Rooz Interviews Husband of Woman Murdered by the Regime: “They took Fatemeh from us and, in return, they gave us a martyr card”

By FERESHTEH GHAZI Rooz Online

Hassan Mir-Assadollahi, the husband of Fatemeh Semsarpour, stated in an interview with Rooz Online that the Military Court has asked him to accept Dieh (blood money) for the death of his wife, but he has refused. Fatemeh Semsarpour along with her older son, Kaveh, were shot in front of their home during the protests on June 20, 2009. Ms. Semsarpour died that same day, but his son survived following two heavy and complicated surgeries.

According to Mr. Mir-Assadollahi, the body of Ms. Semsarpour was buried overnight and in the town of Babol (in northern Iran). Mr. Mir-Assadollahi has pressed charges and demanded that the murderer of his wife and the shooter of his son be identified. He tells Rooz Online, “The last answer I received from the court was that the shooter was not identified and it would be better if I just accepted the bloody money.”

During the interview, his younger son, who witnessed the shooting of his mother and brother, can be heard. He complains to his father, “Why are you repeating this matter again? Why do you revive and make me live through those scenes again? Enough already…”

Koosha Mir-Assadollahi was looking from behind the window when his mother and brother were shot on June 20, 2009. According to his father, as a result, he is emotionally and psychologically traumatized and under the supervision of a psychotherapist. Koosha is 13 years old now, and in a poem has described his mother’s death.

An excerpt of the poem describing her passing reads:

“Her flower fell down and fell apart;

she perished, but this eye did
not catch the sight;

they took her flower, but her seed lies in our heart…

It was her corpse they took, but her root lies in our body.”

Rooz Interviews Husband of Woman Murdered by the Regime: “They took
Fatemeh from us and, in return, they gave us a martyr card”

Translation SIAVOSH J Persian2English
__________________________________________________________________________________________
Rooz: Mr. Mirassadollahi, what happened on June 30, 2009?

Mir-Assadollahi: I went to work that morning. I had a lot of work and I [informed my family] that I would return home late. Our home is located in Sina Avenue, behind Judicial Complex, and near Azadi Square. That day, there was a lot going on. I had decided we would live near Azadi because my older son studies at Sharif University and my younger son at Mofid school, which is close to Sharif University’s dormitory. Fatemeh used to laugh at times and say, “There are so many places in Tehran, but you have brought us here!” And I would reply, “It is better for the kids…”
I was very worried that day. It was around 6:00pm and I was quite anxious. I called home and talked to Fatemeh. They were all well and at home. It was at 7:00pm that stress and anxiety had taken over me. My younger son, Koosha, called. He wasn’t able to talk at all. I left to go home. All the routes were closed. I somehow managed to get home. I saw my younger son terrified and crying at home, but Kaveh and Fatemeh weren’t there. Some of the neighbours were also at my home. They informed me that Fatemeh and Kaveh had been shot.

Rooz: How did this happen? How was your wife and son shot?

Mir-Assadollahi: Around 6:45pm, Fatemeh and the kids heard an explosion in the street. Fatemeh and Kaveh ran down the street to see what was going on. Other neighbours came down too who saw a few people standing with guns. Apparently they had followed some of the protesters onto the street. Next to our home, there is a housing complex. The manager of the complex said to the armed men while pointing to the gas pipes, “Do not shoot, it can cause an explosion.” The gunmen responded by shooting the leg of a neighbour and then shot at Fatemeh and Kaveh who were standing next to him. They shot Fatemeh in the heart and Kaveh in his stomach. Koosha witnessed all this from the window.

Rooz: What happened after the shooting? Where did they take your wife, son, and neighbour?

Mir-Assadollahi: Although there is a clinic near our home and there were ambulances, they did not take any actions. It was the people who took them to Behgar clinic and, from there, to Shahryar hospital. I don’t know how I arrived at Behgar clinic. I was probably hit 20 times with batons [by security forces], but I did not care. It was as though I was not in this world. Only God knows how I got there. Once at the clinic, I began to look for them, but nobody would reply. Eventually a nurse helped me. Then I saw a pile of personal items in a corner, and I spotted the watch I had bought for my wife’s birthday last year. The nurse said that they were taken to Shahryar Hospital.
I went to Shahryar and I asked for Fatemeh and Kaveh. The nurse informed me that my wife had passed away and my son was still alive. I found Kaveh. He was soaked in his own blood. They said they had no doctors. All the routes were closed and the doctors could not get to the hospital. Fatemeh, who had been shot around 7:00pm, died because a doctor had not visited her. After the doctor came, he said that if she was attended to, she would have survived. It was around 10:00pm that Dr. Dehkhoda arrived. He had come voluntarily and with a lot of difficulty. Since all the roads were closed, he had taken out his medical ID and held it out to show it to the security forces while driving in order to pass through. God bless him! That night he saved the lives of six people, including Kaveh. He performed surgery on Kaveh. For two full months Kaveh’s intestines were connected to machines, and he had a second surgery afterward. 25 centimetres along his intestines were torn [as a result of the gun shot]. They had to remove his appendix too.

Rooz: How is Kaveh doing now?

Mir-Assadollahi: He is better now. He goes to university. He is studying electrical engineering. He entered Sharif University of Technology in 2004. He was ranked second in the Master’s entrance exam, and now he is studying the MBA

Rooz: Why did you bury Fatemeh in Babol?

Mir-Assadollahi: I went to retrieve Fatemeh’s body. They asked if I wanted to press charges. I said no, because I was afraid they would keep the body otherwise. We collected eye witness accounts from the neighbours that she Fatemeh was not involved in the protests and she was only standing in front of her home. Then they made me promise not to press charges against anybody nor hold a ceremony for her. I promised, and they brought Fatemeh to Behesht-e Zahra cemetery, washed her, and they rendered the body. We took her to Babol, her city of birth, and buried her alone and alienated. After the burial, I told Fatemeh’s mother what had happened, and I told her where her daughter’s grave was. You don’t know how hard it is. You don’t know the pain of being estranged in one’s own country. We buried Fatemeh, alone and estranged.

Rooz: And then you took your case to the court?
Mir-Assadollahi: Yes, I did. The case is in the Military Court. But the last answer they gave us was that in your affidavit you mentioned “an unknown military individual.” I replied, “Yes, he was armed and a military man, but anonymous, because we do not know his name.” They said because he is unidentified, I have to accept Dieh (Blood Money) from the treasury. I objected and said, “The weapon has been identified. You have also identified the type of bullet. How can you not identify those who were taking part in the operation that day, those who have shot, and whose guns were used?” They did not give me any answers.

Rooz: They have told you the type of bullet?

Mir-Assadollahi: They have indicated it in the report; both the type of the gun and the bullet. It was a 9mm bullet.

Rooz: And is it mentioned in the coroner’s report that the death was by shooting?
Mir-Assadollahi: Yes, it is written: “Death by bullet.”

Rooz: You said that Koosha witnessed the shooting of his mother and brother. How is his condition?
Mir-Assadollahi: Koosha is now 13 years old. God knows what we went through. Fatemeh perished. Kaveh was lying in a hospital bed, and Koosha was completely disturbed psychologically. He would wake up in the middle of the night screaming and crying, and we were not able to calm him down. He is under the care of the psychotherapist. He has expressed his feelings about his mother through a poem. Despite his young age, he has written a poem which is very impressive and profound. He plays Santoor for his mother. I did not know how to tell the news to Koosha and Kaveh, given their condition and state. I sought the help of a psychologist. I told Koosha and Kaveh that their mother is not with us any more and that I do not wish it upon anybody.

Rooz: Mr. Mirassadollahi, what are you doing these days? Apparently, you have retired? I read somewhere that they have forced you to retire. Is this true?

Mir-Assadollahi: It wasn’t forced. I was working at Iran Khodro [car manufacturing company], and in October, I asked the management to agree to my retirement, given the problems I have and my inability to work. Fortunately, they agreed, but despite their promises, I am receiving the minimum pension, and complementary insurance was severed a few months ago. But that is not important. Now, I am sitting at home and I take care of the house chores. I take care of my sons so that they can focus on their studies.
[At this point, the voice of a child is heard

Rooz: Mr. Assdollahi, apparently that is the voice of your son’s scream.

Mir-Assadollahi: Yes, he has heard my conversation with you and is frantic. He is screaming so that I end it. He says, “Enough already. Don’t revive and make me live through those scenes again.” He has witnessed all of the scenes with his own eyes. How can I express the depth of the pain and the tragedy? Because of my children, I have not screamed nor cried [in front of the children] so that they can remain calm, but it is not possible.
At nights, I talk to Fatemeh’s picture. I cry in solitude and I sob. They ruined my life. A few months [after Fatemeh's death], a few gentlemen came and said that, “Yes, this time this happened, and we are sorry.” Then they gave me a *card [that identified Fatemeh as a] martyr. My wife with whom I lived lovingly for 26 years was exchanged for a card. That is why I do not let anybody in my house. If anybody calls to come, I tell them they have ruined my life and ask them why they want to come.

Rooz: I am sorry that you had to recount your pains. If there is anything you want to add, please do so.
Mir-Assadollahi: The term “pain” is not enough to describe all that we have suffer. You leave home in the morning to legitimately earn a living, they kill your wife, soak your son in his own blood, and your other son witnesses everything from the window. What is this? They came from the provincial government. I told them you talk in your eulogies of **Fatemeh’s innocence. You killed my Fatemeh. I distributed Khomeini’s pictures and statements [during the 1979 Revolution] and, now, this is my reward? My wife and children were not even in the streets. Sometimes I say I wish they had at least participated in the protests and thrown a stone. They had come to the door for a second. All the neighbours witnessed what happened….

Translator’s note:
* Martyr cards are issued by the Islamic Revolution Martyr’s Foundation to the next of kin of those identified as martyrs. At times, the card holders have certain benefits and privileges.
** Fatemeh is the name of Prophet Muhammad’s daughter. She was killed while pregnant and was buried in secret by her husband, Ali (the Prophet’s nephew). She has become a symbol for innocence and victims of oppression

همسر جان باخته 30 خرداد در مصاحبه با روز:
فاطمه راگرفتند، یک کارت شهید دادند
حسن میر اسدالهی، همسر فاطمه سمسارپور در گفتگو با “روز” اعلام کرد دادسرای نظامی از او خواسته دیه بگیرد اما او حاضر به گرفتن دیه نیست. فاطمه سمسارپور به اتفاق پسرش، کاوه میراسدالهی روز 30 خرداد سال گذشته در جریان اعتراضات مردمی، در مقابل منزلشان مورد اصابت گلوله قرار گرفتند. خانم سمسارپور همان روز جان باخت اما پسرش بعد از دو جراحی سنگین، زنده ماند.
پیکر خانم سمسارپور، به گفته همسرش شبانه و در شهرستان بابل دفن شده است. آقای میراسدالهی که شکایت کرده و خواهان معرفی قاتل همسر و ضارب فرزندش شده است به “روز” می گوید: آخرین جواب دادگاه این بود که ضارب شناسایی نشد و بهتر است دیه بگیرید.
در حین مصاحبه صدای پسر کوچک این خانواده که از پنجره شاهد گلوله خوردن مادر و برادرش بوده به گوش می رسد. او از پدرش گله میکند که: چرا باز این مسائل را تکرار میکنید. چرا آن صحنه ها را برای من زنده می کنید، بسه دیگه و…
کوشا میراسدالهی روز 30خرداد وقتی مادر و برادرش گلوله خوردند از پشت پنجره نظاره گر بود و به گفته پدرش به همین علت از نظر روحی ضربه خورده و تحت درمان روانپزشک است. این پسر که اکنون 13 سال دارد، در قالب شعری، شهادت مادرش را توصیف کرده است. او در این شعر مرگ مادرش را چنین توصیف کرده: گل او ریخت که ریخت، پرپر شد ولی این چشم ندید، گل او را بردند، بذر او بر دل ماست… جسم او را بردند، ریشه اش در تن ماست….
گفتگوی “روز” با حسن میراسدالهی، همسر فاطمه سمسارپور را در ذیل بخوانید.
آقای میر اسدالهی، روز 30 خرداد چه اتفاقی افتاد؟
من از صبح رفته بودم سر کار؛ آن روز کارم زیاد بود و گفته بودم دیر برمیگردم. خانه ما در کوچه سینا است پشت مجتمع قضایی و نزدیک آزادی. آن روز همه جا شلوغ بود، من به خاطر بچه ها که یکی دانشجوی دانشگاه شریف بود و دومی هم در مدرسه مفید، نزدیک خوابگاه شریف درس می خواند، در نزدیک آزادی خانه گرفته ام. فاطمه گاهی می خندید و می گفت: این همه جا؛ تو ما را آوردی اینجا! و من می گفتم به خاطر بچه ها اینجا بهتر است و…
آن روز نگران بودم، ساعت 6 غروب دل شوره داشتم زنگ زدم خانه و با فاطمه حرف زدم؛ حالشان خوب بود و منزل بودند. ساعت 7 بود که دل شوره و استرس شدید آزارم میداد، پسر کوچکم کوشا زنگ زد اصلا نمی توانست حرف بزند. به سرعت راه افتادم سمت منزل، همه مسیرها بسته بود. اما هر طور بود خودم را به منزل رساندم. دیدم پسر کوچکم هراسان و گریان در خانه است و فاطمه و کاوه نیستند. چند تن از همسایگان هم منزل ما بودند. آنها گفتند فاطمه و کاوه گلوله خورده اند.
این اتفاق چگونه رخ داده بود؟ همسر و فرزند شما چگونه تیر خورده بودند؟
حدود ساعت یک ربع به 7 بوده که فاطمه و بچه ها صدای انفجاری را در کوچه می شنوند. فاطمه و کاوه سراسیمه پایین می روند ببینند چه خبر است. همسایه های دیگر هم پایین می آیند. چند نفر را می بینند که کلت به دست ایستاده اند. تعقیب و گریز با مردم به کوچه ما کشیده بود. جنب منزل ما، یک مجتمع چند طبقه است. رئیس مجتمع رو به نظامیانی که اسلحه به دست بودند، دستانش را بالا می برد و با اشاره به لوله گاز می گوید: شلیک نکنید، اینجا منفجر می شود. اما همان لحظه با گلوله به پای مرد همسایه می زنند و بلافاصله هم فاطمه و کاوه را که کنار او ایستاده بودند. فاطمه را به قلبش و کاوه را به شکمش می زنند. و همه اینها در حالی اتفاق می افتد که کوشا از پنجره همه را می دیده است.
بعد از تیراندازی چه اتفاقی می افتد؟ همسر و پسرتان و همچنین همسایه تان را کجا می برند؟
بااینکه نزدیک خانه ما درمانگاه بود و آمبولانس هم وجود داشت اما هیچ اقدامی نمی کنند. مردم خود آنها را به درمانگاه بهگر و سپس بیمارستان شهریار می برند. نمی دانم چگونه رفتم تا درمانگاه بهگر… در مسیر شاید حدود 20 بار باتوم خوردم اما عین خیالم نبود.. اصلا نبودم انگار در این دنیا… چگونه می رفتم فقط خدا میداند… به درمانگاه رسیدم و پرسیدم؛ هیچ کس جوابگو نبود. تا پرستاری راهنمایی ام کرد. بعد وسایلی رادر گوشه ای تلنبار شده. دیدم در بین کوه وسایل ساعت مچی همسرم که سال گذشته برای تولدش خریده بودم بود. پرستارگفت برده اند شهریار… رفتم بیمارستان شهریار… همه چیز آشفته بود… رفتم بیمارستان شهریار، سراغ فاطمه و کاوه را گرفتم. پرستاری گفت خانمت فوت کرده اما پسرت زنده است. رفتم بالای سر کاوه، دیدم غرق در خون است. گفتند پزشک ندارند، مسیر ها بسته است و پزشک ها نتوانسته اند به بیمارستان برسند. فاطمه که نزدیک ساعت 7 گلوله خورده بود، مدتی طولانی بدون پزشک روی تخت افتاده و جان داده بود. دکتر که بعد آمد و دید گفت اگر به او رسیده بودند زنده می ماند. ساعت حدود ده بود که دکتر دهخدا رسید. با سختی و داوطلبانه آمده بود. مسیر بسته بود و تمام طول راه، پشت فرمان و در حالیکه دستش کارت شناسایی و بیرون از پنجره بود، تا بیمارستان آمده بود. خدا خیرش دهد آن شب جان 6 نفر را نجات داد که یکی هم کاوه بود. کاوه را جراحی کرد. دو ماه تمام به روده اش دستگاه وصل بود و بعد دوباره جراحی شد. 25 سانتی متر از محل روده شکافته شد، آپاندیست اش را هم درآوردند و…
اکنون حال کاوه چطور است؟
الان حالش بهتر است و دانشگاه میرود. کاوه مهندس برق است. ورودی سال 83، دانشگاه شریف و در مقطع فوق لیسانس هم رتبه دوم را آورده بود و رشته ام بی ای می خواند.
چرا پیکر فاطمه را در بابل به خاک سپردید؟
رفتم جنازه را بگیرم پرسیدند شکایتی داری؟ از ترس اینکه جنازه را تحویل ندهند گفتم نه. از محل، استشهاد جمع کردیم که در تظاهرات نبوده و جلوی در منزلش بوده. بعد تعهد گرفتند که از کسی شکایت نکنم و اینکه مراسم برگزار نکنیم. تعهد را دادم، استشهاد را دادم و فاطمه را آوردند بهشت زهرا و شستند و تحویل دادند. ما هم بردیم به بابل که زادگاهمان است. شبانه بردیم و در تنهایی و غربت به خاک سپردیم. ترسیدیم باز مشکلی پیش بیاید. بعد که به خاک سپردیم، رفتم به مادر فاطمه قضیه را گفتم که قبر دخترت اینجاست. نمیدانید چقدر سخت است. نمیدانید چه دردی است آدم در وطن خودش غریب باشد. فاطمه را ما در نهایت غربت و تنهایی به خاک سپردیم.
و بعد شکایت کردید؟
بله شکایت کردم، پرونده در دادسرای نظامی است. اما آخرین جوابی که به ما دادند این بود که شما در شکایتتان گفته اید “نظامی ناشناس” زده است. گفتم بله نظامی بوده اما ناشناس، چون ما اسم او را که نمی دانیم. گفتند پس ناشناس است و از بیت المال دیه بگیرید. اعتراض کردم؛ گفتم سلاح شناسایی شده، شما نوع گلوله را نیز شناسایی کرده اید، چطور نمی توانید شناسایی کنید آن روز چه کسانی در عملیات بودند، چه کسانی شلیک کرده اند و از اسلحه شان شلیک شده، اما هیچ جوابی ندادند.
به شما گفته اند گلوله از چه نوعی بوده؟
در گزارش نوشته اند. هم نوع کلت را مشخص کرده اند، هم گلوله را نوشته اند، از نوع نه میلی متری بوده است.
گواهی پزشکی قانونی چی؟ آیا در این گواهی اصابت گلوله را نوشته اند؟
بله نوشته اند فوت بر اثر اصابت گلوله.
گفتید کوشا شاهد گلوله خوردن مادر و برادرش بود. او در چه وضعیتی است؟
کوشا الان سیزده سال دارد. خدا میداند چی کشیدیم. فاطمه پر کشید. کاوه روی تخت بیمارستان بود و کوشا به شدت از نظر روانی به هم ریخته بود. شب ها مدام از خواب می پرید و فغان میکرد. هوار می کشید گریه میکرد و نمی توانستیم آرامش کنیم. او الان تحت نظر روانپزشک است. احساسش برای مادرش را با شعری بیان کرده با اینکه کم سن است اما شعری که گفته خیلی تاثیر گذار است. سنتور میزند برای مادرش و… هم برای کوشا و هم برای کاوه، نمیدانستم چگونه باید موضوع را بگویم با آن وضعیت وحشتناکی که پشت سر می گذاشتند. از روانشناس کمک گرفتم و گفتم که مادرشان نیست و… خدا سر هیچ کسی نیاورد.
آقای میر اسدالهی، این روزها شما چه میکنید؟ گویا بازنشسته شده اید؛ جایی خواندم که اجباری شما را بازنشسته کرده اند صحت دارد؟
اجباری نبود. من ایران خودرو کا رمیکردم و مهر ماه از مدیران ایران خودرو درخواست کردم به دلیل مشکلاتی که دارم و نمی توانم کار کنم با بازنشستگی ام موافقت کنند. خوشبختانه موافقت کردند هرچند که علیرغم وعده هایشان با حداقل حقوق انجام شد و بیمه تکمیلی هم چند ماهیست که قطع شده اما مهم نیست. الان نشسته ام خانه و خانه داری میکنم به دو پسرم می رسم که از درس عقب نیفتند و…
[در اینجا صدای کودکی به گوش می رسد]
آقای اسدالهی گویا صدای فریاد پسرتان است.
بله حرفهای مرا شنیده و به هم ریخته؛ فریاد می زند که تمامش کنم. می گوید بس است اینقدر آن صحنه ها را زنده نکنید برای من و… این بچه همه صحنه را به چشم خود دیده. من چگونه می توانم عمق درد و فاجعه را بیان کنم… به خاطر بچه ها نه فریاد زدم نه گریه کردم تا آنها آرام باشند. اما مگر می شود؟
شب ها با عکس فاطمه سخن میگویم؛ در خلوت خودم گریه می کنم و زار میزنم. زندگی مرا از هم پاشیدند و بعد از چند ماه بعد آقایانی آمدندکه بله این بار این جوری شده و عذر می خواهیم… بعد یک کارت به من دادند به عنوان شهید… همسر من که 26 سال عاشقانه زیستیم با یک کارت عوض شد… همین شد که دیگر کسی را به خانه ام راه نمیدهم؛ هر کسی زنگ زد که میخواهد بیاید گفتم همه زندگی مرا ویران کردید کجا بیایید؟ چرا بیایید؟
متاسفم که ناچار شدید این دردها را بازگویی کنید؛ اگر در پایان سخن خاصی دارید بفرمایید.
کلمه درد هم کم است در مقابل این چیزی که ما کشیدیم و می کشیم. صبح برای یک لقمه نان حلال بیرون میروی زنت را می کشند، پسرت را غرق در خون می کنند و پسر دیگرت همه را از پنجره می بیند. آخر این چه رسمی است؟ از استانداری آمده بودند خانه ما. به آنها گفتم شما در روضه هایتان از مظلومیت فاطمه می گویید و بعد فاطمه مرا کشتید… منی که زمان انقلاب عکس و بیانیه های آقای خمینی را پخش می کردم و مبارزه می کردم و حالا این پاداش من است؟ همسر و بچه من که اصلا خیابان هم نبودند گاهی می گویم کاش در تظاهرات بودند و سنگی هم زده بودند، آخر یک لحظه امده اند جلوی در خانه و این… تمام همسایه ها شاهد بودند همه دیده اند چه اتفاقی افتاده و…