Hengameh Shahidi Writes Open Letter from Prison About Lawyer Mohammad Mostafaei

Jaras: Imprisoned journalist Hengameh Shahidi has written a letter to her former lawyer Mohammad Mostafaei. The letter was originally published by the blog Free Journalists.

By Hengameh Shahidi
Translation by Abu Xales for P2E

I was glad to hear that Mohammad Mostafaei left the country following the
excessive pressures that the Ministry of Intelligence put on him, his wife, and
his family. I was glad because he can certainly work better outside Iran to
serve the rights of the oppressed. Though he was never willing to leave Iran and
he loved his country, like me, he wanted to put an end to the tradition of
taking hostages. He wanted to attend Evin court, as usual, and respond to the
allegations, without having his family be taken hostage. He would do this even
if it would lead to his imprisonment in ward 209 of Evin prison.

His
defense of Sakineh Mohammadi Ashtiani, the postponing of the execution of this
woman, and the international outcry around her case resulted in clumsy actions
by [regime] authorities that succeeded in making Mostafaei leave the country.

I often think if in the future they are to write the history of our time
what a controversial wonder it would be: “The lawyer’s spouse along with the
lawyer’s client [were] both imprisoned!”

Mohammad Mostafaei is a human
rights defense lawyer who is a victim of [what he is]. The day after I was
released on bail, I went to his office with flowers and good words to say about
him and his efforts. I wrote to him: “To a Human Rights Lawyer”. He framed the
card and said, “I am humbled in front of you and those like you who have spent
such long durations of time in prison, while I am honoured with no more than
seven days in prison.” Mostafaei said that his pride in prison was to read the
words written by people on the cell walls, wishing to know what they endured in
solitary confinement.

I expressed my gratitude to him [because] he did
everything he could to defend me and others like me. He defended us in a
judicial system where the final sentence is decided outside the court. He
defended us in a system where human rights activists are not permitted to have
their defense attorney present during the interrogation process . He defended us
in a system where the defense attorney is neglected; in a system where defending
a client in an interrogation might lead to an arrest.

I believe that a
human being is shaped by boldness and braveness. A proud and bold person is
someone who is prepared to sacrifice without hesitation of their entire life and
themselves for [certain] goals and beliefs. Any time something is given up, a
closer step is taken to a downfall. The extent of that downfall depends on what
is given up. When I talk of giving up and compromising, I mean to give up
beliefs and values. A bold person has to [endure] being pushed back nearly every
time they near their aims. Feelings of anger and discomfort are then accompanied
by a deeper feeling of content. A bold person does not pay or ask for bribes. A
bold person does not get involved in robbery and does not deal with those who
rob. A bold person does not betray friends and compatriots and does not submit
to any form of power. I believe my defense attorney and I had these
characteristics in common.

I write this even though I know many already
know this. But I don’t know why many don’t write it or say it. Why do people not
pursue the work and accomplish it? An interesting and painful fact is that those
of us who want to write and those who try their best to improve are considered
villainous. We have only our pens; the pens that some see as filled with
poisoned ink. We only have our pens that interfere and complain.

Nobody
should doubt our love for this land and our good intentions. Our writings get us
in real trouble and we end up in the hands of people who can do anything they
want to us. So it is we who disturb our lives with our writings and put
ourselves in a difficult situation. It is we who accept to not see our children
grow up; to not see their marriages and their happy lives. We give up all of
this. How can we be villainous and have evil intentions? A trial condemning a
human is a trial when guilt is accepted by a person’s soul. Even though
allegations and evil accusations are painful, those are not things we fear [or
feel guilty about].

This time [around] I and other human rights
activists including Mostafaei were determined to take big steps. It is not
possible to stop our cries that are aligned with thousands of others from this
land [Iran] who say: “This is me. I am the future. I am asking for freedom and
peace.” Nobody can stand in the way of cries that honour tomorrow, the days
after, the years, and the centuries. Every mountain echoes the sound [of the
cries]. Every river joins the glorious echoes of exiled voices.

My
defense attorney worked very hard to defend juvenile offenders under the age of
18 years of age. To work for the children is to work for the future. To work for
the children creates a future worth moving towards. To serve the children is a
healthy aspect of all religions, ideologies, and political movements. Do you
know why I say all this? I say this because I have not lost hope.

Like
my colleagues and me, Mostafaei stands with the children and the youth. His
hopes and dreams are to work for children and human rights. Going along such a
route does not exist without trouble; there is more hatred, envy, and hostility
than ever before. It is not about a natural talent or something that exists
within, it is about accepting and embracing destiny. We happily accepted to be
obliged to follow this path. We are not really the story of our time but rather
the narrators. We are sad guests of this land. We do not give up on the hope
that we do not possess. We are trusted to pass on this hope to others. We wanted
to be a bridge between the desert and the garden in hopes that the good
passersby in the burnt field will become [part] of the green garden. And our
hands will always be tied to the pillars of the garden’s door.

Backs do
not bend under the weight of a cage-
that weight is lighter than a fly’s
wings.

Despite justice and freedom,
and contrary to the universe,
the crime of truth is what
we feel,
imprisoned.


Hengameh
Shahidi from Evin prison

ممنوعیت یک ماهه استفاده‌ هنگامه شهیدی از تلفنخبرگزاری حقوق بشر ایران – رهانا
با وجود گذشت بیش‌ از یک ماه از ممنوعیت استفاده تلفن در زندان برای هنگامه شهیدی، هیچ مرجعی پاسخگوی خانواده‌ی وی نیست.
بیش از یک ماه است که هنگامه شهیدی، روزنامه‌نگار زندانی با ممنوعیت استفاده از تلفن در زندان اوین رو به رو است و هیچ مسئولی پاسخ‌گوی چرایی این ممنوعیت نیست.
به گزارش خبرنگار رهانا، خانواده‌ی هنگامه شهیدی با مراجعه به مراجع قضایی علت ممنوعیت استفاده از تلفن برای عزیز زندانی‌شان را جویا می‌شوند اما مقامات قضایی می‌گویند که دلیل این ممنوعیت را باید از مسئولان زندان بپرسید، این در حالی است که با مراجعه به مسئولان زندان، عنوان می‌شود که مراجع قضایی مسئول این ممنوعیت هستند.
بیش از یک ماه پیش، ی در حالی که مشغول صحبت با بستگان‌اش بود، یکی از مسئولان زندان اجازه‌ی صحبت بیش‌تری را به وی نداد و تلفن را قطع کرد. از آن پس این روزنامه‌نگار حق استفاده از تلفن و مکالمه با بستگان‌اش را ندارد.
در این میان، تست روماتیسم این روزنامه‌نگار زندانی مثبت بوده است و وی به مراقب‌های بیش‌تری در زندان اوین نیازمند است که اکثر زندانیان از آن محروم هستند.
هنگامه شهیدی، روزنامه نگار، وبلاگ‌نویس، مشاور دبیر کل و عضو حزب اعتماد ملی در حوادث پس از انتخابات بازداشت و به شش سال و سه ماه و یک روز حبس تعزیری محکوم شد و هم‌اکنون در حال گذراندن دوران محکومیت خود است.



نامه هنگامه شهیدی به محمد مصطفایی؛ دفاع موکل از وکیل

جرس: هنگامه شهیدی روزنامه نگار دربند نامه ای را در مورد وکیل پیشین خود، محمد مصطفایی به نگارش درآورده است.در این نامه شهیدی بعنوان موکل در مقام دفاع از این وکیل دادگستری در آمده است.


متن این نامه که در اختیار «تا آزادی روزنامه نگاران زندانی » قرار گرفته است به شرح زیر است:

وقتی محمد مصطفایی به خاطر فشار بیش از حد وزارت اطلاعات بر همسر و خانواده همسرش
ایران را ترک کرداز شنیدن این خبر خوشحال شدم چرا که او مسلما در خارج از ایران
بهتر می تواند در دفاع از حقوق مظلومین فعالیت کند اگر چه خود او هیچ گاه تمایل به
ترک وطن نداشت و مانند من عاشق میهن بود او می خواست با این شیوه به رسم گروگانگیری
نهادهای موازی پایان دهد و خودش تمایل داشت همانگونه که در دادسرای اوین حضور یافته
بود و پاسخگو بود این پاسخگویی بدون گروگانگیری ادامه می یافت و در وطن می ماند حتی
اگر به بازداشتگاههای 209 ختم میشد اما دفاع او از سکینه محمدی آشتیانی و به تعویق
افتادن اجرای حکم این زن و جنجالهای بین المللی باعث شد که مقامات مسئول در یک
اقدام ناشیانه باعث خروج اجباری این وکیل موفق از کشور شوند.
من همیشه فکر می
کنم اگر آیندگان بخواهند تاریخ زمان حال ما را بنویسند چه چیز حیرت انگیزی از آب در
خواهد آمد،”همسر وکیل وموکل هردو در زندان”!
محمد مصطفایی وکیل مدافعین حقوق
بشر و قربانیان آن بود.روزی که پس از آزادی با قرار وصیقه به دفترش رفتم با خطی خوش
برروی سبد گلی که نا قابل بودبرای او و تلاشهایش ، برایش نوشتم:”تقدیم به وکیل
مدافع حقوق بشر” و او آنرا با تواضع بر روی قابی گذاشت و گفت:”شرمنده ام در مقابل
شما و امثال شما که این همه در زندان بودید و من بیش از7 روز این افتخار را
نداشتم”.
او می گفت که افتخارش این بود که در سلولش دیوار نوشته های کسانی را
می خواند که آرزو داشت بداند که آنها در انفرادی چه کشیده اند.آن روز از او
سپاسگذار بودم که با تمامی وجود از حقوق من و امثال من دفاع کرد هرچند که حکم نهایی
در جایی دیگرصادر می شود و هنوز سیستم حضور وکیل در کلیه مراحل بازجویی یکی از
آرزوهای محقق نشده فعالین حقوق بشر در ایران است که وکیل را نادیده نگیرند و اگر از
موکلی با مصاحبه هایش دفاع کرد او را تهدید به دستگیری نکنند.به گمان من هر آدمی را
یکدندگی و کله شقی هایش می سازد و آدم کله شق مغرور آدمی است که به خاطر هدف و
ایمان و اعتقاد و باورش حاضر است به راحتی تمام”زندگی” و “خودش ” را فدا کند.
هر سازش یک عامل سقوط دهنده است، حالا چه مقدار باعث سقوط می شود مربوط است به
نوع سازش و منظور من از”سازش”فدا کردن یک “باور” و”اعتقاد” است.در زمانی که هنوز به
صحت آن باور و ایمان واعتقاد داریم.آدم کله شق در برخی شرایط خاص اجتماعی ازصد در
که وارد می شوداز نود در با تیپا بیرونش می کنند و اودر عین حال که عصبانی و ناراحت
است یک جور رضایت عمیق تری در وجودش حس می کند.آدم کله شق باج نمی دهد،باج نمی
گیرد،دزدی نمی کند ،با دزدها کنار نمی آید،به دوستان و هم میهنانش خیانت نمی
کند.برای هراربابی سر خم نمی کند و من فکر می کنم من و وکیلم در این خصوصیات مشترک
بودیم.من میدانم این چیزها را که می نویسم خیلی ها می دانند.
اما فکر این هستم
که چرا نمی نویسند؟ چرانمی گویند؟چرا پی نمی گیرند و به جایی نمی رسانند؟و نکته
جالب و دردناک این است که ما را که می خواهیم این چیزها را بنویسیم و تا حد ممکن و
تا آنجا که از دستمان برمی آید به بهتر شدن هرچیز که قابلیت بهتر شدن را دارد کمک
کنیم “نا اهل” می شناسند.یعنی ما آدمهایی که هیچ چیز جزیک خود نویس که برخی معتقدند
درآ ن “جوهرسم” می ریزیم یا یک قلم”فضول نق نقو” نداریم و هیچکس نمی تواند در
عشقمان به این خاک شک کند مقاصد بدی داریم ما با این جور نوشتنها خودمان را حسابی
گرفتار می کنیم.گرفتار آدمهایی که خیلی کارها می توانند بکنند.پس این ما هستیم که
با نوشتن زندگیمان را مغشوش می کنیم و خودمان را به دردسر می اندازیم و ما هستیم که
قبول می کنیم احتمال دارد بزرگ شدن بچه هایمان را نبینیم،عروسی آنها و زندگی خوش
آنها را .پس ما چگونه می توانیم با چنین گذشتی “نا اهل” و “بدمقصود “باشیم؟اگر
محاکمه ای به قصد محکوم کردن انسان وجود داشته باشد محاکمه ایست که روح انسان آن
محکومیت را باور داشته و بپذیرد.در غیر اینصورت نیش وکنایه های دیگران اگرچه با خبث
طینت آمیخته باشد هرچند زخم دردناک خود رامی زند مارا ابایی از آن نیست.ا
ما
این بار من و مصطفایی و همکاران فعال در زمینه حقوق بشر تصمیم داشتیم قدمهای
بزرگتری برداریم.هیچکس نمی تواند جلوی فریاد های زندگی آفرین ما و هزاران فرزند
ایران زمین را که نعره هایشان بر می خیزد که:”این منم،من تمامی آینده ام،این منم
خواهان آزادی و آسایش” را بگیرد.هیچکس نمی تواند جلوی این فریاد های زندگی آفرین را
که طینتش به فردا،روزهای بعد،سالها و قرنهای بعدی می رود را بگیرد.هر کوهی بر
انعکاس این صدا می افزاید. هر رودی با طنین شکوهمند این صدای غریب هم دست می شود و
نعره می کشد.وکیل من برای دفاع از حقوق کودکان زیر 18 سال خیلی تلاش کرد.برای بچه
ها کار کردن برای آینده کار کردن است.برای بچه ها کار کردن به دنیای آینده رفتن است
و در خدمت کودکان بودن در خدمت اجزاء سالم جمیع مذاهب و مکتبهای اجتماعی و سیاسی
بوده است.راستی متوجه شده اید که چرا چنین شعار هایی می دهم؟! برای اینکه هنوز” سرم
به سنگ نخورده است”!
مصطفایی با کودکان و نوجوانان همگام بود. آرزویش مانند من
و سایر همکارانم کار کردن برای بچه ها بود و حقوق بشر. و البته پیمودن چنین راهی
چندان هم آسان نیست.صف کینه و حسد و دشمنی طویل تر از همیشه است.نه حرف از استعداد
بالذاته در میان است و نه چیزی درخون.حرف از جبر زمانه است و قبول این جبرو تن
سپردن به آن و پی گرفتن سر سختانه و شاید بیمار گونه. درحقیقت این راه به ما تحمیل
شد و ما با خوشحالی پذیرفتیم. ما به راستی قصه روزگار خویش نبودیم که ناگزیر قصه
پرداز روزگار خویش شدیم.ما زائر دلشکسته این خاکیم. اگر امید را دمی رها نکردیم نه
بدان دلیل بود که آنرا در خود داشتیم بلکه بدان سبب بود که امید را چون ودیعه ای به
دست ما سپرده بودند تا به دست دیگران بسپاریم.ما خواسته ایم که بی هیچ منتی پلی
باشیم میان کویر و باغ به این امید که عابران خوب از دشت سوخته به باغ سبز در آیند
و دستهای ما همیشه به پایه های در باغ بسته است.
نشد ابرو خم از سنگینی بار قفس
ما را که این سنگین سبک تر باشد از بال مگس مار ا
به رغم عدل و آزادی خلاف هر
چه در عالم به جرم راستی افکنده در زندان عسس ما را
هنگامه شهیدی از زندان اوین