IRAN 2nd week jan 2011. HR report: Inhumane treatment and cruel punishments

Officials return political prisoner cancer patient to prison after heavy surgery
According to reports, jailed Bazaar merchant Mohsen Dokmeh Chi (who is also the father of an Ashraf resident) was returned to prison despite being in critical condition after a heavy surgery for his pancreas cancer. He has been prevented from receiving chemotherapy.
This political prisoner was taken to the hospital on December 18, 2010 four months after he developed cancer and because of his severe pain and severe weight loss and received a 5 hour surgery on December 25. However, his doctors announced that his operation was unsuccessful and said that he had to receive chemotherapy as the second phase in his treatment. Because of the delay in treatment, his chances of being treated by chemotherapy are also very low.
His doctors announced to the Tehran Prosecutor that he still had to been hospitalized for his treatment to continue and that being taken back to prison could have life threatening consequences. Nevertheless, intelligence interrogators and Prosecutor Abbas Dolat Abadi paid no heed to the medical recommendation and stopped his treatment, returning him to cellblock 350 in Evin Prison.
This jailed Bazaar merchant is suffering from severe pain which prevents him from resting. He is currently in cellblock 350 in critical condition and is denied treatment. Mr. Dokmeh Chi can barely move and cannot eat the prison food.
His family has gone to the Tehran Prosecutor a number of times but Abbas Dolat Abadi refuses to see them. His secretary has told the Dokmeh Chi family that the medical report has been sent to the Intelligence Agency, but they have still not answered. (Human Rights and Democracy Activists in Iran – Jan. 15, 2011)

Death row Kurd political prisoner details torture and forced confessions in letter from prison
Letter of death row Kurd political prisoner Zaniar Moradi

My name is Zaniar Moradi, son of Eqbal Moradi, resident of Marivan, and born in
1988…
On August 2, 2009, I was arrested by the Marivan Intelligence Agency
and after 24 hours of detention, I was transferred to the Sanandaj Intelligence
Agency without even being interrogated. My one of friends (Loqman Moradi) who is
a close relative was also taken to the Sanandaj Intelligence Agency without my
knowledge.
I was alone in a cell in the Sanandaj Intelligence Agency. After
one day, I was taken to the basement, where the interrogations started, with
shackles and blindfolds. At first, they talked about my father and I told them
that my father had nothing to do with me. They told me that I was no different
than my father (who is a political activist). My father was the subject of the
interrogations on that first day. They tied me to a bed and flogged my body and
used very profane language to insult my family. After severe torture, I was
taken back to my cell and I had become very weak. I did not know if it was day
or night and after a short time, I was once again taken to the basement. Four or
six interrogators interrogated and tortured me while I had blindfolds and they
said that I had murdered some people. But I did not accept the charges and they
tortured me even more and said that I had to accept the charges else my family
would have problems and I would die under torture. However, I still did not
accept the charges…
(In the end) because I could not tolerate these kinds of
torture, I accepted the charges. They did not bring any doctors to treat me and
my friend and I are still suffering from the torture signs. After 18 months of
prison, I was forced into accepting the charges…
They wanted me to talk
against my father and say that he was involved (in the killing of the son of the
Marivan head of Friday Prayers). However, I did not talk against him. They
started torturing me again and forced my legs open and kicked me in my
reproductive organs. After they charged us with everything they wanted to under
threats and torture, they said that they would only keep us in prison for a
short time and would then satisfy the families of the victims and release us.
We were kept in solitary cells in the Sanandaj Intelligence Agency for 9
months but in the first two months that I was in solitary, I could not do
anything on my own because of the pain from the tortures. After about 9 months
during which my friend and I were kept in different cells without any phone
calls or visits, we were taken to the Sanandaj Central Prison… They took us to
the Intelligence Agency again after 6 months and demanded that we say we worked
for Britain. But we refused. They asked us to talk about a person named Jalil
Fatahi in front of the cameras… The interrogators said that they wanted to cause
problems for the British government. We were kept in solitary cells in the
Sanandaj Intelligence Agency for another month and they told us we would be
released in a matter of months.
One day they came after us and put us in a
car with shackles and blindfolds and told us on the way that we were going to
Tehran for a trial. They told us not to say anything in the court session and to
accept all the charges.
They took us directly to solitary cells in Evin
Prison’s Cellblock 209 and kept us there for a month and a half without any
visits or phone calls. In all this time, my family knew nothing of my
whereabouts and we did not see any of the interrogators. We were taken to the
15th branch of the Revolutionary Court in Tehran with shackles on December 22,
2009. My friend and I could not say anything in court because they had poisoned
us. Judge Salavati did not even know if I was Zaniar or (my friend) Loqman.
Loqman’s sentence was different from mine because of a political case he had
before this. Judge Salavati announced Loqman’s sentence to me…
After
convicting us with whatever they pleased in court, we were taken back to
cellblock 209. The tortures and pain we were subjected to in the Sanandaj
Intelligence Agency started again and I was denied medical treatment. After one
week, we were transferred to Rajayi Shahr (Gohardasht) Prison in Karaj. When I
saw the newspapers in prison, I realized the injustice we were subjected to and
that they wanted to execute us to cover up their own crimes but no one in
Marivan believes that we did such a thing and even the family of the victim told
people that they still do not believe and will not believe that we did such a
thing…
My only crime is that my family is political. In this way, they want
to attack all political families. They forced us into giving confessions under
threats and brutal torture and I strongly deny all the charges. Political
prisoner

Zaniar Moradi

(Human Rights and Democracy Activists in Iran – Jan. 16, 2011)


Security forces attack young prisoners in Gohardasht Prison in Karaj
On Thursday, January 20, young prisoners from Hall 12, Cellblock 4 in Gohardasht Prison in Karaj who were recently transferred to Hall 7, Cellblock 3, protested being kept in the hallways of this cell in the cold temperatures and under inhumane conditions and were violently attacked by prison guards.
These prisoners fought back and a violent clash ensued. Special Guards forces in the prison aided prison guards in the attack and brutally beat the young prisoners.
Fourteen prisoners were thrown in solitary in the clash including Farshid Qahremani and Hoseein Ranjbar. Gerami, the Internal Manager of the prison violently beat these two prisoners with a baton. These prisoners are in danger of being physically, sexually and mentally tortured.
Notably, a large number of young prisoners from Hall 12, Cellblock 4 who were recently transferred to Hall 7, Cellblock 3, were kept in freezing temperatures in the hallway in inhuman conditions and this led to their protests. (Human Rights and Democracy Activists in Iran – Jan. 20, 2011)

قطع درمان بازاري زنداني و انتقال وي در شرايط بسيار حاد جسمي به زندان
بنابه گزارشات رسيده به "فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران،بازاري زنداني محسن دکمه چي عليرغم شرايط وخيم وحاد جسمي بدليل عمل جراحيسنگين و ابتلا به سرطان لوزالمعده از بيمارستان به بند بازگردانده شد و مانع شيمي درماني وي شدند .
بازاري زنداني محسن دکمه چي پس از 4 ماه بيماري و تحمل دردهاي شديد ،کاهش وزن و زردي 27 آذر ماه به بيمارستان منتقل شد و در 4 دي ماه تحت عمل جراحي سنگين 5 ساعته قرار گرفت.اما پزشکان معالج بدليل ابتلاي آقاي دکمه چي به سرطان لوزالمعده عمل جراحي وي را ناموفق اعلام کردند و دومين مرحلۀ درمان را شيمي درماني قرار دادند که به علت تاخير در درمان وي امکان بهبودي با اين شيوۀ معالجه بسيار پايين است.
پزشکان معالج وي طي گزارشهاي پزشکي به دادستاني تهران اعلام کردند که او بايد همچنان در بيمارستان بستري بماند تا درمان ادامه يابد و انتقال او به زندان خطر جدي جاني دارد. اما بازجويان وزارت اطلاعات و عباس جعفري دولت آبادي يکي از سرکوبگران زندانيان سياسي به توصيه هاي پزشکي توجه نکردند درمان وي را متوقف و به بند 350 زندان اوين بازگرداندند.
بازاري زنداني به دليل پيشرفت سرطان لوزالمعده از دردهاي فوق العاده شديد رنج مي برد و از شدت درد قادر به استراحت نيست. او در حال حاضر در بند350 با شرايط وخيم جسمي بسر مي برد و از امکانات درماني محروم مي باشد.آقاي دکمه چي به سختي قادر به حرکت است و قادر به مصرف کردن غذاي زندان نيست.
خانواده بازاري زنداني بارها به دادستاني مراجعه کرده اند اما عباس جعفري دولت آبادي از روبرو شدن با اين خانواده و پاسخگويي خوداري مي کند و دفتردار وي مي گويد که گزارشات پزشکي به وزارت اطلاعات ارسال شده اما هنوز پاسخي به آنها داده نشده است. (فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران – 25/10/89)

شکنجه هاي وحشيانه و غير انساني بازجويان وزارت اطلاعات براي گرفتن اعترافات تلويزيوني از يک زنداني سياسي
اينجانب زانيار مرادي فرزند اقبال مرادي ساکن شهر مريوان متولد سال 1367 و داراي يک سابقۀ سياسي هستم...
در تاريخ 11مرداد 1388 اداره اطلاعات مريوان من را گرفت و بعد از 24 ساعت بازداشت در سلولهاي انفرادي اطلاعات بدون هيچ بازجويي من را به اطلاعات سنندج منتقل کردند و در حالي که يکي از دوستانم را که با هم رابطۀ خانوادگي خيلي نزديک داشتيم بدون اينکه من خبر داشته باشم به اطلاعات سنندج آورده بودند.
درسلول اطلاعات سنندج که تنها بودم و توالت و حمام هم در خود سلول بود و در وضعيت خيلي بدي بودم بعد از يک روز با چشم بند و دست بند و پابند من را به زير زمين که خيلي تاريک بود بردند و بازجويي ها را شروع کردند در اوايل بازجوييها از وضعيت پدرم حرف مي زدند به آنها جواب دادم که پدرم به من هيچ ربطي ندارد و آنها گفتند که تو با پدرت براي ما هيچ فرقي نداري در همان روز اول که موضوع بازجويي در مورد پدرم بود من را به يک تخت بسته بودند و با شلاق به بدنم مي زدند و فحش خواهر مادري مي دادند و بعد از شکنجه هاي زيادي که دادند و من هم بي حال شدم به داخل سلول بردند و اصلا از وضعيت شب و روز خبر نداشتم و بعد از مدتي دوباره به زير زمين بردند و موضوع اتهام هاي که به من زدند و تعداد بازجوهاي که 4 الي 6 نفر بودند و با چشم بند بازجويي و شکنجه مي کردند گفتند اين افراد را تو به قتل رسانده اي اما من قبول نکردم و شکنجه را بيشتر کردند و گفتند که بايد حتما قبول کني و گرنه خانواده ات را دچار مشکل مي کني و خودت هم زير شکنجه مي ميري اما باز هم قبول نکردم...
من هم به ناچار قبول کردم چون نمي توانستم اين نوع شکنجه ها را تحمل کنم و بشدت ….., داشتم وديگر در برابر شکنجه هاي بي رحمانه دوام نداشتم. حتي هيچ دکتري براي معالجۀ من نياوردند و هنوز هم هر دوي ما مشکل داريم بعد از 18 ماه زندان و به ناچار قبول کردن اتهام ها...
مي خواستند در مورد پدرم حرف بزنم و بگويم که پدرم در اين ماجرا است. اما من اين را نگفتم و دوباره به زير شکنجه بردند پاهايم را باز مي کردند و با لگد به بيضه هايم مي زدند و بعد از اينکه تمام خواسته هاي خودشان را برآورده کردند و هر اتهامي که خواستند با زور شکنجه و تهديد به ما بستند و گفتند بيش از يک مدت کمي شما را در زندان نگه نمي داريم و زود بدون اينکه کسي بفهمد رضايت خانواده ها را مي گيريم و آزادتون مي کنيم .
ما را در سلول انفرادي اطلاعات سنندج به مدت 9 ماه نگه داشتند اما در 2 ماه اول که در سلول بودم از درد شکنجه ها نمي توانستم کارهاي شخصي خود را انجام بدهم تا اينکه به مرور زمان کمي خوب شدم و هيچ اقدامي براي معالجه ام نکردند و بعد از 9 ماه که من ودوستم جدا از هم در سلول بوديم بدون تلفن و ملاقات به زندان مرکزي سنندج منتقل کردند.. بعد از 6 ماه ما را خواستند و باز به اطلاعات بردند و خواستند که ما بگوييم که اين کار را براي انگليس کرديم ولي ما نگفتيم و خواستند در بارۀ شخصي بنام جليل فتاحي که رابط اصلي ماجرا قرار داده بودند دوباره حرف بزنيم و آنها فيلم برداري کنند. چون جليل فهميده بود برايش توطئه چيده اند و جانش در خطر است به کشور انگليس رفته و حالا در آنجا پناهنده شده و مي گفتند مي خواهيم براي دولت انگليس دردسر درست بکنيم و به مدت يک ماه ديگر در سلول انفرادي اطلاعات سنندج مانديم و گفتند چند ماه ديگر آزاد مي شويد.
ما منتظر بوديم تا اينکه يک روز آمدند دنبال ما ،ما را با چشم بند و دست بند و پابند سوار ماشين کردند و در راه گفتند که به تهران مي رويم براي دادگاهي و در جلسۀ دادگاه هيچ حرفي نزنيد و کليۀ اتهام ها را قبول کنيد.
ما را مستقيم به سلولهاي انفرادي اطلاعات اوين بند 209 بردند به مدت يک ماه و نيم بدون اينکه ملاقات و تلفن داشته باشيم خانواده ام در اين مدت هيچ خبري از ما نداشتند ، ما هيچکدام از بازجوها را نديديم. ما را در تاريخ 1 دي 89 با پابند و دست بند به دادگاه انقلاب تهران شعبۀ 15 بردند و در جلسۀ دادگاه من و دوستم به هيچ عنوان نتوانستيم حرف بزنيم چون ما را بشدت مسموم کرده بودند و قاضي که صلواتي بود اصلا نمي دانست که من زانيار هستم يا لقمان چون لقمان حکم ديگري داشت به مدت 1 سال به خاطر پرونده سياسي که قبلا داشت. قاضي صلواتي حکم را به من ابلاغ مي کرد...
بعد از دادگاه که هر اتهامي خواستند به ما زدند ما را به اطلاعات اوين بند 209 برگرداندند و اصلا بازجوها را نديديم و در اوين هم درد شکنجه هايي که در اطلاعات سنندج کرده بودند دوباره شروع شد و اصلا هيچ اقدامي براي معالجۀ من نکردند.بعد از يک هفته ما را به زندان رجايي شهر منتقل کردند تا اينکه در زندان رجايي شهر روزنامه ها را ديديم و دانستيم که چه نامرديهايي در حق ما کرده اند و مي خواهند ما را اعدام کنند تا جنايتهاي خود را بپوشانند ولي هيچ کس در شهر خودمان مريوان باور نمي کند که ما اين کار را کرده ايم حتي خانوادۀ خود مقتولين که پيش مردم گفته اند که ما هنوز باور نداريم و نخواهيم کرد که اين کار را اين افراد کرده اند...
و تنها گناه من اين است که خانواده من سياسي است ،از اين طريق مي خواهند به تمام خانواده هاي سياسي ضربه بزنند و ما را زير تهديدها و شکنجه هاي وحشيانه وزارت اطلاعات سنندج مجبور به اين اعتراف کردند و به شدت اين اتهامات را تکذيب مي کنيم زنداني سياسي زانيار مرادي (فعالين حقوق بشر ودمكراسي در ايران – 26/10/89)

درگيري و اعتراضات گسترده جوانان زنداني با نيروهاي گارد و پاسداربندها در زندان گوهردشت کرج
روز پنجشنبه 30 دي ماه در سالن 7 بند 3 زندان گوهردشت که اخيرا تعداد زيادي از جوانان سالن 12 بند4 را به اين بند منتقل کرده بودند و آنها را در راهرو بند در سرماي شديد و شرايط غير انساني قرار داده بودند بصورت دست جمعي اقدام به اعتراض نمودند که با يورش وحشيانۀ پاسداربندها مواجه شدند.
جوانان زنداني معترض به مقابله با پاسداربندها برخواستند و درگيري شديدي بين آنها روي داد. در پي اين درگيريها گارد زندان به کمک پاسداربندها شتافت و به جوانان زنداني يورش بردند و آنها را وحشيانه مورد ضرب و جرح قرار دادند..
در اين درگيري بيش از 14 نفر از جوانان زنداني توسط پاسداربندها و گارديهاي زندان به سلولها انفرادي منتقل شدند که اسامي 2 نفر از آنها زندنانيان فرشيد قهرماني و حسين رنجبر مي باشد.گرامي مدير داخلي زندان اين 2 زنداني را وحشيانه با باتون مورد ضرب و شتم قرار مي داد.خطر جدي قتل شکنجه وحشيانۀ جسمي،جنسي و روحي اين زندانيان را تهديد مي کند
لازم به يادآوري است که تعداد زيادي از جوانان زنداني روز گذشته از سالن 4 زندان گوهردشت به سالن 7 بند 3 منتقل شده اند و آنها را در شرايط سخت و غير انساني و سرماي شديد در راهروها نگهداري مي کنند و اين مسئله باعث اعتراض آنها گرديد.
(فعالين حقوق بشر و دمکراسي در ايران – 30/10/89)