Details of barbaric torture of social activist


Committee of Human Rights Reporters

Physical torture is a human rights violation that has been carried out against political prisoners from a very long time ago and because the media is focused on Tehran’s prisons, this inhumane treatment is being carried out much more violently in other towns especially in Kurdistan. The report below is an example of this brutal treatment of a Kurd prisoner named Ahmad Bob.
Ahmad Bob, is a social activist from Marivan who was jailed for 195 days in prison and was under severe physical and mental torture.
He was arrested on September 27, 2009 after agents of the Ministry of Intelligence broke down his home door and took him away with blindfolds without an arrest warrant. He was taken to a solitary cell in the Marivan Intelligence Agency. On the first night of his detainment he was interrogated and tortured without being formally charged…
In the first hours of detention, he had to confess that he was in contact with anti-revolutionary groups and had disrupted public order by bringing together people against the Islamic Republic. Since he was a civil rights and social activist, he did not accept any of the charges and did not give into confessing to lies and for this reason was tortured physically and mentally much more severely.
He was beaten with a military belt, kicked and punched by three people while shackled and blindfolded. His hands were then opened and while two people held his hands, another person opened his mouth and pulled out three of his front bottom teeth with pliers.
This was done by first loosening the teeth with pliers and then pulling it out and was continued until Bob passed out. Broken teeth, teeth that were pulled out, bloody clothes, inability to speak, gum inflammation, a bruised skull as a result of baton strikes and bruised eyes were the conclusion of Ahmad Bob’s first day of detention…
Batons, logs, military belts, pliers and vulgar and insulting language were the tools used to torture him. He was usually interrogated and tortured from sunset until sunrise to force him to make false confessions. In the first 33 days of his detention, he was not given any kind of medical treatment.
He was forced to sit on his knees and then stand up 1000 times and when he did this 100 times, he would be forced to do it all over again because he had missed a number. They beat him so much with a military belt that he was unable to stand on his feet.
He would also be forced to stand up for a long period of time which would sometimes continue for 10 hours. He was threatened at gun point and was asked to choose which of his fingers he would prefer to be blown off first.
They would keep him in a standing position and would then drop the pliers from over his head on his toes and blood gushed out on his toenails with every strike. They insisted he confess that he spied for America in these tortures.
They also threatened him with rape saying that raping infidels was lawful. He would be forced to sit on a lit gas stove but was severely beaten for resisting.
Ahmad Bob spent 33 days of his incarceration in a solitary cell in Marivan where he was under severe torture. He was kept in a cell which was the size of a soldier’s army blanket and was allowed to use the restroom three times a day which was also the only time he had access to drinking water.
His interrogations usually started at noon or in the afternoon and continued until the next morning and he was denied food in this time. He also was not given anything to wash himself with in these 33 days and was also deprived of bathing facilities. He was sometimes forced to crawl to the bathroom because of his severe weakened state. After 33 days, he was allowed to bathe but because of his physical condition and weakness he was only able to wash his hair with the help of a soldier.
After being transferred to Sanandaj Prison, he was kept in the quarantine section for 14 days where he was treated because he was suffering from skin diseases, gum infection and hemorrhage. He was then transferred to a solitary cell in the Sanandaj Intelligence Prison where he was interrogated and once again tortured.
He was tortured for refusing to make false confessions on television. He was laid on a bed and his hands were handcuffed to the bed along with his legs and toes. Then they started to whip the bottom of his feet while reciting the Quran.
He passed out a number of times under the strikes but was revived with water and the lashing continued. He could not control his urine in this time and vomited and was forced to wash the dirty blanket on the torture bed in his cell. According to his interrogators he was whipped 320 times.
The sounds that were played for him for three consecutive days via a headphone abused and tormented him. After four months and 20 days they told him to write his will because he was to be hanged.
He was taken to a room that same day which according to his interrogator was used for execution. He was forced to stand on a chair with wheels under a noose and forced to pull the noose around his neck. He was then handcuffed and shackled. This political prisoner was interrogated in this position and pressured into making false confessions.
After an hour, he was brought out from the noose. According to Bod at that time his whole body was wet and he was unable to stand up and fell to the ground like a corpse.
In one of the interrogations, his interrogator put out his cigarette on his elbow and told him that it was a memento to remember him by.
Interrogators of the Intelligence Agency took him by the tongue with pliers and pulled him around the room which rendered him unable to speak for four days. He was forced to make animal noises while moving on the ground on his hands and feet in the interrogation room. When he refused to do this, he was severely beaten again. They drilled holes in both soles of his feet and the signs of this barbaric torture are still evident on his feet. Being hanged from his legs was another form of torture carried out on Ahmad Bob.
In the five months of his incarceration, he was only allowed to call his family once. He was told to tell his family to come to visit him in prison. This is while his family was not allowed to visit him when they came to prison and instead his pregnant wife was interrogated for five hours. After 155 days, he was taken to the Marivan Public Prison. In this time, he did not have access to a lawyer.
He cannot easily walk because of the torture and the nerves on the bottom of his feet have been severely damaged. After 165 days of incarceration along with torture, he was released from prison on a 700 million rial (about 70,000 dollar) bail. His case is currently open in the first branch of the Marivan Revolutionary Court headed by Judge Lotfi. Until now, one trial was held for him with the presence of his lawyer, Khalil Bahramian, and the next trial is to be held on August 21.
According to Ahmad Bob, he has been charged with being a member of an anti-revolutionary group and spying for America.





شرح شکنجه‌هاي احمد باب، فعال اجتماعي شهر مريوان
شکنجه‌هاي جسمي يکي از موارد نقض حقوق بشر است که از ديرباز در مورد زندانيان سياسي در ايران اعمال شده و به دليل تمرکز رسانه‌اي بر زندان‌هاي تهران، اين رفتارهاي غير انساني در شهرستان‌ها، بخصوص در منطقه کردستان با شدت بيشتري؛ هر روز درحال وقوع است. گزارش زير نمونه‌اي از رفتارها و اعمال غيرانساني بر روي يک زنداني کرد به نام احمد باب است.
احمد باب، فعال اجتماعي اهل مريوان، مدت ۱۹۵ روز را در زندان بسر برده و تحت شديدترين شکنجه‌هاي بدني و روحي قرار گرفته است.
وي در غروب ۵ مهر ماه ۱۳۸۸ با ورود ماموران وزارت اطلاعات به منزلش و شکستن درب، بدون نشان دادن هيچ مدرکي بازداشت شده و با چشم‌بند از منزل به سلول انفرادي اداره اطلاعات مريوان منتقل مي‌شود. در همان شب اول وي را به اتاق بازجويي منتقل کرده و در حالي که از همان لحظه بازداشت به وي چشم بند زده بودند بدون تفهيم اتهام مورد بازجويي و شکنجه قرار مي‌گيرد...
در اولين ساعات بازداشت، وي بايد اعتراف مي کرد که با گروه هاي ضد انقلاب در ارتباط بوده و اقدام به بر هم زدن نظم عمومي از طريق جمع کردن مردم بر عليه جمهوري اسلامي مي‌کرده است. از آنجايي که وي يک فعال اجتماعي و مدني بوده، هيچ کدام از اين اتهامات را قبول نکرده و تن به اعترافات دروغين نمي‌دهد و پس از آن مورد شديدترين شکنجه‌هاي جسمي و روحي قرار مي‌گيرد.
در شرايطي که دست‌هايش با دستبند و چشم‌هايش با چشم بند بسته بوده توسط سه نفر با مشت و لگد و فانوسقه (کمربند پهن نظامي) مورد ضرب و شتم شديد قرار مي‌گيرد. پس از آن دست‌هايش را باز کرده، دو نفر آنها را نگه داشته و يک نفر نيز دهانش را باز کرده، به وسيله يک انبردست اقدام به کشيدن سه دندان جلويي فک پايين وي مي‌کند.
اين عمل به اين صورت بود که ابتدا دندان را با انبر دست شل مي‌کردند و سپس توسط همان انبردست آن را مي‌کشيدند و اين عمل را تا بي‌هوشي وي ادامه مي‌دادند. دنده‌هاي شکسته شده، دندانهاي کشيده شده، لباس‌هاي خوني، ناتواني در صحبت کردن، لثه‌هاي به شدت ورم کرده، جمجمه ورم کرده به واسطه کوبيدن باتوم به آن و چشم کبود شده حاصل اولين شب بازداشت احمد باب است...
باتوم، چوب، فانوسقه، انبردست و الفاظ رکيک و توهين آميز نيز ابزار شکنجه وي بود.معمولا از غروب آفتاب تا سپيده صبح وي را مورد بازجويي همراه با شکنجه قرار مي‌دادند تا تن به اعترافات دروغين دهد.اين در شرايطي است که تا ۳۳ روز هيچ‌گونه رسيدگي پزشکي به وي نمي‌شود.
وي را مجبور به انجام دادن «بشين پاشو» تا شماره‌ي هزار مي‌کردند و وقتي که اين کار را تا مرحله صد انجام ميداد، به دليل اين‌که يک شماره اشتباه کرده است مجددا بايد از اول اين کار را انجام مي‌داد. آنقدر با فانوسقه وي را مي‌زدند که قادر نبود بر روي پا بايستد.
ساعت‌هاي طولاني وي را مجبور مي‌کردند، سرپا بايستد که اين شرايط مي‌توانست تا ۱۰ ساعت هم طول بکشد. بوسيله يک کلت وي را تحديد به مرگ مي‌کردند، و از وي مي‌خواستند که خودش انتخاب کند در ابتدا کدام انگشتش را با شليک کلت قطع کنند.
او را سرپا نگه مي‌داشتند و انبردست را از جلوي پيشاني به سمت انگشتان پايش رها مي‌کردند، و با هر ضربه، خون از انگشتانش جاري مي‌شد. در زير شکنجه‌ها به وي اصرار مي‌کردند که بايد اعتراف کند براي آمريکا جاسوسي مي‌کرده است.
وي را تهديد به تجاوز مي‌کردند و توجيه‌شان اين بود که تجاوز به کافران از نظر آن‌ها حلال است. وي را مجبور مي‌کردند که بر روي يک چراغ گازي روشن بنشيند، که وي در برابر اين خواسته مقاومت کرده و هيچوقت بر روي اين چراغ نمي‌نشست، سپس براي اين تمرد ايشان را مورد ضرب و شتم شديد قرار مي‌دادند.
احمد باب ۳۳ روز از دوران زندان خود را در سلول انفرادي مريوان به سر برد، و تحت شديد ترين شکنجه‌ها قرار گرفت. شرايط نگه‌داري وي در زندان انفرادي مريوان به گونه‌اي بود که در سلولي که به اندازه يک پتوي سربازي بود نگه‌داري مي‌شد، و فقط روزي سه بار مي‌توانست از توالت استفاده کند، که فقط در همان توالت به آب خوردن دسترسي داشت.
بازجويي‌هاي وي معمولا از ظهر يا عصر شروع شده و تا صبح روز بعد طول مي‌کشيد، که در طول اين ساعت‌هاي طولاني هيچ‌گونه دسترسي به غذا نداشته است. احمد باب در طول ۳۳ روز مدت زندان خود به هيچ ماده‌ي شوينده‌اي دست‌رسي نداشته و از حمام نيز محروم بود. وي گاهي اوقات از شدت ضعف مجبور بوده است به صورت چهار دست و پا خود را به توالت برساند. در طول مدت ۳۳ روز در زندان اطلاعات مريوان تنها يک هفته بازجويي نشده و در تمام بازجويي‌ها تحت شکنجه قرار مي‌گرفت.
به دليل انتقال به زندان اطلاعات سنندج بعد از ۳۳ روز به وي اجازه مي‌دهند که به حمام برود اما به دليل ناتواني جسمي، تنها مي‌تواند سرش را به کمک يک سرباز بشويد.
پس از انتقال به زندان سنندج به دليل اينکه تمام پوستش قارچ زده، لثه‌هايش افونت کرده و دچار خونريزي داخلي شده بود به مدت ۱۴ روز در قرنطينه نگه‌داري شده و تحت درمان قرار مي‌گيرد و پس از ۱۴ روز به سلول انفرادي زندان اطلاعات سنندج منتقل شده و مجددا تحت بازجويي و شکنجه قرار مي‌گيرد.
همچنين وي را به علت سرپيچي از اعتراف تلويزيوني تحت شکنجه قرار مي‌دادند. او را روي تخت خوابانده و دستانش رابه وسيله دستبند به تخت بسته و انگشت‌هاي بزرگ پا را به هم و ساق پا را به تخت مي‌بستند، و با خواندن قرآن شروع به زدن شلاق بر کف پايش مي‌کردند.
وي بارها در زير ضربه‌هاي شلاق بي‌هوش شده و مجددا با ريختن آب بر روي صورتش به هوش آمده و مجددا ضربه‌هاي شلاق بر روي وي ادامه مي‌يافته است. وي بارها بر اثر شدت ضربه‌ها کنترل ادرارش را از دست مي‌داد، بارها استفراغ مي‌کرد و پتوي کثيف شده‌اي را که بر روي تخت انداخته بودند بايد به سلول برده و آن را مي‌شست. به گفته بازجويان در مجموع ۳۲۰ ضربه شلاق به وي زده شد.
صداهايي توسط يک هدفون به وي منتقل مي‌کردند که وي را شديدا عصبي و خسته مي‌کرده و تا سه روز در گوشش باقي مي‌ماند. بعد از چهار ماه و ۲۰ روز به وي اعلام مي‌کنند که وصيت‌نامه‌اش را بنويسد، زيرا که قرار است اعدام شود.
در غروب آن روز وي را به اتاقي مي‌برند که به گفته بازجويان مخصوص اعدام است. او را مجبور مي‌کنند که بر روي صندلي چرخ داري که در زير طناب‌ دار بود بايستد و طناب دار را بر روي گردنش بياندازد، سپس به او دستبند زده و پاهايش را نيز پابند مي‌زنند. در آن حالت از وي بازجويي کرده و مي‌خواهند که تن به اعتراف بدهد.
پس از يک ساعت وي را از چوبه دار پايين مي‌آورند، اين در شرايطي است که تمام بدنش خيس شده و به گفته‌ي خودش قادر به ايستادن نبود، و مانند يک انسان بي‌جان بر روي زمين مي‌افتد.
در يکي از بازجويي‌ها، بازجو سيگار روشن را بر روي آرنج وي خاموش کرده و به او مي‌گويد که اين هم يادگاري من است براي تو.
بازجويان وزارت اطلاعات زبان وي را با يک انبردست گرفته و دور اتاق مي‌چرخاندند تا حدي که به مدت ۴ روز قادر به صحبت کردن نبود.او را مجبور مي‌کردند که چهار دست و پا دور اتاق بازجويي حرکت کند و صداي حيوانات را در بياورد، و وقتي از انجام اين کار امتناع ميکرد وي را شديدا مورد ضرب و شتم قرار مي‌دادند. کف هر دو پايش را با مته سوراخ کردند که هنوز آثارش باقي مانده است. آويزان کردن از پا نيز يکي ديگر از موارد شکنجه بود که بر روي ايشان انجام مي‌شد.
احمد باب در طول مدت پنج ماهه بازداشت در انفرادي تنها يک بار توانست با خانواده خود به صورت تلفني صحبت کند، که به وي اعلام مي‌کنند از خانواده‌اش بخواهد براي ملاقات به زندان بيايند. اين در شرايطي است که پس از حضور خانواده هيچ ملاقاتي انجام نمي‌شود و همسر وي که باردار هم بود به مدت پنج ساعت مورد بازجويي قرار مي‌گيرد. وي پس از مدت ۱۵۵ روز به زندان عمومي مريوان منتقل شده، و در طول اين مدت، هيچ‌گونه دسترسي به وکيل نداشت...
وي هم اکنون در اثر شکنجه و ضربه‌هاي شلاق نمي‌تواند به آساني راه برود و عصب‌هاي کف پايش به شدت آسيب ديده است.
احمد باب پس از تحمل ۱۶۵ روز بازداشت همراه با شکنجه، با قرار وثيقه ۷۰۰ ميليون ريالي از زندان آزاد مي‌شود، و هم اکنون پرونده وي در شعبه اول دادگاه انقلاب مريوان به رياست قاضي لطفي مفتوح است. تا کنون يک جلسه از دادگاه وي با حضور وکيلش آقاي خليل بهراميان برگذار شده و جلسه بعدي دادگاه قرار است در تاريخ سي‌ام مرداد ماه برگزار شود.
به گفته احمد باب اتهاماتي که در پرونده وي مطرح شده، عضويت در گروهک‌هاي ضد انقلاب و جاسوسي براي آمريکا است. (كميته گزارشگران حقوق بشر – 11/5/89)

0 comments:

Post a Comment

top