواهد کرد، با بهانه اي مضحک -سمپاشي حشرات- اقدام به تعطيلي کوي دانشگاه تهران نموده است. گو اينکه از سال گذشته جمعيت کوي دانشگاه تهران را به يک سوم جمعيت سال گذشته رسانيده اند. حناي عوام فريبان چه در راس حاکميت و چه در دانشگاه ديگر رنگي ندارد. چرا که پيوستگي جنبش هميشه پايدار دانشجويي با مبارزات آزادي‌خواهانه کارگران- که بيش از گذشته تحت فشار هستند- زنان و جوانان ايراني، جنبش سبز آزاديخواه را تا رسيدن به آرمان دموکراسي و آزادي و عدالت همراهي مي کند. انجمن اسلامي دانشجويان دموکراسي‌خواه دانشگاه تهران و علوم پزشکي تهران، ضمن گراميداشت ياد تمام شهيدان راه آزادي، بالاخص شهيدان دانشجو و شهيد هميشه جاودان هجدهم تيرماه يکهزار و سيصد و هفتاد و هشت، عزت ابراهيم نژاد و شهيد اکبر محمدي، پيمان خويش را با مردم آزاديخواه ايران تحکيم نموده و خواهان بر آورده شدن مطالبات بر حق مردم ايران در مسير آزادي و دموکراسي و در راس آنها خواهان آزادي بي‌قيد و شرط تمامي زندانيان سياسي و عقيدتي در کليه نقاط ايران هستيم. به خاطر دارم پيامتان را، سرنوشتتان را آري و هميشه در گذرگاه خاطرم در گذر است آوازهاي صامت سينه سرخان سينه بر سيخ و تجسد آرزوهاي بيست و دو سالگان سينه بر سنگ و از تکرار يادشان شايد پيش از آنکه شاعر شوم بيست و دو ساله بميرم آمين. * شعر از شهيد عزت ابراهيم نژاد
Leila Tavasoli was sentenced to two years of prison in a court which only lasted 20 minutes headed by Judge Moqhiseh. The 28th branch of the Revolutionary Court sentenced Tavasoli to two years of prison on charges of participating in the June 15, 2009 and Ashura (December 27, 2009) marches in Tehran citing article 610 of the Penal Code and observing article 46 of the Penal Code. The court stipulated that she did not participate in the ‘seditions’ and gave an interview with Radio Farda and BBC as an eye witness to the death of a citizen who was run over by a State Security Forces automobile. The murdered man was Shahram Faraji Zadeh who died after a SSF car intentionally went over his body in Valiasr Square. Leila Tavasoli was arrested in the middle of the night on Ashura (Dec. 27, 2009) by agents of the intelligence agency in her father’s home. He father is an engineer and the head of the offices of the Iran Freedom Movement. After two months of detention in cellblock 209 in Evin Prison she was released on bail on February 23. Her sister, Dr. Sara Tavasoli was also arrested on January 3 and after 50 days of detention in cellblock 209, was sentenced to 6 years of prison and 74 lashes by the 26th branch of the Revolutionary Court and the case is currently being reviewed by a court of appeals. Dr. Sara Tavasoli’s husband, Farid Taheri who a member of the Central Council of the Freedom Movement and was with his wife in the Ashura march was arrested on January 17 and is still in Evin Prison. His three year prison sentence was upheld in the court of review.
ليلا توسلي به دو سال حبس تعزيري محکوم شد
ليلا توسلي، فرزند مهندس محمد توسلي و خواهر زاده ي دکتر ابراهيم يزدي، در دادگاهي به رياست قاضي مقيسه که تنها 20 دقيقه طول کشيده است، به دو سال حبس تعزيري محکوم شد. به گزارش ميزان خبر، شعبه 28 دادگاه انقلاب ليلا توسلي را به اتهام حضور در راهپيمايي 25 خرداد و روز عاشورا و با تأکيد بر عدم حضور وي در "اغتشاشات" و همچنين مصاحبه با راديو فردا و بي بي سي به عنوان شاهد عيني کشته شدن يکي از شهروندان توسط خودرو نيروي انتظامي و عبور از روي جسد وي، به استناد ماده 610 قانون مجازات و با رعايت ماده 46 قانون مجازات به تحمل دو سال حبس تعزيري محکوم کرده است. فرد مقتول شهرام فرجي زاده است که در ميدان وليعصر به وسليه خودروي نيروي انتظامي کشته شد و خودرو اين نيرو به طرز عمدي از بدن وي عبور کرد. ليلا توسلي ساعت يک بامداد نيمه شب عاشورا توسط تيم ماموران وزارت اطلاعات با مراجعه به منزل مهندس توسلي رئيس دفتر سياسي نهضت آزادي ايران بازداشت شد و بعد از تحمل دو ماه بازداشت در بند 209 اوين سرانجام روز چهارم اسفند ماه با وثيقه از زندان آزاد شده است. گفتني است خواهر او دکتر سارا توسلي نيز در 13 دي ماه سال گذشته بازداشت و پس از سپري کردن 50 روز در بازداشت در بند 209 زندان اوين،در دادگاه بدوي در شعبه 26به 6 سال حبس تعزيري و 74 ضربه شلاق محکوم شده است و پرونده وي هم اينک به دادگاه تجديد نظر ارسال شده است. همچنين مهندس فريد طاهري،همسر دکتر سارا توسلي و عضو شوراي مرکزي نهضت آزادي، نيز که همراه ايشان در راهپيمايي روز عاشورا حضور داشته است، از روز 27 ديماه بازداشت شده تا کنون زندان اوين به سر مي برد. حکم سه سال حبس تعزيري مهندس طاهري در دادگاه تجديد نظر، تاييد شده است. (ميزان خبر – 27/4/89)
Qavamoddin Sabetian, a Baha’i man in Sari was arrested today by agents of the Intelligence Agency in his home. Before this, on June 9, 2010, his home was searched by intelligence agents who first introduced themselves as employees of the Estates Department, and his Baha’i books, CDs, pictures and personal belonging including his computer were confiscated. In light of the recent actions against activists fighting for the right to education of (Baha’is) in Sari, it seems that the arrest of Sabetian is because of his cooperation in the activities of those who have been banned from education
يک شهروند بهايي ساکن ساري بازداشت شد
قوام الدين ثابتيان از شهروندان بهايي شهر ساري امروز با ورود مامورين وزارت اطلاعات به منزلش در ساري بازداشت شد. به گزارش کميته گزارشگران حقوق بشر، پيش از اين نيز در ١۹خرداد ١٣٨٩، منزل آقاي قوام الدّين ثابتيان اهل ساري (استان مازندران) توسط مامورين وزارت اطلاعات که ابتدا خود را از ادارۀ دارايي معرفي کرده بودند، بازرسي و کتاب هاي بهائي، سي دي ها و عکس ها به همراه وسايل شخصي از جمله کامپيوتر وي ضبط شده بود. با توجه به برخوردهاي اخير با فعالين حق تحصيل در ساري به نظر مي رسد که بازداشت آقاي ثابتيان در اين شهر به علت همراهي ايشان در فعاليت هاي محرومين از تحصيل بوده است. (کميته گزارشگران حقوق بشر – 27/4/89)
The sixth branch of the Revolutionary Court in Karaj once again charged Mansour Osalu, the head of the Union of Workers of the Tehran and Suburbs Bus Company, with spreading propaganda against the government. This is while Osalu was tried on these charges and sentenced to prison before this. He was arrested in July 2007 and was sentenced to five years of prison on charges of acting against national security and spreading propaganda against the government.
محاکمه مجدد منصور اسانلو
دادياري شش دادگاه انقلاب اسلامي شهر کرج روز يکشنبه، منصور اسانلو، رئيس زنداني هيئت مديره سنديکاي کارگران شرکت واحد اتوبوس راني تهران و حومه، را بار ديگر متهم به تبليغ عليه نظام کرد. اين در حاليست که منصور اسانلو قبلا نيز به همين اتهام محاکمه و به زندان محکوم شده بود وي که در تيرماه ۸۶ دستگير شد،به اتهام اقدام عليه امنيت ملي و تبليغ عليه نظام، به پنج سال زندان محکوم شده است. (هرانا – 27/4/89)
A number of plain clothes agents attacked the shops of Baluch residents last night and set them on fire after vandalizing them. According to reports, after explosions in the Jame Mosque in Zahedan on RGC Day, a number of the elements of plainclothes agents who according to eye witnesses were young Shiites attacked the businesses of Baluch residents. This violence continued until this morning and the Salman Bazaar and Rooz Bazaar which is run by mostly Baluch Sunnis were attacked
خشونت هاي سازمان يافته در زاهدان موجب تعطيلي بازار شد شب گذشته برخي از عوامل لباس شخصي به دکان ها و مغازه هاي شهروندان بلوچ يورش برده و ضمن تخريب، آنها را به آتش کشيدند. بنا به اطلاع گزارشگران هرانا، درپي انفجاز بمب در مسجد جامع زاهدان در روز پاسدار برخي از عوامل لباس شخصي که به گفته شاهدان جوانان شيعه مذهب بوده اند با يورش به اماکن تجاري شهروندان بلوچ ضمن تخريب برخي از اجناس و تابلوهاي آنها اقدام به آتش زدن اين اماکن نمودند. دامنه اين خشونت ها امروز صبح نيز ادامه داشته است و بازار سلمان و بازار روز که اکثريت کاسبان آن بلوچ و سني مذهب هستند مورد حمله برخي از جوانان قرار گرفته است. (هرانا – 27/4/89)
According to reports, political prisoner and journalist Massoud Bastani is in poor health in Gohardasht Prison in Karaj. He is suffering from ailments of the mouth and teeth and is not able to tolerate these problems. According to his family, he is deprived a prisoner’s most minimum rights and authorities refuse to grant him a leave. Massoud Bastani has been detained for a year without a leave and was transferred to Gohardasht Prison in February.
وضعيت وخيم مسعود باستاني در زندان رجايي شهر
بر اساس گزارش‌هاي رسيده از زندان رجايي‌شهر کرج، مسعود باستاني روزنامه‌نگار به علت مشکلات جسمي در وضعيت نامناسبي به‌سر مي‌برد. به گزارش راديو کوچه، وي به علت عارضه‌ي دهان و دندان دچار مشکلاتي شده است که قادر به تحمل آن نيست. به گفته خانواده باستاني او از کم‌ترين حقوق يک زنداني محروم است و مسوولان با مرخصي وي مخالفت کرده‌اند. لازم به ذکر است مسعود باستاني به مدت يک سال بدون مرخصي در زندان بوده و از بهمن ماه گذشته نيز به زندان رجايي‌شهر منتقل شده است. (هرانا – 26/4/89)
Karim Poursamad, a political prisoner in cellblock 350 was transferred to a solitary cell. According to reports, he was thrown in solitary for practicing and teaching other prisoners martial arts in the prison yard. This measure by prison authorities is a violation of Prison Organization laws.
انتقال يک زنداني سياسي به انفرادي به دليل انجام ورزش رزمي
کريم پورصمد، زنداني سياسي محبوس در بند 350 زندان اوين به سلول انفرادي منتقل شد. بنا به اطلاع گزارشگران هرانا، انتقال کريم پورصمد، به دليل انجام ورزش رزمي در هواخوري زندان و همين طور تعليم دادن اين ورزش به ساير زندانيان اين بند صورت گرفته است. انتقال اين زنداني سياسي به سلول انفرادي در حالي صورت گرفته که اين مسئله و اقدام مسوولين زندان مغاير با قوانين سازمان زندان ها ارزيابي مي شود. (هرانا – 27/4/89)
Three lawyers who are also master’s degree students at the Beheshti University in Tehran are in detention. Zubin Nasiri, Kazem Qadiri and Ali Tahami who are also master’s degree students studying general law, international marketing and international law were detained from more than 20 days ago by security institutions. These people have not had any visits with their families and their charges have not been officially announced
سه وکيل دادگستري بازداشت شدند سه تن از وکلاي دادگستري و دانشجويان دوره هاي کارشناسي ارشد دانشگاه شهيد بهشتي در بازداشت هستند. به گزارش ادوارنيوز، زوبين نصيري، کاظم تقديري و علي تهامي که هر سه از وکلاي دادگستري و دانشجوي دوره هاي کارشناسي ارشد حقوق عمومي، تجارت بين الملل و حقوق بين الملل هستند بيش از بيست روز است که در بازداشت نهادهاي امنيتي هستند. گفتني است اين افراد تاکنون هيچ ملاقاتي با خانواده خود نداشته و اتهامات آنها نيز رسما اعلام نشده است. (ادوارنيوز – 27/4/89)
According to the Fars News Agency from Bojnourd and as stated by the Public Relations of the North Khorasan Judiciary, the Public and Revolutionary Prosecutor of Shirvan announced that the death sentence for a narcotics trafficker was carried out in this town. “This person was arrested and sentenced to death on charges of possessing and carrying 989 grams of crystal”, Reza Rashid said. “The sentence was carried out after it was confirmed by the Attorney General and after his request for amnesty was refused by the Judiciary’s Amnesty Commission”, he stipulated
اعدام يك نفر در شيروان
به گزارش خبرگزاري فارس از بجنورد به نقل از روابط عمومي دادگستري كل خراسان شمالي، دادستان عمومي و انقلاب شيروان از اجراي حكم اعدام يك قاچاقچي مواد‌مخدر در اين شهرستان خبر داد. رضا رشيد اظهار داشت: اين فرد به اتهام حمل و نگهداري 989 گرم كريستال دستگير و به اعدام محكوم شده بود. وي تصريح كرد: حكم صادره براي نامبرده پس از تاييد دادستان كل كشور و رد درخواست عفو وي در كميسيون عفو و بخشودگي قوه قضائيه، به اجرا درآمد. (خبر گزاري فارس - 27/4/89)
Despite all his injuries and to respect the laws of his country, Amir Javadifar voluntarily turned himself in to the police to clarify his situation.
In his memory and all other Partisans whos names we still do not KNOW!!
On July 10, 2009, Amir’s family never thought he would be arrested again, given his health conditions. On July 9, 2009, Amir was severely beaten by eight to twelve individuals. Then he was arrested. On July 9th at 9:00pm, an agent called the family using Amir’s cell phone and asked them to go to Firoozgar hospital. The first published photos from Amir were taken that night at Firoozgar hospital. Hospitals were instructed not to keep injured demonstrators. Amir was injured but his life was not in danger. Amir was transferred to Laleh hospital where he was treated for injuries. He was forced to leave by a regime agent. Amir: “I only went out to protest peacefully. I had no weapon. I did not insult anybody. I was just standing silently.” Amir: “I didn’t do anything to be afraid of. I’ll go [voluntarily to the police] and I will be back.” Amir’s brother: “Do you need a wheelchair?” Amir: “No, I can stand on my feet. Lovers die standing.” After leaving the hospital, the family brought Amir to the preventive police at Enghelab Square. It was there that he was abruptly separated from his family. His family was forced to leave the police station without saying goodbye to Amir or exchanging any last words. A few hours later, his brother returned to the police station. He was told that three buses had left; one to Evin prison and two to Kahrizak prison. It was July 10th at 8:00pm. The day after at the Revolutionary Court, the families of those arrested on July 9th were told to “wait 10 days.” On July 14, 2009, a bus arrived at Evin from Kahrizak with 130 prisoners. An agent read the names. Amir was not among them. Amir’s family visited Evin every day holding with Amir’s picture. None of the released prisoners recognized Amir. His family learned on July 25, 2009 that Amir was killed. He died on July 14th, after four days in Kahrizak prison, during the transport by bus. It was one of the released Kahrizak prisoners who finally recognized Amir’s picture on July 24th and informed the family that he was dead. On July 25th, the family was asked to go to Kahrizak’s “legal medicine” department to identify his body. His brother identified him. His family was not allowed to see the body. They were instead given three photos. Amir’s body was autopsied. Other Kahrizak prisoners said Amir could not see on his last day due to eye injuries and infections. During the last day, Amir screamed out to his deceased mother, “Return my eyes mother!” His body was returned to the family two days after identification. The family filled a form and where it stated: “Do you want to sue anybody?” they left the field blank. His brother: “Amir was not a political person at all. He was an artist. His view of the world was the one of an artist. He loved poems, movies, and books, but he was socially engaged. He came to the streets with awareness. He took part in peaceful demonstrations and he believed [in what he was doing].” His brother remembers when Amir returned from the “great demonstration of silence” (June 15, 2009) Amir: “I loved it. Today was one of the best days of my life. We said what we had to say in silence.” Amir’s Brother: “[That day] Amir’s eyes were completely peaceful. He didn’t believe in violence.” Translation Source: Isley
برای اعتراض مدنی رفت، جنازه اش را پس دادند “من برای یک اعتراض مدنی بیرون رفتم نه سلاح داشتم نه دشنام دادم فقط در سکوت ایستاده بودم. کاری نکردم که از چیزی بترسم، می روم و برمیگردم”. این آخرین جملات امیر جوادی فر، یکی از قربانیان بازداشتگاه کهریزک است که روز 18 تیر، ضرب و شتم شدید نیروهای بسیجی، پس از بازداشت، او راروانه بیمارستان کرد؛ اما او و خانواده اش به احترام قانون و با گمان صدور قرار وثیقه و کفالت از سوی قاضی به دلیل وضعیت نامساعد جسمانی او، به پلیس پیشگیری تهران مراجعه کردند و برخلاف تصورشان حتی فرصت خداحافظی از هم را نیز نیافتند. امیر جوادی فر پیش از مراجعه به پلیس و در پاسخ به برادرش که پرسیده بود می تواند راه برود یا ویلچر تهیه کنند گفته بود: “عاشقان ایستاده می میرند”. او ایستاده و با پای خود رفت تا به قانون کشورش احترام بگذارد و پدر و برادرش بعد از روزها سرگردانی، پیکر رنجور و بی جان او را تحویل گرفتند. مراسم اولین سالگرد شهادت امیر جوادی فر امروز در حالی برگزار می شود که خانواده جوادی فر با گذشت یک سال همچنان منتظر محاکمه آمران فاجعه کهریزک و محاکمه قاضی ای هستند که امیر را با وجود وضعیت نامساعد جسمانی به بازداشتگاه کهریزک فرستاد. آنها از قاضی مستقر در پلیس پیشگیری تهران که امیر را همراه با دیگر بازداشت شدگان روز 18 تیر در دو اتوبوس به بازداشتگاه کهریزک فرستاده بود شکایت کرده اند و در حالیکه حکم عاملان جنایات کهریزک که صالح نیکبخت، وکیل خانواده جوادی فر آن را پر از تناقض و تعارض میداند صادر شده، هیچ خبری از محاکمه آمران این جنایت نیست. امیر به احترام قانون رفت روز 19 تیر که با علی جوادی فر، پدر امیر جوادی فر تماس گرفتیم همزمان با ساعاتی بود که امیر را تحویل پلیس داده بودند. آقای جوادی فر که به شدت متاثر بود به “روز” گفت:” درست زمانی زنگ زدید که من به احترام قانون و با هزار امید و آرزو، فرزندم را تحویل پلیس دادم، دقیقا همین ساعت و دقیقا همین روز و الان تمام آن لحظه ها و اتفاقات آن روز در ذهنم مرور می شود و چهره امیر و…” پدر امیر جوادی فر افزود:” من با این اطمینان که پسرم کاری نکرده و او را با وضعیتی که دارد بازداشت نمی کنند رفتم تا تکلیف امیرم را مشخص کنند. او را به جایی بردم که باید حافظ امنیت او و همه باشد و با تصور رعایت عدل و عدالت تحویل دادم و گفتم که تکلیف پسر مرا مشخص کنید. هرگز به ذهنم خطور نمیکرد و تصور نمیکردم چنین اتفاقاتی بیفتد و چنین شرایطی پیش بیاید و…” آقای جوادی فر متاثرتر از آن بود که بتواند صحبت کند و بابک جوادی فر، برادر امیر به سئوالات “روز” پاسخ میگوید. او می گوید که امیر با تاکید بر بی گناهی اش و به احترام قانون و با تصور صدور قرار وثیقه یا کفالت به دلیل وضعیت جسمانی اش رفت تا تکلیفش روشن شود اما ما فرصت خداحافظی هم نیافتیم. اصلا تصور هم نمی کردیم چنین اتفاقی بیفتد. بابک جوادی فر تاکید میکند که با توجه به وضعیت امیر، هرگز نه خود امیر و نه خانواده اش تصور نمیکردند او را روانه زندان کنند: “ما اصلا فکر نمیکردیم او را نگه دارند. تصورمان این بود که با توجه به وضعیت جسمانی امیر، او را روانه زندان نمی کنند. حالا آن قاضی که در پلیس پیشگیری، دستور داد امیر را با آن وضعیت، حتی نه به اوین بلکه به کهریزک منتقل کنند باید بیاید در دادگاه و محاکمه شود. باید جواب دهد که با هماهنگی چه کسی، امیر را به کهریزک فرستاد. باید جواب دهد که چگونه توانست امیر را با آن وضع جسمی به چنین جایی بفرستد. ما منتظریم تا دادگاه انتظامی قضات برگزار شود و او بیاید و جواب بدهد. شکایتی هم که کرده ایم در این راستا بوده که همه کسانی که نقش داشتند و امریت داشتند مجازات شوند تا دیگر این اتفاقات برای بچه های مردم نیفتد. تا همان روزی که کسی را می گیرند به خانواده اش بگویند کجاست و در چه وضعی است نه اینکه روزها با عکس مقابل اوین باشند و بعد جسد تحویل بگیرند. امیر که برنمی گردد حداقل اتفاقات مشابه برای بچه های مردم نیفتد…” 18 تیر چه اتفاقی افتاد؟ امیر جوادی فر که روز 18 تیر به همراه همسر دوستش در تجمعات حضور یافته بود، از سوی نیروهای بسیج مورد ضرب و شتم قرار گرفت و سپس بازداشت شد. بابک جوادی فر می گوید:” در یک کوچه بن بست در تقاطع خیابان دانشگاه و شهدای ژاندامری، لباس شخصی ها به امیر حمله می کنند و 8 الی 12 نفر می ریزند سر امیر و به شدت او را مورد ضرب و شتم قرار میدهدن و می برند. همسر دوست امیر به او چسبیده بود و فریاد میزد که نبرید اما چند ضربه هم به او می زنند و و جدا می کنند و امیر را می برند. از بابک که خود در همان حوالی بوده می پرسم امیر چه کاری انجام میداد که به او حمله کردند، می گوید: هیچ کار خاصی نمیکرد مثل بقیه مردم، در سکوت و مسالمت آمیز. او را بردند و من خودم همان دورو بر بودم؛ هر چه دنبالشان گشتم پیدا نکردم تا اینکه خانم دوست امیر، زنگ میزند و به همسرش می گوید امیر را گرفته اند. ما رفتیم همه کلانتری های اطراف را گشتیم خبری نبود گفتند نیست تا نزدیک ساعت 9 شب که از بیمارستان فیروزگر، مامور همراه امیر با موبایل امیر به ما زنگ زد و گفت بیاید بیمارستان. رفتیم و دیدیم که درب و داغون است…” اولین عکس هایی که از امیر جوادی فر منتشر شده عکس هایی است که او را در بیمارستان با آتلی بر گردن و صورتی ورم کرده و بدنی زخمی نشان میدهد. بابک جوادی فر می گوید: “امیر روی زمین افتاده بود؛ با لگد به نقاط مختلف بدنش ضربه زده بودند. تمام بدنش کوفتگی داشت. فکش در رفته و برای همین آتل بسته بودند. بینی اش آسیب دیده بود؛ با توجه به اینکه قبلا امیر بینی اش را جراحی کرده بود احتمال میدادیم شکسته باشد. در بیمارستان خواستیم از همه بدن او عکسبرداری کنند و اسکن مغزی کنند، از نظر داخلی هم چک کردند. همه انجام شد و مشکل حادی نداشت. اما خیلی ضربه خورده بود. به بیمارستان ها گفته بودند نباید کسانی را که این جور اتفاقات برایشان می افتد نگه دارند برای همین بیمارستان، امیر را نگه نداشت و بیمارستان های خصوصی هم اجازه پذیرش اینها را نداشتند. من رفتم کلانتری 148 سر خیابان وصال گفتم امیر را باید به بیمارستان خصوصی منتقل کنیم. افسر نگهبان همکاری کرد. امیر را به بیمارستان لاله منتقل کردیم. بردیم حمام و بستری شد و سرم زدند. پزشک داخلی و متخصص مغز و اعصاب آمد. بعد امیر گفت که یک چشم اش تار می بیند. زنگ زدند متخصص چشم آمد/ گفت قرنیه اش خراشیدگی دارد و باید قطره بریزد و استراحت کند. گفتند سه روزه خوب می شود. خواستیم یک روز دیگر در بیمارستان بماند. مامور گفت بیش از این اختیار ندارم. من برگشتم کلانتری و با افسر نگهبان صحبت کردم مامور دیگری داد و همکاری کرد اما وقتی با مامور به بیمارستان رفتم دیدم امیر و بابا در حال ترخیص هستند.” عاشقان ایستاده می میرند بابک جوادی فر سپس از شکایت ضاربان امیر از او خبر میدهد: “کسانی که امیر را مورد ضرب و شتم قرار داده و سپس بازداشت کرده بودند از امیر شکایت کرده بودند. بابا و امیر می گفتند برویم وضعیت جسمانی او را که ببینند قرار وثیقه و کفالت صادر میکنند چون هیچ جرمی هم مرتکب نشده است. حرف زدیم و تصمیم گیری جمعی کردیم که برویم. امیر هم گفت: من برای یک اعتراض مدنی بیرون رفتم نه سلاح داشتم نه دشنام دادم فقط در سکوت ایستاده بودم. کاری نکردم که از چیزی بترسم، می روم و برمیگردم. به او گفتم: ویلچر بیاورم؟ گفت: نه می توانم روی پاهایم بایستم. عاشقان ایستاده می میرند و… متاسفانه امیر را ترخیص کردیم و رفتیم کلانتری، نامه ای تنظیم کردند و گفتند باید بفرستیم پلیس امنیت، مامور دادند. با مامور رفتیم و امیر با مامور داخل رفت. ماهم منتظر بودیم. بعد گفتند باید بروید پلیس پیشگیری در ضلع جنوبی میدان انقلاب. رفتیم اما تا رسیدیم امیر را از ما تحویل گرفتند و حتی فرصت نشد خداحافظی کنیم. سریع من و بابا را پس زدند. گفتند اینجا نباید بایستید و ما را از منطقه دور کردند حتی نگذاشتند خداحافظی کنیم و حرف های آخرمان را بزنیم.” برادر امیر اما چند ساعتی بعد، دوباره به پلیس پیشگیری برمیگردد: “چند ساعت بعد برگشتم. خلوت بود. پرس و جو کردم. ماموری گفت سه اتوبوس رفتند. دو اتوبوس عازم کهریزک و یک اتوبوس هم عازم اوین. ساعت 8 شب جمعه 19 تیر بود و عملا هیچ کاری نمی توانستیم بکنیم. گفتند صبح بروید دادگاه انقلاب و رفتیم. نامه ای روی دیوار زده و نوشته بودند کسانی که 18 تیر بازداشت شده اند ده روز بعد برای پی گیری بیایند. اما ما هر روز می رفتیم هم دادگاه انقلاب و هم جلوی زندان اوین. لیستی زده بودند از کسانی که به اوین منتقل شده بودند. اسم امیر نبود. شک کردیم گفتیم او را برده اند کهریزک. تا 23 تیر که اتوبوسی از کهریزک به اوین فرستادند. من جلوی اوین بودم ماموری لیست اسامی را خواند حدود 130 نفر بودند. اسم امیر نبود فکر کردیم امیر کهریزک نبوده. در اوین است. هر روز عکس امیر در دست جلوی اوین بودیم. سر بچه هایی که از کهریزک آمده بودند را تراشیده بودند، چند نفرشان که آزاد شدند عکس امیر را نشان دادیم نمی شناختند. در لیست زندانیان کهریزک هم نبود فکر کردیم اوین است. از زندانیانی که سرشان تراشیده نشده و مشخص بود ادر اوین بوده اند آزاد که می شدند، می پرسیدیم. کسی نمی شناخت.” خانواده امیر جوادی فر روز سوم مرداد متوجه می شوند که امیر در زندان جان باخته است. این در حالی است که امیر روز 23 تیر جان باخته بود و در گزارش کمیته ویژه مجلس درباره او آمده است: “ایشان در زمان دستگیری مورد ضرب و شتم قرار گرفته و قبل از انتقال به کهریزک مداوا گردیده ولی با این حال نامبرده از لحاظ جسمی ضعیف شده بود و توان مقاومت در برابر صدمات جسمی و روحی بازداشتگاه کهریزک را نداشته است و در چهار روز حضور در کهریزک یک بار به پزشک وظیفه زندان مراجعه کرده که مداوای خاصی نسبت به ایشان انجام نمی پذیرد. به هر حال ایشان با حالت وخیم سوار اتوبوس می شود و در همان آغاز حرکت اتوبوس ها نامبرده وضعیت بحرانی پیدا نموده و در بیرون از اتوبوس جان می دهد.” بابک جوادی فر می گوید: “روز جمعه، دوم مرداد من برای دیدن مادربزرگم شمال رفته بودم. یکی از دوستان جلوی اوین بود عکس امیر را به زندانیانی که آزاد می شدند نشان میداد. یکی از بچه هایی که از کهریزک به اوین منتقل و آزاد شده بودتا عکس را می بیند می گوید این امیر است و فوت شده. دوستم چند جا سر میزند اما باز جمعه بود و کاری نمی تواند بکند همان روز برگشتم و صبح اول وقت دوستانم آمدند و گفتند خبری از امیر گرفته ایم و باید برویم. 7 صبح بود به سمت شهر ری راه افتادند. پرسیدم: چی شده؟ کجا می رویم؟ گفتند: لیست افراد مفقود را داده اند برویم ببینم. تا رسیدیم جلوی پزشکی قانونی کهریزک، هنوز من نمیدانستم موضوع چیست. پزشکی قانونی هم ساعت 8 و نیم باز می شد. در همان فاصله پدرم زنگ زد و گفت ماموری آمده و می گوید بیایید پلیس امنیت شهر ری. ما نزدیک بودیم رفتیم. یک سرهنگی بود با یک لباس شخصی. من مدام می پرسیدم برادرم کجاست اما به ما جواب ندادند گفتند باید پدرتان بیاید. پدرم رسید. گفتند بروید پزشکی قانونی کهریزک و شناسایی کنید. برگشتیم همان جا و من خودم امیر را شناسایی کردم.” چشمانم را به من برگردان… بابک، پیکر برادر بی جانش را شناسایی کرده است: “اجازه ندادند وارد پزشکی قانونی شویم و ببینیم. چند تا عکس بود که دیدم. دو عکس از گردن به بالا بود و یک عکس هم تقریبا از کمر به بالا. از ناحیه پشت، قفسه سینه و یک نقطه دیگر در بدنش کالبد شکافی شده بود و کاملا شکافته و دوخته بودند. امیری نبود که ما تحویل دادیم. زمین تا آسمان فرق میکرد.موقع شستشورفتم داخل ببینم اما سریع دوستان مانع شدند و مرا بیرون بردند. وضعیت روحی مناسبی هم نداشتم.” از برادر امیر جوادی فر درباره شایعاتی مبنی بر کشیدن ناخن های برادرش می پرسم. می گوید: “به این شکل نبوده است. بچه ها در کهریزک در یک قرنطینه ای با هم بودند. اینقدر توی آفتاب داغ، کلاغ پر برده بودند که پاهایش به شدت آسیب دیده بود. چشمانش بینایی را از دست داده بود. قطره ای که باید برای چشمش استفاده میکرد را گرفته بودند و با توجه به فضای کثیف بازداشتگاه و شرایطی که در بازداشتگاه وجود داشت و همه میدانند، چشم امیر که آسیب دیده بود عفونت کرده و بینایی اش را از دست داده بود. چشم دیگرش هم بر اثر ضربه ای که خورده بود چرک کرده بود. به گفته بچه هایی که کهریزک بودند امیر روز آخر بینایی نداشت و هی داد میزد و مادرش راکه چند سال پیش فوت کرده صدا میکرد و میگفت چشمانم را به من برگردان…” امیر آگاهانه رفت پیکر امیر را 2 روز بعد از شناسایی، به خانواده اش تحویل میدهند و به گفته بابک، تشییع پیکر امیر در شرایطی کاملا امنیتی برگزار می شود: “تعهدی برای تحویل پیکر امضا نکردیم فقط فرم را برای تحویل جسد پر کردیم. یک سئوالی داشت که از کسی شکایتی دارید یا نه که ما خالی گذاشتیم. نگذاشتند در قطعه ای که میخواستیم امیر را به خاک بسپاریم اما مشکل دیگری پیش نیامد. مراسم سوم به خوبی برگزار شد. مراسم هفتم سر خاک برگزار شد و ماموران امنیتی هم حضور داشتند. چهلم هم مثل سوم در پارکینگ خانه مان برگزار شد. مشکل خاصی نبود و من بابت این قضیه از شورای تامین استان و هر مقامی که باعث شد مراسم امیر به خوبی برگزار شود تشکر میکنم.” خانواده امیر بعد از این قضایا شکایت کردند و خواهان محاکمه قاتل و قاتلان او شدند. از برادر امیر می پرسم که امیر معترض بود؟ بابک می گوید: “امیر اصلا آدمی سیاسی نبود و همیشه این شعر سهراب را می خواند که «من قطاری دیدم که سیاست می برد و چه خالی می رفت». امیر هنرمند بود. نگاهش به دنیا هنرمندانه بود. شعر میخواند. فیلم میدید و در اصل شبی نبود که فیلمی نبیند و بخوابد. فارغ التحصیل بازیگری از موسسه کارنامه بود. بسیار کتاب میخواند. رمان میخواند و اصلا در وادی سیاست نبود. اما تعهد اجتماعی داشت. هر آدمی که خوب فکر میکند تعهد اجتماعی هم دارد.” بابک جوادی فر می افزاید: “امیر کاملا با آگاهی به خیابان آمد. در تجمعات به شکل مسالمت آمیز حضور داشت و باور داشت. یادم هست وقتی از تجمع بزرگ سکوت برگشت گفت: خیلی لذت بردم و امروز یکی از بهترین روزهای زندگی من بود و در سکوت حرف خودمان را زدیم. نگاه امیر کاملا مسالمت آمیز بود و به خشونت هیچ اعتقادی نداشت.” و امروز مراسم اولین سالگرد شهادت امیر جوادی فر، همچون مراسم سوم و چهلم او در پارکینگ منزل پدرش برگزار می شود. بابک می گوید: “امیدوارم این مراسم نیز همچون مراسم سوم و چهلم به خوبی برگزار شود و مشکلی پیش نیاید.”
RAHANA According to Kouhyar Goodarzi’s mother, authorities have refused to release him, even though the bail money is ready. Authorities stated that Goodarzi will not be released until the Appeals Court makes its decision. According to the Committee of Human Rights Reporters (CHRR), his mother has gone to the Appeals Court but it is not yet clear which branch will handle the case. Goodarzi, a member of CHRR, is detained in ward 350 of Evin prison. There are reports of overcrowding and disturbing conditions in the ward. Shiva Nazar Ahari, another member of CHRR, is still detained in Evin prison without a trial date. Her trial, which was supposed to be held in May 2010, was postponed. Nazar Ahari has spent a total of 300 days in prison since May 2009. She was confined in solitary confinement for a total of 100 days. Goodarzi and Nazar Ahari have been detained since December 20, 2009.
جلوگیری از آزادی کوهیار گودرزی؛ ادامه بلاتکلیفی شیوا نظرآهاری کليد واژه ها : زندانيان سياسي کمیته گزارشگران حقوق بشر – با گذشت بیش از ۲۰۰ روز از بازداشت کوهیار گودرزی و شیوا نظرآهاری، دو فعال حقوق بشر، مسئولان قضائی همچنان با آزادی آنها مخالفت کرده و از رسیدگی به پرونده‌هایشان خودداری میکنند. به گفته مادر کوهیار گودرزی، عضو کمیته گزارشگران حقوق بشر، مسئولان دادسرای انقلاب علی‌رغم تهیه وثیقه و اعلام آمادگی برای تودیع آن، اعلام کرده‌اند «پرونده گودرزی به دادگاه تجدیدنظر ارسال شده و او پیش از اعلام حکم تجدیدنظر آزاد نخواهد شد.» این درحالی است که مراجعه مادر کوهیار گودرزی به شعب دادگاه تجدیدنظر بی‌نتیجه بوده و مشخص نیست کدام شعبه به پرونده این فعال مدنی رسیدگی میکند. گودرزی در حال حاضر در بند ۳۵۰ زندان اوین نگهداری می‌شود و گزارش‌ها حاکی از وضعیت نامناسب و تعداد زیاد زندانیان این بند است. از سوی دیگر، شیوا نظرآهاری، دیگر عضو کمیته گزارشگران حقوق بشر نیز، پس از گذشت بیش از ۲۰۰ روز از بازداشت دومش در یک سال اخیر، همچنان بلاتکلیف در بند عمومی زندان اوین به سر می‌برد و هیچ دادگاهی برای رسیدگی به پرونده وی تشکیل نشده است. این درحالی است که تاریخ برگزاری دادگاه نظرآهاری برای خردادماه تعیین شده بود اما برگزاری آن به تعویق افتاد و با وجود اظهارات قاضی، وی همچنان بلاتکلیف است. شیوا نظرآهاری از خردادماه سال گذشته بیش از ۳۰۰ روز را در زندان اوین گذرانده که نزدیک به ۱۰۰ روز آن در سلول‌های انفرادی بوده است. شیوا نظرآهاری و کوهیار گودرزی، دو فعال برجسته حقوق بشر، از ۲۹ آذر سال گذشته در بازداشت به سر می‌برند
After spending fifty three days in solitary confinement, political prisoner Behrouz Javid Tehrani was transferred to ward 1 of Rajai Shahr prison (I.e. Gohardasht prison) on July 14, 2010. He was transferred to the solitary confinement ward on May 22, 2010 for unspecified reasons. HRANA has learned that Behrouz Javid Tehrani spent eight days on hunger strike while in solitary confinement. In addition to psychological distress, the political prisoner was kept in solitary confinement for three days without the use of a restroom. Behrouz Javid Tehrani was prevented from having access to his medications or goods used for personal hygiene. During his fifty three days in solitary confinement he was allowed to shower once a week and use the restroom once a day. At the request of the Ministry of Intelligence, prison authorities kept Behrouz Javid Tehrani in solitary confinement through July 9th, the anniversary of the 1999 student protests.
هرانا؛ انتقال بهروز جاوید تهرانی به بند عمومی زندان رجایی شهر کرج چهارشنبه 23 تیر 1389 ساعت 14:53 خبرگزاری هرانا – بهروز جاوید تهرانی، زندانی محبوس در زندان رجایی شهر، پس از تحمل شرایط سخت 53 روز انفرادی، روز چهارشنبه 23 تیرماه، به بند عمومی(بند یک) این زندان منتقل شد. وی از دهم خردادماه سال جاری به دلایل نامعلوم به سلول انفرادی منتقل شده بود. بنا به اطلاع گزارشگران هرانا، بهروز جاوید تهرانی در طی این مدت، 8 روز را در اعتصاب غذا به سر برده و بر همین اساس مقداری از وزن بدن خود را از دست داده است. هم چنین جدا از فشارهای روحی رفته بر این زندانی سیاسی، به بهانه ی خراب شدن قفل در، وی را به مدت سه روز از سلول انفرادی حتی برای رفتن به دستشویی نیز بیرون نیاورند. این در حالیست که مسئولین طی این 53 روز زندان از رسیدن دارو و لوازم بهداشتی به این زندانی جلوگیری می کردند و نامبرده در هفته یکبار حق استحمام و در طی روز نیز یکبار اجازه استفاده از سرویس بهداشتی را داشت. مسئولان زندان رجایی شهر پیش تر به درخواست وزارت اطلاعات نگهداری بهروز جاوید تهرانی در سلول انفرادی را تا پایان سالگرد 18 تیر ماه به مدت نامعلومی تمدید کرده بودند.
Branch 54 of the Appeals Court upheld the six-year prison sentence for Salman Sima, member of Advare Tahkim Vahdat (student alumni organization). Sima’s lawyer Reza Zarei said that branch 54 of the Revolutionary Court has rejected the appeal filed on his six-year prison sentence issued by the lower court. The current file is related to Sima’s student activities in Azad University from the years 2002 to 2007. Sima was arrested on two separate occasions, on November 14, 2009 and June 12, 2010. He spent a total of 130 days in prison after the 2009 Iranian Presidential election. He was released on July 5, 2010. Sima has a separate judicial case opened [in court] for the charges of “Disrupting public order and attending illegal gatherings” and “collusion and conspiracy.”
Background
Student activist Salman Sima was arrested outside his home in the early hours of November 4, 2009. Security agents had been lying in wait for the Azad University student who had stayed away from the apartment for several days. The regime has been rounding up student activists and leaders in a desperate attempt to prevent widespread protests planned for December 7, Student Day in Iran. (NB Student Day in Iran is different from International Student Day which is on November 17. Student Day in Iran is December 7 -- 16th of the Iranian month of Azar -- and, while celebrating student activism in general, it is also a commemoration of the slaying of three Tehran University students by the Shah's police in 1953, shortly after the coup that brought the Shah back to power.) Salman Sima is a member of the Advareh Tahkimeh Vahdat, the national alumni association. The Advar is an associate organization of the Daftareh Tahkimeh Vahdat, the Office to Consolidate Unity, which is Iran's largest student organization. Sima spent 34 days in solitary confinement last year and was released on $60,000 bail in early August 2008. He had been arrested in early July 2008, prior to demonstrations marking the 9th anniversary of the student uprising and regime crackdown of July 9, 1999. Sima graduated with a degree in industrial engineering from the Azad University - South Tehran Branch and is currently a graduate student in energy economics at Azad University - Central Tehran Branch. As an undergraduate student, he published Sokhaneh Tazeh (New Comment) newspaper which was subsequently banned. After organizing a December 7 ceremony in 2006, he was deprived of the right to study for two semesters and was forced to relocate to Azad University - Karaj. But in Karaj, he was instrumental in organizing another December 7 event in 2008, the only such ceremony in a university in Tehran province that year.
تایید شش سال حبس تعزیری سلمان سیما شعبه ۵۴ دادگاه تجدیدنظر حکم شش سال حبس تعزیری سلمان سیما، عضو سازمان دانش آموختگان ایران را تایید کرد. خبرگزاری حقوق بشر ایران – رهانا رضا زارعی وکیل سلمان سیما گفت که درخواست تجدیدنظرخواهی نسبت به رای بدوی صادره از شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی در خصوص سلمان سیما که منجر به محکومیت وی به ۶ سال حبس تعزیری شده، از سوی شعبه ۵۴ دادگاه انقلاب اسلامی رد شده است. به گزارش ادوارنیوز، زارعی افزود: در لایحه تجدیدنظرخواهی خود، به‌طور مبسوط ایرادات شکلی و ماهوی دادنامه شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب را مورد اشاره قرار داده بودیم که متاسفانه دادگاه تجدید نظر به این نقایص توجهی نکرده است. گفتنی است فعالیتهای دانشجویی سلمان سیما در دانشگاه آزاد طی سالهای ۸۱تا ۸۶ اتهامات اصلی وی در این پرونده هستند. سلمان سیما همچنین پس از انتخابات سال گذشته در دو نوبت مجموعا قریب ۱۳۰ روز را در زندان بوده و پرونده مفتوحی نیز در این ارتباط دارد.
Branch 54 of the Appeals Court upheld the six-year prison sentence for Salman Sima, member of Advare Tahkim Vahdat (student alumni organization). Sima’s lawyer Reza Zarei said that branch 54 of the Revolutionary Court has rejected the appeal filed on his six-year prison sentence issued by the lower court. The current file is related to Sima’s student activities in Azad University from the years 2002 to 2007. Sima was arrested on two separate occasions, on November 14, 2009 and June 12, 2010. He spent a total of 130 days in prison after the 2009 Iranian Presidential election. He was released on July 5, 2010. Sima has a separate judicial case opened [in court] for the charges of “Disrupting public order and attending illegal gatherings” and “collusion and conspiracy.”
Background
Student activist Salman Sima was arrested outside his home in the early hours of November 4, 2009. Security agents had been lying in wait for the Azad University student who had stayed away from the apartment for several days.
The regime has been rounding up student activists and leaders in a desperate attempt to prevent widespread protests planned for December 7 2009, Student Day in Iran. (NB Student Day in Iran is different from International Student Day which is on November 17. Student Day in Iran is December 7 -- 16th of the Iranian month of Azar -- and, while celebrating student activism in general, it is also a commemoration of the slaying of three Tehran University students by the Shah's police in 1953, shortly after the coup that brought the Shah back to power.)
Salman Sima is a member of the Advareh Tahkimeh Vahdat, the national alumni association. The Advar is an associate organization of the Daftareh Tahkimeh Vahdat, the Office to Consolidate Unity, which is Iran's largest student organization.
Sima spent 34 days in solitary confinement last year and was released on $60,000 bail in early August 2008. He had been arrested in early July 2008, prior to demonstrations marking the 9th anniversary of the student uprising and regime crackdown of July 9, 1999.
Sima graduated with a degree in industrial engineering from the Azad University - South Tehran Branch and is currently a graduate student in energy economics at Azad University - Central Tehran Branch.
As an undergraduate student, he published Sokhaneh Tazeh (New Comment) newspaper which was subsequently banned. After organizing a December 7 ceremony in 2006, he was deprived of the right to study for two semesters and was forced to relocate to Azad University - Karaj. But in Karaj, he was instrumental in organizing another December 7 event in 2008, the only such ceremony in a university in Tehran province that year.
تایید شش سال حبس تعزیری سلمان سیما شعبه ۵۴ دادگاه تجدیدنظر حکم شش سال حبس تعزیری سلمان سیما، عضو سازمان دانش آموختگان ایران را تایید کرد. خبرگزاری حقوق بشر ایران – رهانا رضا زارعی وکیل سلمان سیما گفت که درخواست تجدیدنظرخواهی نسبت به رای بدوی صادره از شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی در خصوص سلمان سیما که منجر به محکومیت وی به ۶ سال حبس تعزیری شده، از سوی شعبه ۵۴ دادگاه انقلاب اسلامی رد شده است. به گزارش ادوارنیوز، زارعی افزود: در لایحه تجدیدنظرخواهی خود، به‌طور مبسوط ایرادات شکلی و ماهوی دادنامه شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب را مورد اشاره قرار داده بودیم که متاسفانه دادگاه تجدید نظر به این نقایص توجهی نکرده است. گفتنی است فعالیتهای دانشجویی سلمان سیما در دانشگاه آزاد طی سالهای ۸۱تا ۸۶ اتهامات اصلی وی در این پرونده هستند. سلمان سیما همچنین پس از انتخابات سال گذشته در دو نوبت مجموعا قریب ۱۳۰ روز را در زندان بوده و پرونده مفتوحی نیز در این ارتباط دارد.
Posts
