Posts
Iran arrests mother of executed brothers in Isfahan after their funeral
The mother of Mohammad and Abdollah Fathi (who were hanged a few days ago by the Iranian regime) and the person filming the funeral procession and a number of other mourners were arrested.
According to reports from Shahin Shahr, a large crowd participated in the funeral of two executed brothers Abdollah and Mohammad Fathi who were hanged yesterday in the Isfahan Central Prison…
Mohammad and Abdollah’s mother was summoned (by security forces) after the ceremony. She was reportedly summoned to answer a few questions. There is still no news on those who were arrested. (International Campaign against Execution – May 18, 2011)
Social arrests
Security forces raid private parties in Mashhad, arrest dozens of men and women
The State Security Forces and police agents of the Golestan Dam Base in the Khorasan Razavi Province arrested 17 men and 11 women in a mixed party who were partying with improper clothing. Police found alcoholic beverages and satellite equipment in the home.
Notably, the Khorasan police have been able to arrest dozens in mixed parties. A while ago in a similar instance, the SSF arrested 13 men and 4 women with improper clothing in a party in the Tarqabeh- Shandiz area. Also this week, 16 men and women were arrested in a night party in the Tarqabeh Shandiz. (Ati News state-run website – May 17, 2011)
Prison
Prison Condition
Eyewitness Describes Horrific Conditions Inside Karoon Prison In Ahvaz
Payman Roshan Zamir, a political prisoner who spent one month of his six-month detention inside Ward 6 of Karoon Prison in Ahvaz, described the conditions inside Karoon Prison in an interview with the International Campaign for Human Rights in Iran. According to Roshan Zamir, the prison holds more inmates than its capacity and suffers from deplorable hygiene standards, and political prisoners inside the prison are mixed together with other types of prisoners who have committed crimes such as drug trafficking or murder, creating a very difficult environment for them.
“In Ward 6, which is assigned to political prisoners (before they were fortunately moved to another location), of a total of 360 prisoners only 52 were political prisoners, and the others had crimes such as theft or drugs. Even if they wanted to stand on their feet next to one another, this many prisoners would not fit inside the ward. The Karoon Prison in Ahvaz has 10 wards, and in all its wards there are more prisoners than there is space. In Ward 6 where I stayed, 150 people or more were ‘courtyard sleepers.’ All the prison authorities do is assign the prisoner to a ward; he will have to find space himself. When a political prisoner arrived, others would try to fit him wherever they could in the room. But other types of newcomer prisoners either had to have money to buy space, or if they were ex-cons their friends would help them find a space inside the ward. Otherwise, a first-time prisoner, especially those who didn’t have any money, would become a ‘courtyard sleeper.’ Because there was no other space inside the wards,” Roshan Zamir explained to the Campaign.
The head of Khuzestan Province’s Prisons Organization told Iranian Student’s News Agency (ISNA) on 23 April that the number of incoming prisoners in Khuzestan prisons rose 38% from last year. “This volume of incoming prisoners makes our work difficult and causes our workload to increase. Currently, each day 4,500 families come to Khuzestan prisons with requests such as visiting with prisoners,” he said.
Payman Roshan Zamir, who blogs on “Oos Peyman,” and is Editor-in-Chief of “Talar-e Haft-e Tir,” is currently out of prison on bail. His next court session will be held on 14 June at Branch 3 of the Ahvaz Revolutionary Court, with Judge Barani presiding. His charges are “propagating against the regime,” and “insulting the leader”–neither of which the political activist accepts. He was arrested at his home on 20 January and was released on 29 February after being detained inside the Intelligence Office and Karoon Prison.
After the publication of a recent letter by Zia Nabavi, addressed to Mohammad Larijani, Head of the Iranian Judiciary’s Human Rights Council, in which he described the dire conditions of the Karoon Prison in Ahvaz, all 52 political prisoners of the prison were transferred to another prison known as a “treatment clinic,” some 20 kilometers outside Ahvaz. During telephone calls to their families, they have stated that their conditions are a lot better than they were in Karoon Prison. Even so, some 4,500 prisoners remain exposed to the horrific and un-standard conditions of Karoon Prison. Zia Nabavi is a student who was sentenced to 10 years’ imprisonment in exile at the Ahvaz Karoon Prison. Payman Roshan Zamir is a friend of Zia Nabavi’s who spent a month of his recent imprisonment next to Nabavi.
The Justice Minister, Morteza Bakhtiari, recently visited Karoon Prison. Reports of the visit, however, did not reflect any mention of the appalling way the prisoners were kept, the situation with hygiene and health, or the prison’s failure to separate the prisoners according to their crimes and charges, a requirement stipulated by law. “The evolution of the Khuzestan prisons, as compared to the past, is huge, broad, and unique in all aspects and areas”.
“The most important point about this prison was the existence of ‘courtyard sleepers,’ something I have never seen even in the movies. Imagine, if someone is homeless, when it snows or rains, he can take cover somewhere, but the ‘courtyard sleepers’ in Karoon Prison cannot even take refuge anywhere. They have to stay under the snow and rain, especially as it rains a lot in Ahvaz. Sometimes the ‘courtyard sleepers’ have to remain under the rain for one or two days. Occasionally, the prison sewer system acts up, too, and fills up the courtyard. Then the courtyard sleepers have to pick up their blankets and personal items and try to drain the flooded sewer, but then they have to put their blankets and things back in the same place where the sewer flood was,” Roshan Zamir told the Campaign.
He added that prisoners inside Ward 6 of Karoon Prison were not separated according to their crimes. “Fortunately, the other prisoners treated the political prisoners with respect. Maybe one of the reasons was that they [the political prisoners] had a better financial situation and many times they helped the courtyard sleepers with food and other needs. Most of the prisoners were drug addicts and did not have the energy to move. The healthiest prisoners I saw were the political prisoners. But I saw a lot of unprovoked attacks, especially when the prisoners smoked crystal meth, they would suddenly attack each other with a knife or with boiling water”.
“Karoon prisoners use unfiltered water, which is seriously dirty. Ahvaz water is unhealthy and tastes bad and it causes kidney stones. I saw a lot of prisoners who had kidney stones. They have problems with their food, too. The prisoners are not given fruits and vegetables. Only twice per month, the prison store offers fruits and vegetables. As you can imagine, if someone is lucky, he can get one kilogram of fruit a month. There is no beef or poultry on the menu. Once a week, the prison store offers meat and only those who can afford it will buy it. Most prisoners cannot financially afford it. Most of those who are involved in drug dealing inside the prison have a good financial situation. The day I was going to court, I talked to a prisoner in the car who said [some prisoners] earn about $6,0000 to $7,000 per month through selling drugs in prison,” Roshan Zamir added. (International Campaign for Human Rights in Iran – May 13, 2011)
Prisoner of Conscience Hashem Khastar Describes Illegal Treatment of Prisoners
In an open letter to the Head of the Judiciary and Minister of Intelligence, Seyed Hashem Khastar, retired teacher and prisoner of conscience who has been in prison for close to two years inside Mashad’s Vakilabad Prison without a single day of furlough, described details of his prosecution and imprisonment, including prisoner abuse, unfair trials, and illegal actions by judicial and police authorities. Khastar’s letter demonstrates the unjust treatment of prisoners of conscience by the Ministry of Intelligence and judicial system. Describing his interrogations, Khastar states that security forces asked him questions about his private life, and have been keeping him among thieves and drug addicts. He mentions his six-minute trial that resulted in a sentence of six years in prison. The International Campaign for Human Rights in Iran published the full text of the letter in its Persian blogs. Here are translated excerpts of the letter in English:
“I was arrested on 15 June 2009, while sitting on a park bench like other people, hearing the Ferdowsi University students chanting slogans on the other side of the street. A cleric who had removed his frock touched my shoulder from behind and said: ‘Are you Mr. Khastar?’ I said yes and he said: ‘Come with me.’… At the Ministry of Intelligence detention center, I was interrogated while blindfolded and facing a wall. The interrogator asked me about my private family life. I was in solitary confinement for six days”.
“I was transferred to the Revolutionary Court again on 27 July 2009 in prison uniform and with hand and foot cuffs. I didn’t have a lawyer and when I defended my legal rights, I was sentenced to six years in prison. One of my cell-mates who is a Sunni cleric was sentenced to ten years in prison, whereas seven others received between one and six years in prison. When his family asked the judge why he was sentenced to ten years, the judge said ‘because he talked too much.’ ‘Talking too much’ means defending yourself before a judge is a crime,” said Khastar, describing his trial in the lower court.
Khastar mentions in his letter that after he was released on bail on 27 August 2009, he tried to find a lawyer to defend him during the allotted 20 days after the verdict is announced in order to file for an appeal. He says the lawyers he picked were afraid to take his case and one lawyer withdrew when he was threatened by the judge. Another lawyer was threatened by the Ministry of Intelligence. Khastar eventually found a lawyer, but was unable to read the defense bill his lawyer submitted, or the ruling issued in his case, which sentenced him to two years in prison. He was arrested again and transferred to prison without being notified of the appeals court ruling in advance.
Describing his prison treatment, Khastar wrote, “After transferring me to prison, they first took me to the Quarantine Ward and then to Hall 102 of Ward 5, where murderers, drug traffickers, and thieves are kept. We slept in the hallways there….they transferred me to Ward 4′s second floor where most of the inmates are drug addicts and thieves…the former Warden had a strange grudge against political prisoners. Whenever I was transferred outside for whatever reason, like going to the hospital or the Medical Examiner, he would make me strip and get naked for his search, and would order that I be searched again”.
Detailing his ailments and cruel treatment by prison authorities, Khastar added, “In 2010, the retinas in both my eyes were torn and I realized that I had developed high blood pressure and I started taking pills to control it. Because the prison food has no fiber (there is no fruit or vegetable) I had to have surgery in my digestive tract. Not once were the prisoners given fruit in six months. They transferred me to Imam Reza Hospital in hand and foot cuffs and a hospital uniform. They took me to my tests with the same hand and foot cuffs. The day they took me to the operating room, they couldn’t find the key to my ankle cuffs, so they postponed the surgery for one day. After my operation, when I regained consciousness, I heard the officers saying that my feet had to be chained to the bed…the doctor said after examining me at 8 a.m. that I had to stay in the hospital one more day, but at 11, the guards said that I had been released. They transferred me to the prison in an ambulance….they transferred me in such a rush that they didn’t take any instructions from the doctor, nor did they bring any of my medical documents from the hospital…they sent me to the prison infirmary and the doctor on duty said that because it was a holiday, the pharmacy was closed and they couldn’t get my prescription filled, so they couldn’t give me any medicine. Three months later, I have not been fully healthy”. (International Campaign for Human Rights in Iran – May 10, 2011)
Prison sentence
Political prisoner sentenced to 25 years of prison
Vahid Nabi Zadeh, a resident of Salmas was sentenced to 25 years of prison.
According to reports, this 28 year old man from the Gol Adam Village in Salmas was arrested in 2006 by agents of the Intelligence Agency in Salmas on charges of cooperating with a Kurd party and was temporarily released on a heavy bail. He was later cleared of the charges in court.
In 2008 while he was working as a taxi driver using his own car in the road between the Seh Rah and Hilran Village, he was accidently caught in the middle of a clash between Revolutionary Guards Forces and the Pejak organization which led to the death of a RGC official. After he left the scene, his car broke down and he was forced to leave his car by the road close to the scene of the clash and left the scene of the clash on foot. After a few days, security forces arrested his father and brother and he was forced to turn himself in because of pressure and torture of his family.
His father and brother were released after he turned himself in. He was transferred to the Salmas Prison after four months of detention in the Intelligence Agency in this town and was sentenced to death in a trial. Because he was previously cleared of the charges, his sentence was lowered to 25 years of prison. He was transferred to Zanjan Prison about one and a half years ago and is serving his prison term there…
When the news of his death sentence was announced to his family, his father suffered a brain stroke and is currently crippled and in critical condition. (Human Rights Activists in Iran – May 17, 2011)
دستگيريهاي خودسرانه
دستگيريهاي سياسي
بازداشت مادر دو برادر اعدام شده و چند نفر ديگر در مراسم خاکسپاري
به گزارش خبرنگار کميته بين المللي عليه اعدام از شاهين شهر، امروز جمعيت زيادي با تشييع پيکر دو برادر عبداله و محمد فتحي که ديروز در زندان مرکزي اصفهان اعدام شدند، اعتراض و نفرت خود عليه اعدام اين دو برادر را به نمايش گذاشتند...
مادر محمد و عبدالله بعد از مراسم احضار شده است. گفته اند براي چند سوال و جواب احضار شده است. تا اين لحظه عصر چهارشنبه خبري از دستگير شدگان نيست. (کميته بين المللي عليه اعدام – 28/2/90)
دستگيريهاي اجتماعي
بازداشت 35 زن و مرد در 2 ميهماني خصوصي
به دنبال برخورد پليس ناجا با مجالس و پارتي هاي مختلط مأموران پاسگاه سد گلستان در استان خراسان رضوي 17 مرد و 11 زن را که با "وضع زننده اي" درحال پايکوبي بودند بازداشت و در بازرسي از اين محل، مقاديري مشروبات الکلي، تعدادي تجهيزات ماهواره اي کشف شد .
سايت حکومتي آتي نوشت:گفتني است تاکنون پليس خراسان موفق به دستگيري دهها نفر در پارتي هاي مختلط به دنبال "گزارشهاي مردمي" شده است.چندي پيش در ديگر مورد مشابه پليس ناجا در منطقه طرقبه - شانديز نيز 13 مرد و 4 زن را با پوشش زننده بازداشت کردند . همچنين در اين هفته 16زن و مرد در يک ميهماني شبانه در شهرستان طرقبه شانديز بازداشت شدند. (آتي نيوز – 27/2/90)
زندان
شرايط زندان
زندان کارون اهواز به روايت شاهدعيني: تراکم بيش از حد؛ بهداشت وتغذيه بسيارنامناسب؛ وبازار داغ موادمخدر
چندي پيش سيدمرتضي بختياري وزير دادگستري از زندان کارون اهواز ديدار کرد ولي در اين ديدار هيچ خبري از انعکاس وضعيت نابهنجار نگهداري زندانيان، وضعيت بهداشت و سلامت و نيز توجه به تفکيک زندانيان بر اساس جرائم واتهامات آنها مطرح نشد. او درخصوص وضعيت زندان هاي استان خوزستان گفت: «تحول در زندانهاي خوزستان نسبت به گذشته ، بزرگ، گسترده و در تمامي ابعاد و بخشها بي نظير است.» منبع عکس: وب سايت سازمان زندان ها
پيمان روشن ضمير، زنداني سياسي که يکماه از دوران بازداشت خود را در بند ۶ زندان کارون اهواز به سر برده است درگفت وگويي با کمپين بين المللي حقوق بشر در ايران به شرح وضعيت زندان کارون خوزستان پرداخته است. به گفته وي نگهداري بيش از ظرفيت زندانيان، وضعيت بهداشتي اسف بار و وجود نداشتن تفکيک بين زندانيان سياسي و جرائم ديگر مانند قاچاق مواد مخدر، قتل و يا اعتياد از جمله مواردي است که شرايط بسيار ناگواري را براي زندانيان در اين زندان پديد آورده است.
آقاي روشن ضمير درتوضيح موضوع تراکم زندانيان و فقدان جاي مناسب براي آنها در زندان کارون اهواز به کمپين گفت: « در بند ۶ که متعلق به بند سياسي ها بود که خوشبختانه ديگر همه شان به جاي ديگري منتقل شده اند از ۳۶۰ زنداني فقط ۵۲ نفر سياسي بودند و بقيه جرم هاي ديگر مانند سرقت و مواد مخدر داشتند. اين تعداد اگر مي خواستند ايستاده هم کنار يکديگر در بند بايستند جايشا ن نمي شد. زندان کارون اهواز داراي ده بند است که در همه بندها جمعيت به نسبت وسعت زمين بسيار زيادتر است. در بند۶ که من بودم ۱۵۰ نفر يا بيشتر حياط خواب بودند. در اتاق شماره سه ،۵۲ زنداني سياسي بود و در اتاق دو که کوچکتر از اتاق ما هم بود حدود ۱۰۰ نفر با جرم هاي مواد مخدر و سرقت بودند و در اتاق کوچکتر حدود ۴۰ نفر. بيش از ۱۵۰ نفر هم حياط خواب داشتيم. مسولان زندان فقط زنداني را وارد بند مي کنند ديگر خودش بايد جا پيدا کند. هر زنداني سياسي که مي آمد بقيه او را در اتاق به هر ترتيب که مي شد جا مي دادند. ولي زندانيان ديگر تازه وارد يا بايد پول داشتند که جا مي خريدند و يا زنداني سابقه دار بودند که از طريق دوستانشان داخل بند جا پيدا مي کردند. در غير اينصورت اگر زنداني بار اولش بود که به زندان مي آمد و به خصوص آنها که پول نداشتند حتما حياط خواب مي شدند.چون داخل بندها ديگر جا نبود.»
مديرکل سازمان زندان هاي استان خوزستان ۳ ارديبهشت ماه سال جاري به خبرگزاري ايسنا گفت که ميزان ورودي زندانهاي خوزستان در سال ۸۹ نسبت به سال ۸۸ حدود۳۸ درصد رشد داشته است: « اين حجم ورودي به زندان ها کار را دشوار مي کند و موجب مي شود حجم کار افزايش يابد؛ در حال حاضر روزانه ۴ هزار و ۵۰۰ خانواده به زندانهاي خوزستان مراجعه مي کنند که درخواست هايي مانند ملاقات با زنداني دارند.»(لينک به منبع خبر)
پيمان روشن ضمير، مدير وبلاگ ” اوس پيمان” و سردبير “تالار هفت تير” که اکنون با قرار وثيقه از زندان آزاد شده است دادگاه جديدش در تاريخ ۲۴ خرداد ماه در شعبه ۳ دادگاه انقلاب اهواز به رياست قاضي باراني برگزار مي شود. اتهامات او تبليغ عليه نظام و توهين به رهبري است که خود اين فعال سياسي هيچکدام از اتهامات را قبول ندارد. او سي دي ماه سال گذشته در منزلش توسط نيروهاي امنيتي بازداشت شد و پس از دو ماه بازداشت که يک ماه آن در اداره اطلاعات گذشت و يک ماه ديگر در زندان کارون اهواز بود در تاريخ ۱۰ اسفند سال گذشته آزاد شد. او يکي از دوستان ضيا نبوي در زندان کارون اهواز بود.
پس از انتشار نامه اخير ضيا نبوي در خصوص وضعيت اسف بار زندان کارون اهواز که خطاب به محمد لاريجاني دبيرستاد حقوق بشر قوه قضاييه نوشته شده بود، تمامي ۵۲ زنداني سياسي اين زندان به زندان ديگري موسوم به “کلينک درماني” که در ۲۰ کيلومتري اهواز قرار دارد منتقل شده اند. آنها در تماس تلفني با خانواده شان خبر داده اند که وضعيت شان بسيار بهتر از زندان کارون است. با اين حال شرايط بد و غير استاندارد زندان کارون اهواز هنوز براي نزديک به ۴۵۰۰ زنداني با جرم هاي ديگر باقيست. ضيا نبوي، دانشجوي است که به ۱۰ سال حبس و تبعيد به زندان کارون اهواز محکوم شده بود. پيمان روشن ضمير نيز يکي از دوستان ضيا نبوي است که يکماه بازداشت خود را در کنار ضيا گذرانده است.
چندي پيش سيدمرتضي بختياري وزير دادگستري از زندان کارون اهواز ديدار کرد ولي در اين ديدار هيچ خبري از انعکاس وضعيت نابهنجار نگهداري زندانيان، وضعيت بهداشت و سلامت و نيز توجه به تفکيک زندانيان بر اساس جرائم واتهامات آنها مطرح نشد. او درخصوص وضعيت زندان هاي استان خوزستان گفت: «تحول در زندانهاي خوزستان نسبت به گذشته ، بزرگ، گسترده و در تمامي ابعاد و بخشها بي نظير است.» (لينک)
آقاي روشن ضمير همچنين به کمپين در خصوص شرايط ناگوار نگهداري زندان هايي که جايي در واقع در زندان کارون ندارند گفت: « مهمترين نکته در اين زندان حياط خواب هايش بودند چيزي که در هيچ فيلمي نديدم. فکرش را بکنيد اگر کسي کارتن خواب باشد وقتي برف يا باران از آسمان مي آيد مي تواند در جاي پناه بگيرد ولي حياط خواب هاي زندان کارون اهواز نمي توانند به جاي هم فرار کنند. همانجا زير برف و باران مجبور مي شوند بمانند.بخصوص که اهواز باران زياد دارد و گاهي يک يا دو روز حياط خواب ها مجبور بودند زير باران بمانند. گاه بي گاه هم چاه فاضلاب زندان بيرون مي زند و حياط را کامل مي گيرد. آنوقت زندانيان حياط خواب مجبور مي شوند همه پتو و وسايلشان را جمع کنند و تلاش کنند تا فاضلاب را بفرستند داخل اما دوباره هم مجبورند وسايل و پتويشان را همانجاي پهن کنند که تا يکساعت پيش پر از فاضلاب بوده است.»
پيمان روشن ضمير با توجه به اينکه بند ۶ زندان کارون اهواز داراي تفکيک جرائم نبوده و زندانيان سياسي در کنار زندانيان ديگر نگهداري مي شدند در خصوص امنيت زندانيان سياسي گفت: « خوشبختانه بقيه زندانيان از زنداني ها سياسي حساب مي بردند شايد يکي از دلايلش اين بود که آنها وضع ماليشان بهتر بود و خيلي وقت ها به حياط خواب ها در غذا و مواد مورد نياز ديگر کمک مي کردند. اصلا اکثر آنها معتاد بودند و جان تکان خوردن نداشتند. سرحال ترين زندانياني که من ديدم زندانيان سياسي بودند. اما حملات بي مورد زياد ديدم وقتي مواد بخصوص شيشه مي کشيدند ناگهان با چاقو يا آب جوش به هم حمله مي کردند.»او همچنين گفت که معلوم نيست آمار مرگ زندانيان چيست چرا که اين موضوع هيچ گاه اعلام نمي شود.
پيمان روشن ضمير درباره وضعيت غذا و آب زندان هم گفت: « زندانيان کارون از آب تصيفه نشده استفاده مي کنند که به شدت آلوده است. آب اهواز بد مزه و آلوده است و باعث سنگ کليه مي شود. من زندانيان زيادي را ديدم که دچار سنگ کليه بودند. درباره غذا هم مشکل دارند، ميوه و سبزيجات به زندانيان داده نمي شود فقط دو ماه يکبار فروشگاه زندان سبزي و ميوه مي آورد که خودتان تصورش را بکنيد اگر کسي خوش شانس باشد حداقل يک کيلو ميوه در دو ماه گيرش مي آيد. گوشت ومرغ هم در غذا نيست. فقط هفته ي يکبار فروشگاه زندان مي آورد که فقط کساني مي خرند که توانايي مالي دارند و اکثرا زندانيان توانايي مالي ندارند. بيشتر کساني که درکار فروش مواد مخدر در زندان هستند وضع ماليشان خوب است من روزي که با ماشين به دادگاه مي رفتم با زنداني حرف زدم که مي گفت ماهي حدود ۶-۷ ميليون از فروش مواد در داخل زندان پول در مي آورد.»
پيمان روشن ضمير همچنين گفت که مسوولان زندان کارون جرم سياسي را قبول نداشتند و همه را زندانيان امنيتي مي ناميدند: «خبرنگار، وبلاگ نويس، دانشجو، بمب گذار و کسي که در نبرد مسلحانه با نيروي انتظامي شرکت داشته همه زندانيان امنيتي به حساب مي آمدند و در بند ۶ بودند. حالا هم همه شان را برده اند در زنداني ديگر.»
روشن ضمير افزود : « کسي مثل ضيا خيلي آنجا احساس تنهايي مي کند. حالا همه شان در زنداني ديگر جمع هستند. تقريبا ۴۵ نفر از آنها فعالين خلق عرب بودند. چند نفرشان به علت بمب گذاري حکم اعدام داشتند که با فعاليت هاي کساني مثل آقاي عمادالدين باقي حکم شان تبديل به حبس ابد شد. شبي که من وارد زندان شدم آقاي قربات را اعدام کردند کسي که ادعاي امام زمان بودن را داشت…. زنداني فعال سياسي به معناي مثلا جنبش سبز و امروزش فقط ضيا نبوي بود و ابوالفضل طبرزدي که چند روز زنداني بود. دو فعال کرد و دو مسلمان مسيحي شده هم وجود داشتند.»
پيمان روشن ضمير در خصوص ارتباط خود با ضيا نبوي ديگر زنداني سياسي که در زمان زنداني بودن خود با وي در زندان بوده است به کمپين گفت:« من اگر ضيا نبود از نظر ارتباطي خيلي مشکل پيدا مي کردم . در يکماه بازداشتم با ضيا و يوسف فتوحي که زنداني کرد بود مي گشتم . خود ضيا مي گفت تا قبل از اينکه تو بيايي من از تخت پايين نمي آمدم. خودش که تخت نداشت و شب ها روي زمين مي خوابيد ولي مي گفت عصرها روي تخت يکي مي رفتم و فقط مي نوشتم، حرفي با کسي نداشتم. ضيا شديدا مشکل تنهايي داشت. او را از اوين که دوستانش و فعالان جنبش سبز بوده، آورده اند.» (كمپين بين المللي حقوق بشر در ايران – 20/2/90)
نامه هاشم خواستار به رييس قوه قضاييه و وزير اطلاعات: جزييات اعمال غيرقانوني با زندانيان سياسي در زندان هاي کشور
سيد هاشم خواستار معلم بازنشسته و زنداني عقيدتي زندان وکيل آباد مشهد که بيش از ۲۱ ماه است بدون يک روز مرخصي در زندان است در نامه اي سرگشاده به رييس قوه قضاييه و وزير اطلاعات ايران با شرح جزييات آنچه در طول مدت زندان بررفته از عدم استقلال قضات، بدرفتاري با زندانيان، دادرسي هاي غيرعادلانه تا اعمال غيرقانوني مسوولان دستگاه قضايي و انتظامي، تصويري از برخورد دستگاه هاي ياد شده با زندانيان عقيدتي ارائه کرده است. هاشم خواستار با شرح جزيياتي از بازجويي هاي خود گفته است که ماموران امنيتي از زندگي شخصي او پرسيده اند، او را در ميان سارقين ومعتادين به موادمخدر نگهداري کرده اند، زمان دادگاهش تنها شش دقيقه طول کشيده و طي آن به شش سال زندان محکوم شده است. کمپين بين المللي حقوق بشر متن کامل اين نامه را براي اولين بار منتشر مي کند.
از آنجاييکه در جريان دستگيري و محاکمه و زنداني کردن من و ادامه آن قوه قضاييه و وزارت اطلاعات توأما دست داشته و دارند تصميم گرفتم موارد غير قانوني را از ابتداي دستگيري ام که از پارک ملت مشهد هنگام اعتراض به نتايج انتخابات شروع و تا الان که در بند ۱/۶ زندان وکيل آباد مشهد محبوس هستم ادامه دارد به اطلاع آن دو نهاد و همکاران فرهنگي برسانم .
اينک ۳۲ سال از انقلاب مي گذرد غير قانوني عمل کردن تا چه اندازه ؟؟ بله چه مي خواستيم و چه شد به تاريخ ۲۵/۰۳/۸۸ هنگام اذان مغرب در پارک ملت منهم مثل بقيه مردم روي نيمکت نشسته بودم و صداي شعار دادن دانشجويان دانشگاه فردوسي از آن طرف خيابان مي آمد .
يک نفر روحاني که عمامه و عبايش را در آورده بود از پشت سر دست به شانه ام زد و گفت آقاي خواستار شما هستيد گفتم بله ايشان گفت با من بياييد . مرا بردند و ۲۴ ساعت در نيروي انتظامي بازداشت بودم سپس مرا تحويل اداره اطلاعات دادند از اينکه مرا بازداشت کردند متعجب بودم چرا که در آن زمان در پارک تظاهراتي نبود .
در اطلاعات بازجويم دو نصيحت به من کرد که من در جواب نصايح او سؤالي مطرح کردم اگرچه سؤال و جواب تخلف نيست اما بهتر ديدم که از فرصت استفاده کرده و جواب آن دو سؤال را بدهم تا بازجويان مجددا اين سؤال را مطرح نکنند ايشان گفتند آدم پارا از گليمش درازتر نمي کند تا گرفتار نشود که گفتم اندازه گليمم را چه کسي مشخص مي کند ؟ دوم ايشان فرمودندآدم حدش را نگه مي دارد تا گرفتار نشود گفتم چه کسي حدم را مشخص مي کند بله گليم هر انساني به وسعت کرده زمين و يا به اندازه جامعه بشري است و حد انسان ها به اندازه هستي است ؟
در بازداشتگاه اطلاعات بازجو با چشمان بسته و رو به ديوار مرا بازجويي مي کرد و از زندگي خصوصي و خانوادگي من نيز سؤال مي کرد و شش روز در اطلاعات در سلول انفرادي بودم از تاريخ ۰۱/۰۵/۸۸ دو نوبت مرا با دستبند و پابند به دادگاه انقلاب بردند و آقاي حيدري بازپرس از من بازجويي کردند سپس پرونده مرا تحويل شعبه يک دادگاه انقلاب به رياست قاضي سلماني دادند که تاريخ ۰۴/۰۵/۸۸ جلسه دادگاه شروع شد ما چهار نفر متهم بوديم که آن سه نفر چون با وثيقه قبلا آزاد شده بودند با لباس عادي بودندولي من با دستبند و پابند و لباس زنداني بودم آقاي قاضي حداقل دو ساعت بحث سياسي کردند منجمله ايشان از کشور کره جنوبي گفتند که مردمش با نظم و انضباط به کجا رسيده اند ؟ من در جواب ايشان گفتم کارگران کره جنوبي تا دوسال بعد از انقلاب ايران کارگري مي کردند که به تدريج با خراب شدن وضع اقتصادي کشورمان به کشورشان بازگشتند و در سايه دموکراسي علي رغم اينکه نفت و گاز از کشور ما مي خريدند جزء ده کشور ثروتمند و صنعتي دنيا شدند . آقاي قاضي از مردم ايران گله کردند از جمله گفتند خانم شيک پوشي را با بچه ۶-۵ ساله اش ديدم که بعد از خوردن پفک به مادرش گفت پلاستيک را چه کنم مادرش گفت بينداز که به مادر بچه اعتراض کردم که سطل آشغال نزديک است چرا داخل سطل نمي اندازيد به آقاي قاضي گفتم فکر نمي کنيد بين حاکمان ( دولت ) و ملت فاصله افتاده است ( فکر کنم ايشان متوجه کلامم که در آن يک دنيا معني است نشدند ) ايشان گفتند شايد. (كمپين بين المللي حقوق بشر در ايران – 19/2/90)
حكم زندان
هرانا؛ حكم سنگين يكي از زندانيان سياسي كرد محبوس در زندان زنجان
وحيد نبي زاده شهروند سلماسي بر اساس حکم دستگاه قضايي به 25 سال زندان محکوم شد.
به گزارش هرانا، ارگان خبري مجموعه فعالان حقوق بشر در ايران وحيد نبي زاده 28 ساله فرزند زبير اهل روستاي گل ادم از توابع شهرستان سلماس در سال 1385 توسط عوامل وزارت اطلاعات شهرستان سلماس به اتهام همكاري با يكي از احزاب كردي بازداشت و بعد از 2 ماه با قيد وثيقه سنگين بصورت موقت ازاد و در دادگاه تبرئه مي شود.
وي در سال 1387 با خودروي شخصي خود بصورت اژانس مشغول به كار بوده در جاده بين روستايي سه راه روستاي هبلران بصورت اتفاقي با درگيري نيروهاي سپاه و پژاك مواجه مي شود كه اين درگيري منجر به كشته شدن يكي از نيروهاي سپاه مي شود بر اين اساس بعد از دور شدن از محل حادثه خودروي ايشان با مشكل فني روبرو شده و مجبور به رها كردن خودرو در كنار جاده نزديك به محل درگيري حادثه شده و خودش از محل واقعه متواري ميشود. بعد از چند روز پدر و برادرش توسط نيروهاي امنيتي بازداشت و بر اثر فشار و شكنجه بر خانواده وي مجبور به معرفي خود ميشود.
بعد از معرفي پدر و برادرش ازاد و نامبرده بعد از 4 ماه بازداشت در وزارت اطلاعات اين شهرستان به زندان سلماس منتقل گرديده و بعد از دادگاهي و حكم صادره به اعدام محكوم گرديد بر اساس سابقه قبلي و تبرئه شدن اين حكم به 25 سال زندان قطعي كاهش يافت. نامبرده حدود يك و نيم سال پيش به زندان زنجان تبعيد و دوران محكوميت خود را در انجا مي گذراند...
همزمان با خبر حکم اعدام به خانواده وي، پدرش دچار سكته مغزي شده و هم اكنون فلج و طي اين مدت در وضعيت وخيم جسمي قرار دارد. (هرانا – 27/2/90)
0 comments:
Post a Comment